به گزارش شما نیوز ، «آسمان برای تو می بارد» با کارگردانی سعید دولتی و تهیه کنندگی مهدی نامداری تا ۳۰ آبانماه در مجموعه «همای سعادت» روی صحنه می رود. به بهانه روزهای پایانی اجرا با کارگردان اثر گفت و گو یی داشتیم که در ادامه می خوانید:
دولتی درباره داستان و ساختار متن نمایش «آسمان برای تو می بارد» به صبا گفت: متن را سید علی موسویان نوشته است. درون مایه ای مذهبی دارد و یک موضوع اجتماعی را روایت می کند که مبتلابه جامعه است. این نمایش تقابل نسل ها را نشان می دهد. پدر با پسر، مادر با دختر. نوع دیدگاه سنتی-مذهبی پدر و کنار نیامدنش با نگاه های جدیدِ پسر که در جامعه ما به وفور دیده می شود. اکثر جوانان از لحاظ تفکر، ایدئولوژی و حتی نوع برخورد و احترامی که در زمان گذشته اهمیت داشته و حالا کمرنگ شده با پدرانشان کنار نمی آیند. چیزهایی که زمانی هنجار محسوب می شده در زمان حاضر مورد توجه  نیست.
او ادامه داد: داستان تقابل پدری بسیار مذهبی و حاجی بازاری را با پسرش که خواننده زیرزمینی است روایت می کند. پسر در مجالس عروسی می خواند و امرارمعاش می کند. پدر به دلیل اینکه به اصطلاح پسرش به سمت مطربی رفته تحویلش نمی گیرد. حاج آقا مردی مسن است که زنی ۲۵ ساله اختیار کرده و رابطه این زن با پسر خانواده بسیار خوب است. داماد خانواده که امیرحسین نام دارد همسن پسر خانواده و شاگرد حاج آقاست. او از قِبَلِ حاج آقا زندگی خوبی فراهم کرده است. پسر که عباس نام دارد تصمیم می گیرد پول زیادی را از پدر بگیرد و با این فکر، کربلا رفتن به همراه دوستانش را بهانه می کند. عباس بعد از گرفتن این مبلغ از پدرش تور تایلند را ثبت نام می کند. پدر بعد از اینکه متوجه ماجرا می شود برخورد تندی با عباس می کند. عباس گمان می برد که امیرحسین او را لو داده و درگیری بین این دو به وجود می آید. در این زد و خورد امیرحسین ناخواسته به قتل می رسد. حکم اعدام عباس صادر می شود. فضای نمایش بعد از حکم اعدام وارد فاز حزن و اندوه می شود. عباس سه بار پای چوبه دار می رود. شب قبل از اجرای حکم، پدر مقتول خوابی می بیند و آن را لحظه آخر تعریف می کند. پدر امیرحسین خواب حضرت عباس را دیده که در خواب آن حضرت فرمودند: این جوان را به خاطر من ببخش. در نهایت پدر مقتول عباس را می بخشد.
این کارگردان درباره انگیزه اجرا بردن این متن توضیح داد: چند سالی بود که دغدغه کار مناسبتی داشتم. رشته اصلی من بازیگری است. سال های گذشته در کارهای مناسبتی متعددی بازی کرده ام، اما دوست داشتم کار مناسبتی کارگردانی کنم. چندسالی به دنبال متن خوب بودم. تاکیدم بر این بود که کار تاریخی- اسلامی نباشد و موضوعی اجتماعی داشته باشد. در نهایت با سیدعلی موسویان مشورت کردم و به این متن رسیدم که مانور بسیاری هم داشت.
دولتی درباره معیار انتخاب بازیگرانش بیان کرد: بازیگرانم را به خاطر ساختار و رئال بودن متن، نزدیک به کاراکترهای نمایش انتخاب کردم. سعی کردم بازیگران حدالمقدور به لحاظ سنی، فیزیک، نوع و جنس بازی نزدیک به کاراکترهای نمایش باشند. کَستِ انتخابی من از مجموعه «همای سعادت» که همگی فارغ التحصیل بازیگری بودند، انتخاب شده اند. در بخش رساندن نقش به بازیگر و اینکه او خودش را به نقش نزدیک کند، درگیر نشدم. هنرپیشه هایم به کاراکترها نزدیک بودند و فقط کافی بود درگیر نقش شوند. بعد دیالوگ ها را حفظ کردند و با توجه به میزانسن ها و فضاسازی ها در آن قالب قرار گرفتند.
کارگردان «رختشورها» درباره مشکلات اجرا گفت: تئاتر با نفس تماشاگر زنده است. متاسفانه شرایط حال حاضر به این سمت رفته که اگر بازیگر چهره در نمایش باشد کار می فروشد، وگرنه محکوم به باخت می شود.
اقتصاد تئاتر باید بچرخد، شکی نیست. تماشاگر اگر عادت به حضور چهره در تئاتر کند و ارزشمندی نمایش را منوط به حضور آن بداند و کارهایی که بازیگر شناخته شده ندارد ارزشمند نداند، بی مهری به تئاتر است.
این سیستم باید یک ساز و کار مدیریتی داشته باشد. کارگردان و تهیه کننده ای که می خواهد کاری را شروع کند صِرف اینکه حتما برای حضور تماشاگر چهره دعوت کند، خیلی بد است. این ساز و کار به مدیران هنری ممکلت باز می گردد. باید برای گروه هایی که چهره ندارند، بسته های حمایتی بگذارند. تکلیف کاری که چهره دارد، مشخص است. گروهی که بازیگر چهره ندارد محکوم به نابودی و ضرر است.
وی ادامه داد: گروه ما به واسطه پشتوانه خوبی که به لحاظ پتانسل، بازیگران خوب و سالنی که در اختیار داریم خیلی مشهود نیست. گروه های دیگر چه کنند؟ ساز و کار مدیریتی که تعریف شود مشخص می کند که اگر بازیگر چهره انتخاب کنیم گیشه تضمین می شود و اگر نه، مرکز هنرهای نمایشی حمایت می کند.
بازیگر نمایش «مجلس سیاوش خوانی» درباره انتخاب سالن نمایش گفت: ما یک هفته با سالن شهرزاد قرارداد بستیم. توافق اولیه ما با آقای جعفری مدیریت شهرزاد ساعت ۷ شب بود. روز اول به دوستان در سالن شهرزاد گفتم که چون کار ما چهره ندارد و مناسبتی هم هست،باید بیشتر به آن توجه کرد و هوایش را داشت. ساعت به ۵/۳۰ تغییر کرد و بدترین تایم اجرا را به ما دادند. بعد از سه روز اول با افت شدید تماشاگر مواجه شدیم و مجبور شدیم تنها یک هفته در شهرزاد روی صحنه رویم. در سالن «همای سعادت» که انتخاب من بود، کسی درباره زود یا دیر بودن زمان نمایش حرفی نزد. فکر می کنم دو روز باقی مانده از اجرا هم با استقبال خوبی مواجه شویم.