محمدرضا سنگری، عضو هیات علمی دانشگاه و مدیر گروه ادبیات پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی در گفت‌وگو با تسنیم گفت: برای افراد تازه‌کار در ادبیات و سایر رشته‌های هنری مثل نقاشی و سینما، تقلید امری مُجاز محسوب می‌شود. کسی که در آغاز راه است به الگوهای پیش روی خود نگاه می‌کند؛ اما اگر شخص در همان مرحله تقلید باقی‌بماند دچار تقلید ناروا می‌شود و در نهایت اثری نازل‌تر از اثرِ الگو ارائه می‌کند که چنین اثری تاثیرگذار، گیرا و مطلوب نیست.

وی با بیان این که شاعر وقتی شاعر است که از دیگران بگیرد اما در دیگران نماند، گفت: شاعر نباید در الگوهای خود توقف کند بلکه باید از آنها بگذرد و با شناسایی استعدادهای خود به باروری آنها کمک کند. حتی ممکن است یک شاعر در یک فرم خاص از یک قالب شعری موفق باشد؛ به عنوان مثال حافظ از مجموع حدود 500 غزلی که دارد 145 غزل را در یک وزن سروده‌ است؛ یعنی بیش از یک‌پنجم دیوان حافظ در یک قالب موسیقایی سروده شده است. این مساله نشان‌ می دهد حافظ در این وزن موفق‌تر است و در سایر وزن‌ها دارای چنین توفیقی نیست.

سنگری تاکید کرد: هر شاعری باید موسیقی روح و ذهن خودش را دریابد تا پس از مدتی این موسیقی در شعرش نمود پیدا کند. بنابراین اگر ابتدای راه از دیگران الگوبرداری کند مشکلی نیست؛ اما درنگ، توقف و ماندن پای یک شاعر به معنای گم‌شدن و تباه کردن استعداد است. شاعر تازه‌کار باید بتدریج از شاعرانی که الگوی خود قرار داده‌ عبور کند تا بتواند خودش را پیدا کند. همچنین تجربیاتش را در معرض نگاه و نقد جدی دیگران قرار دهد و از نقد نهراسد تا شعرش به باروری برسد.