بابک پورعالی:انتظار شصت و هشت ساله وزنه برداری ایران برای کسب عنوان قهرمانی جهان سرانجام به پایان رسید. بله! پولادمردان وزنه برداری ایران، نخستین بار روی سکوی قهرمانی دنیا ایستادند، افتخاری بس بزرگ که شاید تکرارش به سالها زمان نیاز داشته باشد.برای این قهرمانی به خیلی ها باید تبریک گفت؛ به بهرام افشارزاده، مسعود قاسمی و بهمن زارع که تیم پاکی را روانه رقابتهای المپیک پکن کردند. به حسین رضازداده و کوروش باقری که بدون دوپینگ آن افتخارات را در المپیک لندن رقم زدند و به علی مرادی، حسین توکلی، سجاد انوشیروانی، نواب نصیرشلال،  محسن بیرانوند و اصغر ابراهیمی که در پروسه ای دو ساله، تیم فعلی را روانه رقابتهای جهانی آمریکا کردند.

اگر امسال تیم های زیادی محروم بودند، دلیلش همان نمونه های مثبتی بود که در دو المپیک قبلی در آمد. نمونه هایی که نام هیچ وزنه بردار ایرانی در میانشان نبود. بی شک این قهرمانی نوبرانه مزد همان روزهایی است که پولادمردان وزنه بردای ایران پاک رقابت کردند با حریفان و نخواستند مدال المپیک را به هر قیمتی داشته باشند.این قهرمانی در عین حال مزد روزها، هفته ها و ماه ها اردونشینی پولادمردان ماست. ماه ها تن به آهن زدن و مرارت کشیدن برای اینکه سرانجام روی سکوی جهانی فریاد شادی سر دهند. سجده شکر سهراب مرادی، شادی ایوب موسوی و فریاد غرور انگیز علی هاشمی، بوسه سعید علی حسینی بر صحنه رقابتهای جهانی و مدالی که بهداد آن را در نهایت ناراحتی در جیب خود گذاشت تا همیشه در یاد خواهیم داشت و این افتخارآفرینی را به تک تک نفرات تیم تبریک می گوئیم. از کیانوش رستمی که با وجود آسیب دیدگی نام ایران را زیر وزنه فریاد زد تا سهراب مرادی که رکوردهای دنیا را جا به  جا کرد. از علی هاشمی با غیرت که پله های ترقی را یکی پس از دیگری طی می کند تا سید ایوب موسوی جوان که در همان تجربه نخستش در جهانی، بر مدال برنز بوسه زد.

از بهداد سلیمی که مورد غضب هیات ژوری قرار گرفت تا سعید علی حسینی که بعد از هشت سال توانست بخش کوچکی از حقش را با کسب عنوان نایب قهرمانی جهان گرفت. طبیعتا بعضی ها روزشان نبود و بعضی ها هم فراتر از انتظار وزنه زدند اما مهم این بود که همه ملی پوشان در یک هدف با هم مشترک بودند؛ اینکه به نام ایران بجنگند و برای ایران افتخارآفرین باشند. 

251 41