صاحب‌خبر - صدرنشینی در لیگ انگلیس کار آسانی نیست. دست‌کم به آسانی لیگ اسپانیا نیست. در اسپانیا وقتی می‌خواهید صدرنشینی را تجربه کنید کافی است برند رئال مادرید یا بارسلونا روی پیراهن‌تان باشد و خیلی تیم‌های دیگر را که می‌خواهند هرازچند وقت یکبار برای یک هفته موقتا به صدر جدول برسند را جدی نگیرید. وقتی در لیگ اسپانیا هستید صدر یا مال شماست یا مال رقیب. تیم سومی در کار نیست. اتلتیکو را نمی‌شود خیلی جدی گرفت. در لیگ انگلیس اما قصه فرق دارد. غیر از منچستریونایتد و منچستر‌سیتی، چلسی هم هست. تاتنهام و آرسنال هم در راهند و لسترسیتی هم یکبار همه را طوری غافلگیر کرد که یادآوری خاطراتش هنوز هم باعث ناراحتی بزرگان می‌شود. لیورپول را هم نادیده نمی‌گیریم. صدرنشینی در لیگ انگلیس، آنقدرها آسان نیست. تعداد رقبا بیشترند و تیم‌های کوچک‌تر انگلیسی اصلا رقبای از پیش باخته‌ای مقابل بزرگ‌ترها نیستند. یا دست‌کم تا امسال نبودند! امسال سیتیزن‌ها چنان به قلع و قمع کردن رقبای خود مشغولند که آدم یاد نتایج بارسلونا می‌افتد. نتایجی که آنها می‌گیرند به همان ترسناکی نتایجی است که بارسا مقابل حریفان مختلف کسب می‌کرد. آغاز ملایم فصل من‌سیتی فصل را با نتایج آرامی آغاز کرد. برد دو بر صفر در خانه برایتون، تساوی خانگی یک - یک مقابل اورتون و پیروزی خارج از خانه دو بر یک مقابل بورنموث. سه بازی اول منچستر‌سیتی امتیازات خوبی داشت، هرچند خیلی‌ها اعتقاد داشتند که برای تیمی با آن هزینه‌ها، چنین نتایجی اصلا قابل قبول نیست. یعنی تیمی مثل سیتی با این هزینه‌های کلان، جدا باید مقابل تیم‌هایی مثل بورنموث یا برایتون به این بردهای حداقلی دلخوش باشد؟ آغاز آتش بازی آتش بازی من‌سیتی از هفته چهارم آغاز شد. آنها در دومین بازی خانگی با پنج گل لیورپول را چنان درهم کوبیدند که صدای شکسته شدن استخوان‌های یورگن کلاب هم شنیده شد. این برد تحقیرآمیز با برد خارج از خانه 6 بر صفر مقابل واتفورد ادامه یافت و با برد پنج بر صفر خانگی مقابل کریستال پالاس تکمیل شد. آنها در بازی سنگین خارج از خانه مقابل چلسی هم یک گل زدند تا کونته هم مقهور قدرت گواردیولا و یارانش شود. سرانجام پرونده هفته هشتم مسابقات را نیز با برد هفت بر دو مقابل استوک‌سیتی بستند تا یکی از ترسناک‌ترین کارنامه‌های هشت هفته ابتدایی لیگ برتر را از خود برجا بگذارند. هشت بازی، هفت برد، بدون باخت، 29 گل زده، چهار گل خورده و 22 امتیاز! آتش بازی دو ماه اول شاگردان پپ به چنین نتایجی ختم شده است. رقبای جدی منچستریونایتد امسال جدی‌ترین رقیب همشهری خود است. تیم مورینیو 20 امتیاز کسب کرده و تنها دو امتیاز با سیتیزن‌ها فاصله دارد. تاتنهام(17)، واتفورد(15) و تیم‌های چلسی، آرسنال، برنلی و لیورپول با 13 امتیاز در تعقیب این دو همشهری روان هستند. افت رقبا رقبای اصلی مثل چلسی، لیورپول و آرسنال امسال شرایط خوبی ندارند هرچند فاصله امتیازی‌شان آنقدر زیاد نیست. شاید حضور جدی این تیم‌ها در بازار نقل‌وانتقالات نیم‌فصل دوم، کمک کند تا با خرید ستاره‌های تازه نفس با قدرت بیشتری به این تعقیب ادامه دهند. او هنوز هم دوست داشتنی است گواردیولا از آن دسته مربیانی است که سخت می‌شود از آنها تنفر پیدا کرد. هرآنچه در مورد چهره جنجال‌پسندی مانند مورینیو جزء خصوصیات منفی به حساب می‌آید در مورد او نکته مثبت است. اخلاق خوبی دارد، اهل درگیر شدن با بازیکن و مربیان خودی یا رقیب نیست و از همه مهم‌تر به وقت بردها یا باخت‌هایش شخصیتی انسانی و قابل احترام دارد. وقتی هفت گل به تیمی می‌زند همانقدر شکسته نفسی دارد که در وقت باختن به تیمی. یورگن کلاب هم آن منفی بودن مورینیو را ندارد اما او هم فرسنگ‌ها با پپ فاصله دارد. گواردیولا دروگر مهربان جزیره است. مربیان پیش رویش را با بولدوزر تیمش از پیش‌رو برمی‌دارد اما بلافاصله بعد از بازی می‌آید و طوری در آغوشت می‌گیرد که انگار اینکه زده و تیمت را نابود کرده و بدجوری روی وجدانش اثر منفی گذاشته است. پپ مرد نازنینی است. حتی مربیانی که به دست او اخراج شده‌اند هم احتمالا این را قبول دارند.∎​