به گزارش ایسنا، آیتالله سیدعباس حسینی قائم مقامی، عالم برجسته حوزه و دانشگاه در پی رحلت آیت الله سید محمدرضا غروی پیام تسلیتی به شرح زیر صادر کرد:ژ

« آیت الله سید محمد رضا غروی از اولین روحانیانی بود که در همان ابتدای کودکی با نام و چهره شان از نزدیک آشنا شدم و از همان آغاز نقشی خوش از خود در حافظه ام نشاند و طعمی شیرین به ذائقه جانم چشاند!
پدر بزرگوارم مرحوم حاج سید مهدی قائم مقامی ( رحمه الله علیه ) هماره از سه دوست دیرین خود که از دوران کودکی و نوجوانی رشته دوستی و صمیمیت میان شان سرشته بود یاد می کرد: آقا سید محمد رضا غروی، شیخ علی آقا فلسفی و آقا سید اسماعیل موسوی ( برادر مهتر آیت الله آقا سید رسول موسوی تهرانی ، که تا همین اواخر در کمال پاکی و نزاهت در همان محله حمام گلشن در مغازه ای کوچک به کسب مشغول بود )
این هر چهار، زاده ی محله ی "حمّام گلشن" از قدیمی ترین محلات تهران بودند و مرحوم پدر در هر فرصت و مناسبتی و یا هر دیدار و نشستی که با این دوستان قدیم داشت انبوهی از خاطرات آن دوران را به یاد می آورد و برایمان روایت می کرد. خاطراتی که با یاد خوش بزرگانی که به راستی در "زیِّ روحانیت" و به حق شایسته عنوان "روحانی" بودند و همگی در همان محله سکونت داشتند، آمیخته بود و  بوی خوش و عطرآگین مکارم اخلاقی و سلوک معنوی شان همچنان از پس خاطره ها، مشام جان را مست می کند.
مرحوم آقا شیخ مرتضی زاهد، مرحوم آیت الله شیخ محمد رضا تنکابنی  ( پدر حضرات اخوان فلسفی)، مرحوم کاتوزیان که در مسجد آقا (مجتهدی) نماز میخواند و پدر به یاد می آورد که پیش از نماز صبح، تمام صحن مسجد  پر بود از نماز شب خوانهای محله که جهت کسب ثواب بیشتر ترجیح داده بودند نافله ی شب شان را در خانه ی خدا اقامه کنند.
آیت الله سید محمد رضا غروی را می توان آخرین بازمانده ی نسلی از بزرگان روحانی ای دانست که شناسنامه ی تاریخی حوزه ی علمیه و سنّت مذهبی تهران با نام آنان رقم خورده است. نسلی که بی هیچ تردید اصالت دینی و جان مایه ی معنوی بخش مرکزی پایتخت، آشکارا وامدار و مرهون آنهاست.
ویژگی های رفتاری و منش اخلاقی مرحوم آیت الله غروی که گاه در پاره ای موارد انحصاری می نمود ، میراث همان سنت روحانی و معنوی است!  شمارش و یاد کرد این  ویژگی‌ها که هر کدام می تواند الگو و سرمشقی نیکو برای شیفتگان معنویت و فضیلت، خصوصا طالبان علوم دینی باشد به مجالی بس فراخ نیاز دارد اما نمی توانم ذکر این نکته را دریغ دارم که مهم ترین ویژگی آن بزرگوار همانند دیگر بزرگانی که به این سنت روحانی تعلق دارند، آن است که بی کمترین اغراق، مصداق گویای "کونوا دعاة الناس بغیر السنتکم" بود. مردمان بیش و پیش از آنکه از زبان ایشان ذکر فضایل اخلاقی و توصیف زیست پاک و معنوی را بشنوند ، در ذره ذره  رفتار و سلوک عملی شان آنرا بصورت عینی مشاهده و شیرینی و جذابیت آن را در عمق جان خویش می یافتند!
وکیل متنفذ و تامّ الاختیار امام خمینی و بسیاری از بزرگان مراجع در تهران که انبوهی وجوهات شرعی  در اختیار داشت  را صبح ها در مدرسه ی مروی مشغول درس و بحث می دیدی بسان طلبه ای که وظیفه ای جز این ندارد  و ساعتی بعد او را در بازار حضرتی با سادگی و بی پیرایگی تمام، پشت پیشخوان مغازه ی کوچک پارچه فروشی و گاه نشسته بر روی پیشخوان مشاهده می کردی که بی اعتنا به موقعیت و شان، و چشم برگرفته از آن همه امکان و فرصتی که در اختیارش بود، بسان دیگر اهالی بازار مشغول کسب حلال است. و در وقت نماز نیز او را در همان مسجد محله قدیمی، در کسوت امام جماعتی که امور خرد و کلان مردم را رفع و رجوع می کند ، می یافتی. و دیگر بار ساعتی دیگر همو را می دیدی که وارسته و رها از هر شأن و تعلق ، و گاه بر پشت موتور دیگران ، روانه مجلس دختر و پسری جوان است تا عقد ازدواج شان را جاری سازد!
و اینچنین بود که همه ی زندگی و زیست "سید محمد رضا غروی" برای مردم، به حقّ "حجّتِ اسلام و مسلمانی " و " آیتِ خداباوری" بود ، بی آنکه حتی یک لحظه کسی برای" آیت اللهی" او تبلیغ کند و یا سر سوزنی از جائی برای آن هزینه شود!
همچنان می توان و باید از او و هم نسلان کِرام اش بسیار گفت و شنید. رحمت و رضوان الهی بر آن روح بزرگ و بی آلایش و شراب لقاء پروردگارش گوارایش باد! طوبی له و حسن مآب!»

انتهای پیام