1ـ نبود امکانات:‌ فوتبال ما امکانات چشمگیری ندارد. همین چند روز پیش مشخص شد که پول 8 میلیاردی اردوی تیم ملی در روزهای جام جهانی در کمپ لکوموتیو مسکو در حساب فدراسیون نیست و فدراسیون باید دوندگی زیادی کند تا این مبلغ را به حساب روس‌ها بریزد. همین مبلغ بالا (از نگاه ما)، از نظر تیم‌های صعودکرده اروپایی و حتی آسیایی رقم قابل توجهی نیست. آنها با اردوهای کافی و حریفان قدرتمند را تجربه کنند و پول فراوانی هم در حسابشان موجود باشد. به این ترتیب جنگی نابرابر پیش‌روی ماست.

2ـ بدنسازی: بازی سپاهان ـ پرسپولیس این فصل یکی از زیباترین فوتبال‌های چند دهه اخیر فوتبال ما بود. دو تیم در کلاسی به مراتب فراتر از فوتبال ما بازی کردند. 4 روز بعد از آن پرسپولیس در دیدار رفت نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان آسیا مقابل الهلال بازی کرد و متاسفانه 4 گل خورد. سپاهان هم در لیگ برتر ایران بازی کرد و باخت. هر دو شکست به دلیل خستگی بود. بازیکنان پرسپولیس آنقدر خسته بودند که حتی در زمان 10 نفره شدن الهلال هم دو گل خوردند. بازیکنان ما نمی‌توانند مانند بازیکنان تراز اول دنیا هر 3 روز و هر 4 روز یک بازی انجام دهند چون به اصطلاح فوتبالی‌ها بدنشان خالی می‌کند؛ اما فیزیوتراپ‌های زبده، ماساژورهای توانا با دستگاه‌های پیشرفته و روش‌های علمی، بازیکنان را برمی‌گردانند. روشی که ما هنوز آن را نشناخته‌ و به کار نگرفته‌ایم. ما همچنان می‌گوییم باید هفته‌ای یک بار بازی کنیم و هنوز بر این باوریم که فیزیک بازیکنان اروپایی با بازیکنان ما فرق دارد.

این دو دلیل بزرگ موجب می‌شود ما نتوانیم مانند دیگر کشورها برنامه بنویسیم و مانند دیگر کشورها با دو هفته اردو توقع تیمی قدرتمند داشته باشیم. وقتی از نظر امکانات ابتدایی و نیازهای علمی تا این حد با دنیا متفاوتیم، چرا باید تقویم اردوها و برنامه‌های ما منطبق با کشورهای صاحب فوتبال در دنیا باشد؟

رضا پورعالی

ورزش