وزير امور خارجه کشورمان با انتشار يادداشتي در روزنامه نيويورک تايمز، ضمن يادآوري بدعهدي هاي آمريکا در قبال تعهدات بين المللي، از اروپا خواست با ايران کار کند.

 

پايگاه اينترنتي روزنامه نيويورک تايمز در تاريخ دهم دسامبر، يادداشتي را از محمد جواد ظريف وزير امور خارجه کشورمان درباره بدعهدي دولت آمريکا در قبال برجام و توافقنامه هاي ديگر بين المللي از جمله توافقنامه آب و هوايي پاريس منتشر کرد.

وزير امور خارجه کشورمان با انتشار يادداشتي در روزنامه نيويورک تايمز، ضمن يادآوري بدعهدي هاي آمريکا در قبال تعهدات بين المللي، از اروپا خواست با ايران کار کند.

به گزارش پايگاه اينترنتي روزنامه نيويورک تايمز، اين روزنامه در تاريخ دهم دسامبر ، يادداشتي از محمد جواد ظريف وزير امور خارجه کشورمان درباره بدعهدي دولت آمريکا در قبال برجام و توافقنامه هاي ديگر بين المللي از جمله توافقنامه آب و هوايي پاريس منتشر کرد.

در اين يادداشت آمده است:

دو سال پيش در وين ، قبل از نتيجه دادن گفتگو و حصول توافقنامه هسته اي با آمريکا، اتحاديه اروپا و پنج قدرت جهاني، من در توئيتر در پيامي نوشتم که اين توافقنامه تاريخي ، « سقف نيست بلکه بنياني محکم است». متاسفانه در يازده ماه گذشته ، پاسخ به حسن نيت ايران ، خشم و قهر دولت ترامپ بوده است.

اما غير قابل اعتماد بودن آمريکا از تغييرات آب و هوايي گرفته تا قدس، به امري قابل پيش بيني تبديل شده است. دغدغه اصلي ما اکنون هشدار دادن به کشورهاي اروپايي به دامن نزدن به مسائل فراتر از حيطه توافق هسته اي و همراه نشدن با کاخ سفيد در اين راستا است. به موازات آنکه توافق هسته اي و خاورميانه (غرب آسيا) به سرنوشتي ناشناخته و خطرناک نزديک مي شود، لازم است که اروپا ما را همراهي کند تا اطمينان يابيم که تاريخ بار ديگر تکرار نخواهد شد.

بيش از يک دهه پيش از مذاکرات هسته اي که به توافق سال 2015 انجاميد، ايران در حال انجام دادن مذاکراتي مشابه با انگليس، فرانسه و آلمان بود. ديپلمات هاي اروپايي به دنبال فشار آوردن به دولت جرج دبليو بوش بودند تا بتوانند او را وادار به پذيرش گزينه ديپلماسي کنند. در اين راستا آنها از ما خواستند تا براي اعتماد سازي به طور موقت فعاليت هاي مربوط به غني سازي اورانيوم را متوقف کنيم. ما اين امر را پذيرفتيم. اما آمريکايي ها شرايط را سخت کردند و اروپايي ها بار ديگر گام اشتباهي برداشتند. پس از دو سال مذاکره، و به سبب فشار آمريکا، ناگهان انگليس، فرانسه و آلمان خواستار پايان تمامي فعاليت هاي غني سازي شدند. مذاکرات متوقف شد و اروپايي ها در نهايت نه موفق به متوقف کردن برنامه هسته اي ما شدند و نه توانستند واشنگتن را خشنود کنند.

گفتگوهاي پراکنده اي در سال هاي بعد در جريان بود، تا در نهايت ما در سال 2013 پذيرفتيم تا بار ديگر براي مذاکره پشت ميز بنشينيم و اين بار به صورت مستقيم با آمريکا گفتگو کنيم. اين بار ما علاوه بر گفتگوي مستقيم به تعداد سانتريفيوژ هاي خود افزوده بوديم و 20 هزار در اختيار داشتيم، در حاليکه در سال 2005 تنها 200 سانتريفيوژ در اختيارمان بود. در اين دور از مذاکرات ديگر حرفي از پايان يافتن غني سازي در داخل خاک ايران درميان نبود.

توافق هسته‌اي پيروزي نادر ديپلماسي بر تقابل بود. تضعيف اين توافق يک اشتباه است. اروپا نبايد به تصميم واشنگتن براي تغيير تمرکز به يک بحران غيرضروري ديگر - چه مربوط به برنامه موشکي دفاعي ايران و يا نفوذ ما در غرب آسيا باشد - دامن بزند. بايد تأکيد کنم: قابليت‌هاي نظامي ايران در تطابق با قوانين بين‌المللي و کاملا دفاعي است. موضع دفاعي ما از محاسبات دقيق ژئواستراتژيک و اعتقادات راسخ مذهبي و اخلاقي نشأت گرفته است. دکترين نظامي ما نيز مبتني بر تجربه تاريخي است: طي جنگ ايران و عراق، صدام حسين موشک‌هاي ساخت شوروي را بر شهرهاي ما مي ريخت، موشک‌هايي که برخي حاوي مواد شيميايي بود که غرب در اختيار اين کشور قرار داده بود. جهان در آن زمان نه تنها سکوت اختيار کرد که هيچ کشوري نيز حاضر نشد به ايران سلاح بفروشد تا حداقل ما بتوانيم جلوي اين متجاوز بايستيم.

ما درس خود را آموخته ايم. ما موشک هايمان را تنها به عنوان ابزار دفاعي موثر توسعه داده ايم. و افزايش دقت موشک ها به جاي برد آنها به ما اين امکان را داده است تا بتوانيم براي دفاع از خود، در صورت لزوم، مناطق مورد نظر را با دقت هدف بگيريم. سلاح هاي هسته اي نيازي به داشتن دقت بالا ندارند، اما سلاح هاي مرسوم و متداول به داشتن دقت بالا نيازمندند.

تعهد ما به دفاع از خود يک شعار نيست. ما موشک‌هايمان را صرفا در برابر تعداد معدودي از دشمنان شرورمان مستقر کرده‌ايم:‌ رژيم صدام حسين و متحدان تروريستش و داعش. و حملات ما صرفا پاسخي به کشتار بي‌رحمانه ايراني‌ها توسط آنها بوده است. هيچ دولتي در ايران، مردم اين کشور را بي‌دفاع نخواهد گذاشت. جامعه بين‌المللي و بويژه اروپا بايد اين را بدانند و در عوض تلاش‌هايشان را براي مقابله با تهديدات واقعي جهان نظير جنگ‌هايي که غرب آسيا را در بر گرفته متمرکز کنند.

ايران از اينکه توانسته تا رهبري تلاش ها براي پايان دادن به خونريزي در سوريه را به عهده بگيرد، مفتخر است. در سال 2013 من برنامه اي براي پايان دادن به درگيري ها در آن کشور، از طريق برقراي آتش بس، تشکيل دولت وحدت ملي، اصلاح قانون اساسي و برگزاري انتخابات آزاد و منصفانه ارائه دادم. اما اين برنامه با گوش هاي ناشنوا روبرو شد. با اين حال ما هنوز به تلاش هايمان ادامه مي دهيم. در ماه گذشته، رئيس جمهور ما، حسن روحاني؛ به همراه همتايان روس و ترکيه اي خود گامي مهم براي رسيدن به صلح در اجلاس سوچي در روسيه برداشت. بر اين اساس شرايط براي ارسال کمک هاي بيشتر، تنش زدايي و برگزاري کنگره مردمي سوريه فراهم مي شود.

در ارتباط با يمن نيز، در آوريل 2015، تنها دو هفته پس از آنکه عربستان سعودي کارزار بمباران هاي قسي القلب گونه خود را آغاز کرد، ايران برنامه اي براي آتش بس فوري و ارسال کمک هاي انساني به همراه برقراري مذاکرات ملي براي تشکيل دولت فراگير را پيشنهاد داد. اما بانيان بحران انساني، به همراه متحدان غربي شان راه جنگ را برگزيدند.

به موازات آنکه ايران و همپيمانانش در تلاش براي خاموش کردن آتش هستند، تعداد آتش افروزان در منطقه ما به طور سرسام آوري افزايش مي يابد. اما با اين حال، و عليرغم تمامي اين مشکلات بزرگ، بازيگران و تاثيرگذاران اصلي همچنان تمايلي به مواخذه کردن اين آتش افروزان ندارند.

ما از طرف‌هاي مسئول مي‌خواهيم تا ضرورت نگاه به آينده را درک کنند و اجازه دهند تا اميد را در يک چشم‌انداز مشترک از آينده‌اي صلح‌آميزتر پيدا کنيم و به اندازه کافي شجاعت داشته باشيم تا اقداماتي محسوس صورت دهيم تا اين امر تحقق يابد. در سال 2015 ميلادي، من پيشنهادي براي برگزاري اجلاس گفت‌وگوهاي منطقه‌اي ارائه کردم، به عنوان راهي که ايران و همسايگانش را گردهم آورد تا در جهت صلح همکاري کنند. ما اميدواريم که بازيگران مسئول خارج از غرب آسيا تلاش‌هايشان را بر مجبور کردن متحدان خود در منطقه براي جدي گرفتن پيشنهاد ما متمرکز کنند. ما معتقديم که اين پيشنهاد مي‌تواند شروع خوبي باشد و يک بار ديگر تمام همسايگانمان را دعوت مي‌کنيم تا در اين طرح شرکت کنند.