چکیده

    هدف این پژوهش، بررسی تأثیر یادگیری خودتنظیمی بر سبک­ های حل تعارض دانش‌آموزان است. بدین منظور،240 نفر با روش نمونه‌گیری تصادفی خوشه­ا ی چندمرحله‌ای انتخاب شدند و به پرسشنامه‌­های خودتنظیمی بوفارد و نسخة دوم شیوة مقابله با تعارض رحیم (ROCI-II) پاسخ دادند. داده‌های به ­دست­آمده با رگرسیون چندمتغیری تجزیه و تحلیل شدند. نتایج نشان می ­دهد که ‌راهبردهای شناختی و فراشناختی خودتنظیمی بر سبک­های حل تعارض تأثیر معناداری دارند P>0/0001) )؛ ولی راهبرد انگیزشی خودتنظیمی برسبک­های حل‌تعارض تأثیر معناداری ندارد. ‌راهبردهای یادگیری خودتنظیمی بر سبک همراهانة حل تعارض تأثیر معناداری دارند؛ اما ‌راهبردهای یادگیری خودتنظیمی بر دیگر سبک‌های حل تعارض (اجتنابی، مهربانانه، مصالحه‌گرانه و سلطه‌گرانه) تأثیر معناداری ندارند. بنابراین می‌توان نتیجه‌ گرفت که یادگیری خودتنظیمی، بهترین پیش بینی‌کنندة سبک حل تعارض سازنده است؛ بنابراین، نهادهای آموزشی باید برای آموزش و اعتلای یادگیری خودتنظیمی کوشش اساسی و جدی کنند.

کلیدواژه ها: یادگیری خود­تنظیمی؛ سبک‌های حل تعارض؛ دانش‌آموزان؛ دورة راهنمایی؛ تأثیر

نویسندگان:

نرگس انتظامی بیان: کارشناس ارشد روان شناسی تربیتی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد علوم و تحقیقات، تهران، ایران

 قدسی احقر: دانشیار پژوهشکده تعلیم و تربیت، عضو هیات علمی دانشگاه آزاد اسلامی، واحد علوم و تحقیقات، تهران، ایران

 حسن شعبانی گیل چالان: عضو هیأت علمی دانشگاه علامه طباطبائی، تهران، ایران

دو فصلنامه رویکردهای نوین آموزشی - دوره 12، شماره 1 - شماره پیاپی 25، بهار و تابستان 1396.

برای مشاهده کامل مقاله روی فایل مقابل کلیک کنید.