به گزارش خبرنگار گروه مهدویت و غدیر خبرگزاری شبستان: آموزه های علوی و حکمت های ناب برجای مانده از ایشان نه فقط در عصر حیات ظاهری آن حضرت(ع) بلکه پس از آن و تا قیام قیامت بهترین نقشه راه برای رسیدن به حیات طیبه است.

از این رو در ذیل یکی از این حکمت ها مرور می شود:

حضرت امیرالمومنین علی(علیه السلام) می فرمایند: «كَانَ فِي الْأَرْضِ أَمَانَانِ مِنْ عَذَابِ اللَّهِ وَ قَدْ رُفِعَ أَحَدُهُمَا فَدُونَكُمُ الْآخَرَ فَتَمَسَّكُوا بِهِ أَمَّا الْأَمَانُ الَّذِي رُفِعَ فَهُوَ رَسُولُ اللَّهِ وَ أَمَّا الْأَمَانُ الْبَاقِي فَالِاسْتِغْفَارُ؛ دو چیز در زمین مایه امان از عذاب خدا بود یکی از آن دو برداشته شد پس دیگری را دریابید و بدان چنگ زنید اما امانی که بردشاته شد رسول خدا(ص) بود و امان باقیمانده استغفار کردن است».

پیام: خداوند همیشه برای بشریت درب لطف و رحمت خویش را باز کرده است. اولی امان از امت گرفته شده زیرا امت زیاد به او و اهل بیت او وفادار نبوده اند. درب استغفار، توبه و طب آمرزش باز است به آن چنگ زنید تا از عذاب ایمتن باشید. در سوره انفال (آیه33) آمده که خداوند می فرماید: «ای رسول تو در میان مردم هستی آنها را عذاب نمی کنم و طلب آمرزش می کنند به کیفر آنان را نمی رسانم.» این یعنی وجود نازنین پیامبر اکرم(ص) برکتی است در میان امت همچنین تمسک و توسل به ائمه(ع) برای امت برکتی دیگر است.

*برگرفته از «حکمت های نهج البلاغه»، نوشته حجت الاسلام محمدرضا هادی زاده