قوانین زیست محیطی و استانداردهای مصرف سوختی که در سالهای اخیر با جدیت در کشورهای توسعه یافته پیگیری می‌شوند خودروسازان بسیاری را مجبور کرده اند تا برای برآمدن از این استانداردها سایز پیشرانه‌ها را کاهش دهند. با کوچک شدن پیشرانه‌ها اولین چیزی که به ذهن خطور می کند کاهش قدرت و هیجان آنها است، اما آیا خودروسازان حاضر شده‌اند تا بنا به دلایل زیست محیطی و کاهش مصرف سوخت به همین سادگی از قدرت‌ و گشتاور بالا چشم پوشی کنند؟ در ادامه پاسخ این سوال را مشاهده خواهید کرد.

۱. بی ام و M5 مدل ۲۰۱۵

چطور می‌توان از پیشرانه‌ی ۱۰ سیلندر با تکنولوژی فرمول یک آن هم در خودرویی سدان چشم پوشی کرد؟ اما بی ام و در سری ۵ مدل M این کار را کرده است. بی‌ام‌و پیشرانه‌ی ۵ لیتری ۱۰ سیلندر سری E60 را در سری F10 استفاده نکرد و به جای آن از یک پیشرانه هشت سیلندر به همراه دو توربوشارژر و به حجم ۴ لیتر بهره برد. البته بی‌ام‌و دلایل خوبی برای اقدام خود دارد؛ کافی است مشخصات پیشرانه توربوشارژردار جدید را با پیشرانه تنفس طبیعی قبلی مقایسه کنید. پیشرانه ی ۱۰ سیلندر قدرت و گشتاوری معادل ۵۰۰ اسب بخار و ۵۲۰ نیوتون متر داشت در حالی که پیشرانه‌ی جدید ۵۶۰ اسب بخار قدرت و ۶۸۰ نیوتون متر گشتاور دارد. این تعویض پیشرانه نام اتاق F10 را به عنوان اولین M5 تولید شده با توربوشارژر در تاریخ ثبت کرد که البته آخرین آن ها نخواهد بود.

۲. شورولت کامارو مدل ۲۰۱۶

این مدل نخستین کاماروی توربوشارژر دار و همچنین نخستین کاماروی چهار سیلندر است. کامارو پیشرانه‌ی دو لیتری چهار سیلندرش را از کادیلاک ATS به عاریت گرفته است، با این حال جنرال موتورز ادعا می کند که شتاب صفر تا صد این خودرو کمتر از شش ثانیه است. مصرف سوخت این مدل نیز بسیار کم است و با برای طی هر ۱۰۰ کیلومتر تنها به ۹ لیتر بنزین احتیاج خواهد داشت که بدین ترتیب کم‌مصرف‌ترین کامارو تاریخ لقب گرفته است.

۳. آکورا NSX مدل ۲۰۱۷

پس از مدتها انتظار آکورا بالاخره نسل جدید NSX را تولید کرد. این خودرو از پیشرانه شش سیلندر V شکل به حجم ۳.۵ لیتر استفاده می‌کند. این پیشرانه از انواع تویین توربو بوده و مانند بسیاری از سوپر اسپرت‌ها، دارای کارتل خشک Dry-Sump است؛ یعنی کارتل روغن در محل عادی خود در بخش پایینی پیشرانه قرار ندارد. بد نیست به این نکته هم اشاره کنیم که یکی از دلایلی که در سوپراسپرت‌ها از کارتل خشک استفاده می شود این است که بخاطر وارد شدن شتاب‌های جانبی  زیاد در این خودروها احتمال زیادی برای افت فشار روغن پیشرانه وجود دارد. قوای محرک هوندا NSX را این پیشرانه به تنهایی تشکیل نمی‌دهد بلکه سه عدد الکتروموتور نیز در این خودرو وجود دارند. که مجموع قدرت تمامی این مجموعه‌های تولید قوی محرکه به ۵۳۷ اسب بخار می رسد.

۴. هوندا سیویک تایپ R

هوندا سیویک تایپ آر در مدل‌های قبلی از پیشرانه‌ی تنفس طبیعی با توان دورگیری بالا استفاده می کرد. اکنون به جای استفاده از پیشرانه‌ی دور بالای تنفس طبیعی و یا پیشرانه‌های VTEC ، هوندا تصمیم گرفته تا سیویک تایپ آر جدید را با پیشرانه‌ی ۲ لیتری چهار سیلندر مجهز به توربوشارژر عرضه کند. البته با داشتن قدرت ۳۰۶ اسب بخار دیگر کسی برای پیشرانه‌ی تنفس طبیعی قدیمی این خودرو دلتنگ نمی‌شود.

۵. فراری 488 GTB

پس از سال ۱۹۸۲ این اولین بار است که فراری در یکی از مدل‌ها پر‌فروش خود از پیشرانه‌ی توربوشارژردار استفاده می کند. یک از نکات بسیار مهم و جذاب در پیشرانه‌ی تنفس طبیعی قبلی توانایی دور گیری آن تا ۹ هزار دور بر دقیقه بود که در پیشرانه‌ی توربوشارژردار دیگر وجود ندارد و حداکثر دور مجاز کمی کاهش یافته است. بیاد داشته باشیم که برخی از برترین فراری‌های تاریخ از پیشرانه‌ی توربوشارژردار استفاده می کردند مانند مدل F40 488 نیز با قدرت ۶۶۰ اسب بخاری اش قطعا خودرویی نیست که به این راحتی‌ها بتوان از کنار آن گذشت.

۶. فورد موستانگ اکوبوست ۲۰۱۵

فورد موستانگ اکوبوست ظاهری یکسان با موستانگ جی تی دارد. در زیر کاپوت این خودرو پیشرانه‌ی ۲.۳ لیتری چهار سیلندر وجود دارد که ۳۱۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کند و گشتاور ۴۳۴ نیوتون متر را در دور موتور ۳ هزار دور بر دقیقه در اختیار راننده قرار می‌دهد. رانندگی با موستانگ اکوبوست به عنوان اولین موستانگ توربوشارژر دار هیجان و لذت زیادی به همراه دارد.

۷. شورولت کوروت Z06

 پیشرانه‌ی ۷ لیتری تنفس طبیعی نسل ششم کوروت محبوبیت بسیار زیادی داشت اما در نسل جدید کوروت، شورولت تصمیم گرفته تا این پیشرانه را کنار گذاشته و آن را با نمونه‌ی ۶.۲ لیتری سوپرشارژردار جایگزین کند. پیشرانه‌ی هشت سیلندر جدید توانایی تولید ۶۵۰ اسب بخار قدرت و ۸۸۱ نیوتون متر گشتاور را دارد. این مدل اولین Z06 مجهز به سوپرشارژر است و همانند نسل قبلی خود تهدیدی جدی برای رقبای اروپایی‌اش به شمار می‌آید.

۸. پورشه ۹۱۱ کاررا ۲۰۱۷

پورشه هم مانند فراری نتوانست در برابر استانداردهای مصرف سوخت و آلایندگی جدید مقاومت کند. پورشه حجم پیشرانه کاررای جدید را کاهش داده و آن را به ۳ لیتر رسانده است که در مدل معمولی کاررا ۳۷۰ اسب بخار و در مدل کاررا اس ۴۲۰ اسب بخار قدرت دارد. کاررای جدید نخستین پورشه‌ی کاررا است که از سیستم‌های پورخوران در پیشرانه استفاده می‌کند و با آمدن آن به بازار  دیگر پورشه ۹۱۱ توربو تنها ۹۱۱ توربو نخواهد بود.

۹. مرسدس بنز C63 AMG

 مرسدس بنز در سی کلاس جدید از قلب تپنده‌ی ۴ لیتری هشت سیلندر استفاده کرده است. این پیشرانه‌ی قدرتمند مجهز به دو توربوشارژر است و در مدل معمولی توانایی تولید ۴۶۹ اسب بخار قدرت و در مدل اس توانایی تولید ۵۰۳ اسب بخار قدرت را دارد. برای مقایسه باید اشاره کنیم که پیشرانه‌ی ۶.۲ لیتری نسل قبلی قدرتی معادل ۴۵۱ اسب بخار را تولید می کرد. البته اینبار C63 جدید تنها کلاس سی AMG نیست که به پیشرانه‌ی پرخوران مجهز است و مرسدس بنز قبلا نیز از این نوع پیشرانه‌ها در کلاس سی استفاده کرده بود.

۱۰. بی ام و M4 و M3 مدل ۲۰۱۵

بی‌ام‌و در نسل جدید سری 3 خودرو را به دو اتاق مجزا تقسیم کرد و مدل کوپه‌ی آن را تحت نام سری ۴ به بازار فرستاد. نسل قبلی که در مدل ام پاور به پیشرانه‌ی هشت سیلندر وی شکل مجهز بود؛ اما در نسل جدید بی‌ام‌و ترجیح داده تا از پیشرانه‌ی کوچک‌تر ۳ لیتری شش سیلندر خطی استفاده کند. پیشرانه‌ی جدید به کمک دو عدد توربوشارژر قدرت و گشتاوری به ترتیب معادل ۴۲۴ اسب بخار و ۵۰۷ نیوتون متر را دارد که برای یک خودروی اسپرت کاملا کافی است.

اگر فکر می‌کنید خودروی دیگری هم باید به این لیست اضافه شود نام آن را با ما در میان بگذارید.