چکیده
در خصوص سازگاری یا ناسازگاری آموزههای حکمت متعالیه با آموزههای قرآنی و وحیانی همواره اختلاف نظر وجود داشته است. مقالهی حاضر با هدف بررسی میزان هماهنگی آموزههای حکمت متعالیه با آموزههای قرآنی، یکی از مهمترین مسائل فلسفی-کلامی یعنی مسألهی هدفداری آفرینش را با روش تحلیلی-تطبیقی، در سه محور اصل غایتمندی، علت غایی و غایت افعال الهی، از دیدگاه قرآن کریم و حکمت متعالیه مورد بررسی قرار داده و به این نتیجه رسیده است که از دیدگاه قرآن کریم و حکمت متعالیه، آفرینش کاملاً غایتمند است؛ علت غایی آفرینش جهان، انسان، و علت غایی آفرینش انسان، ذات خداوند است؛ غایت و هدف فعلی مخلوقات و افعال الهی نیز همان ذات خداوند است، پس به طور کلی میتوان گفت علت غایی و غایت افعال الهی، ذات بیهمتای اوست. بنابراین، دیدگاه حکمت متعالیه در زمینهی غایتمندی افعال الهی با قرآن کریم هماهنگ بوده و هیچگونه تعارض و حتی اختلافی در این زمینه وجود ندارد.
کلیدواژه ها: قرآن کریم؛ حکمت متعالیه؛ هدفداری؛ افعال الهی؛ ذات خداوند
نویسنده:
علیرضا فارسی نژاد: استادیار دانشگاه شیراز، دانشکده الهیات و معارف اسلامی، بخش فلسفه و کلام اسلامی
نشریه عقل و دین - دوره 8، شماره 15، پاییز و زمستان 1395.
∎
نظر شما