عصرایران؛ احسان محمدی- می دانم از این تیتر خوش تان نمی آید. رئال مادرید و الهلال؟ چه مقایسه ای! اما باید باور کنیم که آنها فراتر از یک باشگاه آسیایی در غرب آسیا عمل کرده اند. تصور شیخ پولدارِ ولخرج و دلارهای نفتی و گازی را از ذهن تان دور کنید. الهلال عربستان تیم قابل احترامی است.

پرسپولیس نماینده ایران فردا به یک «معجزه» نیاز دارد. به یکی از همان اتفاقاتی که در روزگار نوجوانی قبل از خواب خیالش را می بافتیم. اینکه بازیکن تیم ملی بشویم و ده دقیقه آخر برویم توی زمین و همه را مارادوناوار دریبل بزنیم و گل برتری تیم ملی را توی دروازه محمد الدعیه بکاریم. پرسپولیس به یک پیروزی ساده نیاز ندارد. به یک معجزه که هواداران قابش کنند و بزنند به دیوار خاطراتشان. مثل همان دربی 3-2. ده دقیقه. ده نفره.

اما الهلال حریف کاملاً قابل احترامی است. آنها یک باشگاه 59 ساله هستند که در فوتبال عربستان 59 جام را برده اند. لیگ، جام پادشاهی، جام ولیعهد، سوپرجام و ... بیش از النصر و الاتحاد رقبای همیشگی شان. آنها با عنوان «تیم المپیک» به فوتبال عربستان اضافه شدند و سال بعد نام شان را به الهلال تغییر دادند و حالا «الزعیم السعودی» لقب گرفته اند. «رئیس عربستانی».

تیمی که فقط برای تبلیغ روی پیراهنش قراردادی بسته است که  عدد و رقم هر سالش تقریباً هزینه تمام تیم های لیگ برتر ایران برای چند سال است!  هر سال نزدیک به 300 میلیارد تومان. شش ساله. این را از باقی درآمدهای باشگاه جدا کنید. با چنین پشتوانه مالی اما سعی نکرده اند به ولخرجی شهره پیدا کنند. ساختار باشگاه منظم است و نگاهی به کادر فنی نشان می دهد که به فوتبال آسیا حرفه ای تر از این قصه ها نگاه می کنند.

• رامون دیاز ( سرمربی/ اهل آرژانتین)
• امیلیانو دیاز( دستیار اول/ اهل آرژانتین)
• خوان رومانازی(دستیار دوم/ اهل آرژانتین)
• دیمین پاز(آنالیزور/ اهل آرژانتین)
• فیلیپ آلوارو ( بدنساز/ اهل شیلی)
• دانیل زادنکا( مربی دروازه بان ها/ اهل رومانی)
• مارسل فیرت ( پزشک/ اهل فرانسه)

الهلال عربستان در دهه 70 میلادی هم ماریو زاگالو را به خدمت گرفت و هم روبرتو ریولینو برزیلی. برای این تیم هم ژائو پینتوی پرتغالی بازی کرده است هم کریستین ویلهلمسون سوئدی. آنها در رده بندی سپتامبر امسال بالاتر از گوانگژو و کاشیما و العین و ... بهترین تیم آسیا معرفی شدند.

نواف تمیاط (2000)، یاسر القحطانی (2007) و ناصر الشمرانی(2014) سه بازیکن الهلالی هستند که با پیراهن این تیم بهترین بازیکن سال آسیا شده اند. مثل سامی الجابر که در سال 2001 بهترین بازیکن عرب شد. مثل محمد الدعیه که دروازه بان قرن آسیا شد. این اسم ها را بگذارید کنار یوسف الثنایان، عبدالله زبرماوی، عبدالله جمعان الدوساری و ... که اسطوره های باشگاه به شمار می روند.

هواداران این باشگاه وقتی کارت عضویت می گیرند می توانند به همراه تیم به بازی های خارج از کشور بروند، دیدار ماهانه با بازیکنان داشته باشند و از تخفیف های فروشگاه های باشگاه بهره مند شوند. الهلال رسانه اختصاصی دارد و ورزشگاهی که 68752 نفر سکوهای آن را پُر می کنند.

قصدم آن نیست که بازی بسیار بد پرسپولیس در شکست 4-0 این تیم را توجیه کنم اما باید باور کنیم که حریف مان تیم بسیار خوب و قابل احترامی است. پرافتخار در غرب آسیا. قدرتمند و پرهوادار و با کارنامه ای که آنها را رئال مادرید آسیا می کند.

بازیکنان پرسپولیس حتی اگر به معجزه های فوتبال اعتقاد ندارند باید به غرور هوادارانشان ایمان داشته باشند و برای یک بازی جسورانه به میدان بروند. بجنگند و پا سُست نکنند، فارغ از هر نتیجه ای که رخ می دهد. برای نام ایران بجنگید. این یک خواهش نیست، دستوریک ملت است!