به گزارش مشرق، در سومین روز از جلسه سالانه IOC در لیما، این کمیته‌ اعضای جدیدی را انتخاب کرد. در این جلسه هشت عضو جدید، یک نایب رییس جدید و سه عضو جدید برای هیات اجرایی انتخاب شدند و حضور برخی اعضا نیز برای چهار سال دیگر تمدید شد. آنیتا دفرا نتز از آمریکا که در سال ۱۹۸۵ به IOC پیوسته بود به عنوان نایب رییس جدید IOC انتخاب شد. او پیش از این نیز بین سال‌های ۱۹۹۷ تا ۲۰۰۱ نایب رییس IOC بوده است. دکتر رابین میشل از فیجی، نیکول هوورتز از آروبا و دکتر دنیس اوسوالد از سوئیس به عنوان اعضای جدید هیات اجرایی IOC انتخاب شدند. این افراد به  مدت چهار سال در این سمت خواهند بود.

IOC همچنین 8 عضو جدید انتخاب کرد که در ماه آگوست از سوی هیات اجرایی پیشنهاد داده شده بودند.

۱۶ عضو IOC بعد از هشت سال دوباره برای سمت خود انتخاب شدند که عبارتند از: فرانکو کارارو از ایتالیا، جان کت از استرالیا، پرنس فردریک از دانمارک، ایوان دیبوس از پرو، هابو گومل از نیجریه، سرمیانگ از سنگاپور، لیدیا نسکرا از بروندی، ریچارد پترکین از سن لوسیا، ریچار پوند از کانادا، پرنس نورا از لیختن اشتاین، کرک ریدی از بریتانیا، خوان آنتونیو سامارانش از ‌اسپانیا، پال اشمیت از هندوراس، آستین سیلی از باربادوس، شیخ احمد الصباح از کویت و شمیل تارپیچف از روسیه.

این اعضا در حالی انتخاب شدند که ایران نه تنها هیچ نماینده ای نداشت که حتی برنامه‌ای هم از سوی مسوولان دیپلماسی ورزش ایران برای تصاحب کرسی از دست رفته در IOC وجود نداشت. در زمان فعالیت مصطفی هاشمی طبا در ورزش، ایران توانست برای نخستین بار پس از انقلاب در کمیته بین المللی المپیک نماینده‌ای داشته باشد و این موقعیت را برای چهار سال حفظ کند اما پس از اتمام دوره هاشمی طبا در IOC و کنار رفتن او از راس قدرت ورزش ایران، جانشینان او در ورزش ایران حمایتی از او نکردند و از آن زمان تا به امروز هیچ تلاشی برای کسب کرسی در کمیته بین المللی المپیک دیده نشده است. در این بین اما کشور های مانند فیجی و بروندی که شاید نخستین بار باشد نام آنها را می‌شنویم موفق به کسب کرسی در IOC شده‌اند.

کسب یک کرسی در IOC بسیار می تواند موقعیت خوبی را برای ورزش ایران به وجود آورد و اهمیت آن بر کسی پوشیده نیست اما  ظاهرا مسئولان مربوطه یا متوجه اهمیت این موضوع نیستند و یا با راه و روشهای کسب کرسی در IOC چندان آشنا نیستند. ورزش ایران به مراتب بیشتر  از فیجی و بروندی در دنیا شناخته شده است اما گویا آنها در دیپلماسی ورزشی گوی سبقت را ربوده‌اند!

نکته دردناک‌تر این است که از سوی مسئولان ارشد شاهد هیچ تلاشی برای کسب کرسی در IOC نیستیم و هیچ برنامه‌ای تابحال ارائه نشده است. قطعا ارائه یک کاندیدای واجد شرایط و برنامه‌ریزی برای رسیدن به IOC کار ساده ای نیست و شاید در اقدامات اولیه با شکست مواجه شویم اما نکته مهم این است که دستگاه دیپلماسی ورزش کشور هیچ برنامه ای در این زمینه ندارند و هیچ برنامه‌ای تابحال نداشته اند.

به نظر می‌رسد در زمینه دیپلماسی ورزشی برخی روسای فدراسیون‌ها تابحال حتی بهتر از مسئولان ارشد عمل کرده‌اند و با اتکا به توانایی خود توانسته اند کرسی‌هایی را در فدراسیونهای جهانی تصاحب کنند؛ مانند فدراسیونهای کشتی و والیبال که رسول خادم و محمدرضا داورزنی عضو هیئت رئیسه فدراسیون جهانی شده اند و یا مهدی علی نژاد در ووشو توانسته عضویت در هیئت رئیسه جهانی و ریاست کمیته انضباطی را بدست آورد.

برای کسب کرسی در IOC لابی های سیاسی، مالی و سوابق مدیریت ورزشی نیاز است و یک فرد به عنوان نماینده ایران باید حمایت شود تا همه چیز به سود ورزش ایران تمام شود نه شخص خاصی.

بروندی کجاست؟

جمهوری بروندی از جمله کشورهای آفریقای مرکزی است که در سال 1962 از یوغ استعمار بلژیک استقلال یافت. این کشور که 59 برابر از ایران کوچکتر است به پایتختی بوجومبورا در سال های اخیر بحران های بسیاری را از سر گذراند و با کشورهای اوگاندا، کنگو، رواندا و تانزانیا همسایه است. این کشور اخیرا توانسته در کمیته بین المللی المپیک صاحب کرسی شود که برای ورزش ایران و مسوولان ورزش ایران قابل تعمق است.