صاحب‌خبر - گروه سینما و تلویزیون - فیلم سینمایی «اشنوگل» به کارگردانی مشترک علی سلیمانی و هادی حاجتمند، جدیدترین فیلمی است که در ژانر دفاع مقدس روی پرده سینماها رفته است. اثری که در سال 95 با بودجه ای محدود و با عوامل غالباً خراسانی، ساخته شده و به تازگی اکران خود را در سینماها آغاز کرده است. ماجرای فیلم چیست؟ «اشنوگِل» (یا اسنورکل) وسیله ای نی مانند است که در زمان غواصی، برای نفس کشیدن استفاده می شود. ماجرای فیلم هم حول «یونس» رزمنده دفاع مقدس می گذرد که فرماندهی گردان غواصان را برعهده داشته است. قصه از جایی شروع می شود که سه دهه بعد از مفقود شدن یونس در یک عملیات، پلاک شکسته او توسط «سعیده» خواهرش به ایران برمی گردد. «سعیده» در جریان دفاع مقدس به سازمان منافقین پیوسته است و بازگشت پلاک «یونس»، شائبه خیانت او را به وجود آورده است. فضای فیلم در منطقه ای جنگی و در زمان حال می گذرد و با فلاش بک هایی به گذشته، ماجراهای آن زمان روایت می شود. فضایی معماگونه که شخصیت های اصلی قصه، سعی دارند تا در تاریکی تاریخ، حقیقت را درباره «یونس» و «سعیده» بدانند. برزو ارجمند در نقش جدی برزو ارجمند، رحیم نوروزی، ماه چهره خلیلی و کاوه سماک باشی چهره هایی هستند که نقش های اصلی «اشنوگل» را بازی می کنند و در کنار آن ها، چند چهره کمترشناخته شده دیگر هم حضور دارند. نکته مهم ترکیب بازیگران، حضور برزو ارجمند در یک نقش کاملاً جدی است که اتفاقا آن را خوب هم از آب درآورده است. اگرچه انتقادهایی به نقش آفرینی ماه چهره خلیلی در فیلم وارد است اما حضور قدرتمند برزو، توانسته است بسیاری از ضعف های دیگر اثر را بپوشاند و جذابیت خاصی برای «اشنوگل» ایجاد کند. آن قدر که اگر فیلم در بخش رقابتی جشنواره فجر حضور داشت، می توانست نامزد بهترین بازیگر مرد این رویداد سینمایی باشد. ایده های بکر، سوژه های مهجور «اشنوگل» به موضوعاتی می پردازد که در عین اهمیت، سال هاست در سینمای ایران مهجور واقع شده است. موضوع شهدای غواص که دو سال پیش به واسطه بازگشت 175 شهید دست بسته غواص ترند شد، در این مدت نمود چندانی در آثار سینمایی و تلویزیونی نداشته است. در سینمای ایران که سالی حدود 90 تا 100 فیلم تولید می شود، «اروند» به کارگردانی پوریا آذربایجانی و «دریاچه ماهی» به کارگردانی مریم دوستی، تنها آثار با موضوع شهدای غواص هستند. فیلم هایی (به خصوص دومی) که آن چنان که باید و شاید، دیده هم نشدند. از طرف دیگر ساخت فیلم هایی که به گروهک تروریستی منافقین بپردازد، اگرچه در سال های اخیر با توجه کارگردانان جوان، به موضوعی مورد توجه تبدیل شده است، اما در میان خیل آثار اجتماعی و فیلم های آپارتمانی، نمود چندانی پیدا نمی کند، به خصوص برای فیلم هایی که از حضور ستاره های سینما هم بهره نبرند. حضور در جشنواره فجر «اشنوگل» که تولید آن اواسط سال گذشته به پایان رسید، در سی و پنجمین جشنواره فیلم فجر که بهمن سال گذشته برگزار شد، در بخش خارج از مسابقه حضور داشت و طبیعتا به توفیقی هم دست نیافت. تصمیم بحث برانگیز دبیر جشنواره برای حذف بخش «نگاه نو» (فیلم های اول) که موجب دیده نشدن برخی کارگردانان فیلم اولی در این جشنواره شد، بیش از هر چیز در غیبت «اشنوگل» در بخش رقابتی موثر بود. با این وجود فیلم از لحاظ فرم، در سطح استانداردی قرار دارد و حتی می توانست جای برخی فیلم ها را در فهرست آثار «سودای سیمرغ» (بخش رقابتی) هم بگیرد، اگرچه با سلیقه هیئت انتخاب، به بخش «چشم انداز» (بخش غیررقابتی) رفت. فقط 5سالن! در این میان مشکل بزرگ فیلم سینمایی «اشنوگل» تعداد کم سالن های آن است که دیده شدن آن را برای مخاطب عام، در میان خیل فیلم های روی پرده، غیرممکن می کند. در حالی که فیلم های سینمایی ایران، معمولا با 50 تا 60 سالن سینما اکران خود را شروع می کنند، «اشنوگل» تنها پنج سالن سینما در اختیار دارد که دو سالن آن هم، به صورت تمام وقت در اختیار فیلم نیست! این در حالی است که بحث «فیلم سوزی» در یکی دو ماه اخیر، به بحث مهم اهالی سینما تبدیل شده و برخلاف نیمه اول سال که همزمان 7-8 فیلم روی پرده سینما ها بود، این روزها بیشتر از 20 فیلم در سینماهای سراسر کشور اکران می شود و عملا به فیلم هایی که از وجود ستاره های سینما بی بهره اند، امکان دیده شدن نمی دهد. در این وانفسا، «اشنوگل» روی پرده رفته است و طبیعتا برای بخش بزرگی از مخاطبان سینما، قابل دسترس نیست. این موضوع بیش از هر چیز به ضعف پخش کننده اثر برمی گردد و این که نتوانسته است برای اکران فیلم در سینماهای مختلف، با صاحبان سالن ها به توافق برسد. معضل دیگر فیلم، تبلیغات آن است. مشکلی که گریبان غالب فیلم هایی را می گیرد که در طول سال اکران می شوند و معدودی از وانفسای تبلیغات، جان سالم به در می برند. در تهران به عنوان پایتخت سینمای کشور که نزدیک به 50 درصد کل سالن های سینمای کشور را در خود جا داده است، بیلبوردهای شهری آن قدر گران هستند که معدودی از فیلم ها، امکان استفاده از آن را دارند و بقیه (از جمله «اشنوگل» ) از این امکان تبلیغاتی، بی بهره اند. مشابه این وضعیت در تیزرهای تلویزیونی هم حاکم است. صداوسیما برای هر فیلم سینمایی، 500 تیزر رایگان در نظر می گیرد که بسیاری از آن ها با پخش در شبکه های بی شمار صداوسیما و ساعات کم بیننده، امکان بروز و ظهور چندانی ندارد. یک پیشنهاد متفاوت با وجود این مشکلات، نقطه قوت «اشنوگل» داستان آن است که چون قصه ای جذاب را روایت می کند، تماشایی است. «اشنوگل» می تواند به عنوان پیشنهادی دیدنی در روزهای پایانی پاییز، ساعتی خوش را برای مخاطب خود در سینما بسازد. اثری که اگرچه از ستاره های پرطمطراق سینما بهره نبرده است، اما درام قابل قبولی دارد و با تعلیق جذاب داستان، می تواند انتخابی مناسب در روزهایی باشد که قصه های تلخ و فیلم های آپارتمانی و ستاره های میلیاردی، سالن های سینما را قبضه کرده اند؛ یک انتخاب متفاوت.∎​