به نقل از امسال از همان سال‌هاست و اگر به میانگین امتیازاتشان در وبسایت متاکریتیک نگاهی بیندازیم، می‌بینیم با اختلاف بسیار کمی به هم نزدیک هستند و آنچه آنها را از هم متمایز می‌کند، امکانات خاص هرکدام است که بسته به سلیقه و توقع هر مخاطب، بیشتر توجه جلب می‌کند. در کشور ما PES به دلایل متعددی هواخواه بیشتری داشته و دارد، اما در سال‌های اخیر، شاهد محبوبیت رو به افزایش فیفا بین مخاطبان داخلی هستیم. در صفحه بازی‌کده این هفته، ویژگی‌های دو نسخه جدید از این سری را مقایسه می‌کنیم تا هم کار را برای انتخاب مخاطبان جدید ساده‌تر کرده، هم بهانه‌های تازه‌ای برای کل‌کل بین هواداران این دو سری به آنها بدهیم!
اصل موضوع؛ گیم‌پلی
شکی نیست این دو سری هر دو توانسته‌اند پیشرفت معرکه‌ای را در نسل 8 به نمایش گذاشته و سیر صعودی خوبی را تجربه کنند، اما این بار پیشرفت بسیار خوبی را در فیفا 18 نسبت به فیفا 17 شاهدیم، در حالی که PES 18 کم و بیش بوی همان نسخه پارسالی را می‌دهد. سری PES همیشه کنترل خیلی خوبی داشته، اما به همان افاقه نکرده و باز هم مکانیک‌های دریبل خود را بهبود داده است. فیزیک درگیری و برخورد بین بازیکنان بر سر توپ هم تقویت شده که البته همیشه ایده‌آل ظاهر نمی‌شود.
مشکل (شاید هم خصوصیت) دریبل در PES این است که برخلاف فیفا که راه‌های متنوعی برای مقابله با بازیکن مهاجم ارائه می‌کند، درگیری‌ها کمی مصنوعی جلوه می‌کند و به نظر می‌رسد مادامی که بازیکن مهاجم قدرت و مهارت‌هایش به بازیکن پا به توپ بچربد، در این که کدامیک مغلوب خواهد شد تردیدی نیست؛ مگر این‌که لقمه را دور سر چرخانده و با زدن دور قمری، توپ را از جلوی پای او دور کنید. با این وجود، باز هم تلاش کونامی قابل تحسین است و انتظار می‌رود در نسخه‌های آتی، شاهد رفع کاستی‌های جزیی این بخش باشیم.
طبق معمول، آنچه PES را خاص می‌کند، سبک فانتزی‌تر آن و قابلیت به ثمر رساندن گل‌های محیرالعقول از وسط زمین (و انواع حرکات حیرت‌انگیز دیگر) است.
در مقابل، به نظر می‌رسد فیفا 18 کاملا زیر و رو شده است. انیمیشن‌ها آزادی بیشتری را تجربه کرده و بالاخره چشمه‌ای از آن روانی دل‌انگیز PES را در این گیم شاهدیم. تقویت مکانیک‌های پاس بلند، دریبل و کنترل توپ هم مزید بر علت شده تا بتوان لذتی دوچندان از این گیم برد.
در این نسخه به لطف حرکات پیچیده بازیکنان، حفظ توپ معنای تازه‌ای پیدا کرده است. دیگر لازم نیست حتما از سریع‌ترین حرکات برای دور زدن دفاع استفاده کنید. همیشه در زمینه کنترل و تحرکات پیچیده پاس و حرکت توپ از PES عقب بود، اما این بار تا حد زیادی خود را بالا کشانده است. کلا در زمینه گیم‌پلی، باید نتیجه رقابت امسال این دو را مساوی ارزیابی کرد.
امکانات
اینجاست که PES به زانو در می‌آید. کونامی در ارائه گزینه‌های متعدد برای لذت بردن از فرمول کاری‌اش ناکام مانده است.
Master League هنوز سیستم نقل و انتقال درستی ندارد که البته به نظر مخاطب بستگی دارد: مثلا در این گیم می‌توان نیمار را با 30 میلیون یورو خرید که چالش چندانی عرضه نمی‌کند، ولی شاید خیلی‌ها این را ترجیح بدهند.
این گیم هنوز امتیاز لیگ قهرمانان و لیگ اروپا را دارد، اما جدا از نمایش ظاهری خوب، ارائه باطنی قابل توجهی ندارد. بخش MyClub باز هم با قدرت ظاهر می‌شود، اما در قیاس با Ultimate Team فیفا در سایه قرار می‌گیرد. از طرف دیگر، هیچکدام از این مدها، تحول قابل توجهی ندارند که آنها را از گذشته متمایز کند. در مقابل EA تلاش کرده در هر بخش از گیمش، چیز تازه‌ای ارائه کرده و حس تازگی به آنها ببخشد که باز هم گل سرسبدشان Ultimate Team است. بخش Manager Career به قراردادها و مذاکرات نقل و انتقال روزآمد مجهز شده است؛ به این صورت که مدیران باشگاه‌ها به دفتر شما سر می‌زنند و با رد و بدل یکسری مکالمات، با آنها معامله می‌کنید. این بده بستان‌ها، همراه با مدلسازی مدیران، رنگ قشنگی به این بخش زده است. البته این ویژگی تا رسیدن به ایده‌آل خود فاصله دارد، ولی باز هم برای هوادارانی که سال‌هاست منتظر تغییر هستند، حکم غنیمت را دارد.
در قسمت The Journey: Hunter Returns، شاهد داستان جدی‌تری از شخصیت الکس هانتر هستیم. EA سعی دارد چیزی شبیه به مد محشر NBA 2K MyPlayer ارائه کند و در این راه تا حد زیادی موفق و در برخی جاها ناکام ظاهر می‌شود. در هر حال، از این حیث، می‌توان فیفا را به مراتب جلوتر از PES ارزیابی کرد.
از طرف دیگر در بخش Squad Battles، تیمتان را طی یک هفته تحت کنترل هوش مصنوعی با تیم‌های بازیکنان دیگر به رقابت در می‌آورید و بالاترین امتیازها موفق به کسب جایزه می‌شوند که قطعا هم برای تازه‌واردان هم کهنه‌کاران این سری جذاب خواهد بود.
بدون شک برنده این بخش هم فیفاست، اما از حیث توصیه یکی از این دو به مخاطبان ایرانی، باید بگوییم همه چیز به سلیقه، انتظارات و نوع کاربری شما بستگی دارد. قطعا اگر رغبتی به تجربه مدهای متنوع فیفا نداشته باشید و به سری PES خو گرفته‌اید، بهترین گزینه می‌تواند همین باشد، اما اگر دنبال اثری هستید که وقتتان را بشدت با آن پر کنید و تجربه آنلاین هم برایتان میسر است، فیفا محتوای قابل توجهی را در ازای پولی که خرج می‌کنید در اختیارتان خواهد گذاشت.
از دست دیده فریاد!
امسال باز هم PES از موتور فاکس استفاده کرده، حرکات نرم و روانی را در کنار نورپردازی و صحنه‌سازی بهتر به نمایش می‌گذارد. متاسفانه، این موتور کم کم دارد عقب می‌ماند. البته این نسخه هم خوش‌ظاهری‌اش را دارد، ولی واضح است کونامی نمی‌تواند آن بازی آزادانه‌ای را که EA با موتور فراست‌بایت ارائه می‌کند، داشته باشد. چهره بازیکنان در PES واقعا دیدنیست و حتی بسیاری از منتقدان و مخاطبان اذعان دارند آن چهره‌هایی که در این گیم به‌صورت
اسکن شده حضور دارند (فقط تعداد مشخصی هستند) ظاهری بهتر از فیفا دارند.
از حیث رابط کاربری هم PES حرفی برای گفتن ندارد و همان سبک و سیاق سابق و قدیمی تکرار شده است. بعضی‌ها خوششان نخواهد آمد و بعضی‌ها هم مشکلی نخواهند داشت. در مقابل، فیفا به لطف لیسانس قوی‌اش، به مراتب واقعی‌تر و دقیق‌تر می‌نماید. همان‌طور که می‌دانید، این لیسانس‌ها در انحصار الکترونیک‌آرتز هستند و در نتیجه، PES هیچ وقت نتوانسته مانند فیفا حقیقی ظاهر شود.
توسعه‌های دائمی EA بر مبنای موتور فراست‌بایت هم که جای خود دارد. ظاهر فیفا 18 واقعا خیره‌کننده است. قیافه‌ها و حرکات بازیکنان هم به لطف انیمیشن بهتر، لطیف‌تر و طبیعی‌تر شده‌اند. منوها نیز رنگ و روی تازه‌ای گرفته و ظاهر چشمگیرتر آن، امتیازی دیگر به نفع فیفا صادر می‌کند و در نهایت با قاطعیت می‌توانیم برنده این زمینه را فیفا بدانیم
سیاوش شهبازی
ضمیمه کلیک جام‌جم
نظر شما