به گزارش خبرگزاری بین‎المللی قرآن(ایکنا) ازقم، حجت‏‎الاسلام والمسلمین دیرباز پیش از ظهر امروز در همایش سالگرد ارتحال آیت‎الله قاضی خرم آبادی در دانشگاه قم گفت: آیت‎الله قاضی خرم آبادی فقیهی وارسته و خیر و نوع دوست و معلمی توانا بود که عمر خود را صرف تلاش در جهت توسعه علوم اهل بیت(ع) کرد.

وی افزود: آیت الله قاضی خرم آبادی ،در سال 1306 در خانواده مذهبی در خرم آباد به دنیا آمد و به علاقه شخصی خود، در حوزه به تحصیل پرداخت و جزو نخستین طلابی بود که از خرم آباد به قم آمد تا علوم دینی را فرابگیرد.

رئیس دانشگاه قم اظهارکرد: در دوران ستم شاهی، حضور در حوزه علمیه و تحصیل در این حوزه با دوران پس از انقلاب، بسیار متفاوت بود؛ اینکه یک نوجوان و یا جوان با این انگیزه در آن زمان برای فراگیری علوم دینی به قم بیاید، حاکی از یک انگیزه بسیار بالای دینی و تربیت عالی دینی است.

وی تصریح کرد: وی به همراه آیت الله کمالوند خرم آبادی اهتمام خاصی در تاسیس حوزه علمیه خرم آباد داشت؛ آیت الله کمالوند خرم آبادی هم مباحثه امام راحل و آیت الله گلپایگانی بود.

وی گفت: پس از پیروزی انقلاب، آیت الله قاضی چندین مسئولیت مهم را به عهده داشت؛ از جمله اینکه ایشان بنیانگذار مدرسه عالی قم که بعدها به دانشگاه قم مبدل شد، بود؛ ایشان روحانی بود ولی در عین خدمت به حوزه و با توان مضاعفی که دارد، یک بیابان را با همت و سرمایه و توانایی‎های خود، به یک دانشگاه تبدیل کرد.

حجت‎الاسلام دیرباز بیان کرد: ایشان در روزهای آخر عمر خود که مجبور به دیالیز بود، در دانشگاه حضور پیدا می کرد و بیان می کرد که دانشگاه، برای من یک کار الهی و فرهنگی است و وظیفه دارم که تا جایی که جان در بدن دارم در این راه خدمت کنم.

وی افزود: آیت الله قاضی خرم آبادی تا زمانی که کمترین توانی برای کار و تلاش و کوشش داشت، کوچکترین دریغی ازپیشبرد اهداف علمی و اسلامی در دانشگاه نداشت؛ باید چنین بزرگانی را الگوی خود قرارداده و تا زمانی که جان در بدن داریم باید در عرصه های مختلف کوشش و جهاد کنیم و به اسلام و نظام و کشور خدم کنیم.

رئیس دانشگاه قم اظهارکرد: آیت الله قاضی خرم آباد معاون شورای عالی قضایی کشور، معاون شورای مدیریت حوزه علمیه، دبیر و عضو هیئت عفو امام راحل، و رئیس هیئت مدیره مرکز خدمات حوزه علمیه بود و در واقع عمر خود را صرف تعالی علم و دین در جامعه کرد؛ ایشان مخلص، خداترس و پایبند به تعالیم دینی و قرآنی بودند.