در حال گفت و شنود با هم بوديم كه متوجه نگاه سنگيني شدم. سر برگرداندم و دختري را ديدم كه روي سكو نشسته و با چشماني غمبار و حسرت‌زده به ما نگاه مي‌كند. رو به زهرا كردم و گفتم اون دختر رو مي‌شناسي؟ زهرا نگاهي به او انداخت و گفت نه، تا حالا نديدمش. مثل اينكه تازه اومده وگرنه دوستاش كجان؟ دوباره نگاهش كردم، ظاهر و كيف و كفشش نه تنها نو نبودند بلكه به نظر مي‌رسيد چندين سال هم از آنها استفاده و مندرس شده بودند. رو به زهرا كردم و گفتم بيا بريم پيشش، انگار خيلي تنهاست و تازه به اين مدرسه اومده. زهرا سري به علامت تأييد حرف‌هايم تكان داد و به سمت دختر رفتيم. در اين فكر بودم كه با چه جمله‌اي سر حرف را باز كنم كه زهرا پيش‌دستي كرد و گفت سلام من زهرام، اينم دوستم محياست؛ اسم تو چيه؟ دختر با صداي گرفته و آهسته‌اي گفت سلام اسم منم ليلاست. لبخندي زدم و گفتم تازه اومدي اين مدرسه يا هنوز دوستات رو پيدا نكردي؟ ليلا كه تازه يخش آب شده بود و احساس راحتي مي‌كرد گفت نه، تازه اومدم و هيچ كس رو نمي‌شناسم و تا آمد حرفش را ادامه بدهد زنگ زده شد و مجبور شديم وارد صف شويم. چيزي كه خيلي خوشحالمان كرد اين بود كه بخت با ما يار بود و هر سه در يك كلاس افتاديم. بعد از پايان درس زنگ تفريح زده شد و ما براي آشنايي بيشتر وارد حياط شديم. زنگ تفريحي كه فكر مي‌كردم به ما خيلي خوش بگذرد براي من و زهرا طور ديگري رقم خورد و هر چه با ليلا بيشتر آشنا مي‌شديم دلمان بيشتر برايش مي‌سوخت. ليلا كه حالا با ما خودماني‌تر شده بود از خانواده‌اش برايمان گفت كه وضع مالي خوبي ندارند و پدرش كارگر بوده و به دليل مشكلي كه براي يكي از پاهايش در محل كارش پيش آمده دو سالي مي‌شد كه نتوانسته سر كار برود و برادر بزرگشان كه تنها 15 سال داشت و يكي ديگر از خواهرانش كه او  هم دستفروش شده مجبور شدند ترك تحصيل كنند و نان‌آور خانه شوند و...
وقتي به خانه رسيدم سريع به سراغ كيفي كه كادو كرده بودم رفتم و آن را از داخل كمد درآوردم و پيش مادرم بردم و گفتم مامان خيلي از شما ناراحتم. مادر با تعجب نگاهم كرد و گفت چرا دخترم، مگر چه كار كردم؟ گفتم يادته اين كيف رو كه خاله به مناسبت تولدم برام خريده بود و من هم قبلاً براي مدرسه كيف خريده بودم را دادم به شما گفتم چون دو تا كيف دارم و يكي اضافه است رو بدين براي جشن عاطفه‌ها، اون‌ روز شما اونقدر امروز و فردا كرديد كه مدرسه‌ها باز شد. امروز با يه دختر توي مدرسمون دوست شدم كه كيف و كفشش تقريباً پاره بود. اين كيف مي‌تونست يكي مثل اون رو خوشحال كنه. مادرم وقتي دليل ناراحتي  مرا فهميد دستي روي سرم كشيد و گفت قربون دختر بامحبتم برم كه اين‌قدر بزرگ و بافهم شده كه به فكر كمك به ديگرانه. آره مادر حق با توئه، من كوتاهي كردم. حالا براي اينكه جبران كنم فردا ميام مدرسه و با بهانه‌اي كه دوستت ناراحت نشه اين كيف رو بهش هديه مي‌دم. قول مي‌دم جوري برنامه‌ريزي كنم كه اصلاً احساس نكنه كه بهش ترحم كرديم و ناراحت نشه. همه چيز رو بسپار به من.