به گزارش سرویس اقتصادی نصر، در سال های گذشته اقتصاد و بخش صنعت کشورمان روزهای سختی را تجربه کرد و علاوه بر بحران های خارجی و داخلی متعدد تحمیل شده به صنعت و اقتصاد ایران، عملکرد سازمان خصوصی سازی در واگذاری صنایع مادر و بزرگ به بخش خصوصی نا اهل، عاملی برای تشدید بحران در صنایع و تشدید رکود در بازار کار شد.

عملکرد سازمان خصوصی سازی در واگذاری صنایع مادر به بخش خصوصی نالایق و نااهل در سال های گذشته سبب از دست رفتن توان بزرگی از پتانسیل صنعتی و اشتغال کشور شد؛ این موضوع در آذربایجان شرقی نمود بیشتری پیدا کرد، چرا که غالب جمعیت این استان در بخش صنعت فعال اند و با کار و صنعت اُخت هستند. اما این روزها بحث واگذاری گروه ماشین سازی تبریز نگرانی های عمیقی در بین فعالان بخش صنعت آذربایجان ایجاد کرده است، نگرانی که با توجه به سرنوشت دیگر شرکت های واگذار شده به بخش خصوصی قابل درک است. نمایندگان مجلس شورای اسلامی در نامه ای به وزیر اقتصاد خواستار خروج نام این شرکت از لیست واگذاری ها شدند و همچنین وزیر صنعت، معدن و تجارت پس از سال ها به ماشین سازی تبریز آمد و خواستار فرجه 5 ساله هیات واگذاری برای بازسازی ماشین سازی تبریز شد، اما علی رغم همه این تلاش ها سازمان خصوصی سازی زیر بار نرفت و دوباره برای فروش ماشین سازی تبریز مزایده گذاشت، اما این بار کسی جرات شرکت در مزایده ماشین سازی تبریز را به خود نداد!

«میر علی اشرف عبدالله پوری حسینی» رئیس سازمان خصوصی سازی کشور در گفتگویی اجمالی به پرسش های صریح خبرنگار «نصر» در در خصوص عملکرد این سازمان و ابهامات موجود پاسخ داده است:

***

 

* آقای پوری حسینی ما از شما در ماجرای واگذاری گروه ماشین سازی تبریز گله‌مند هستیم.

چرا برادر من؟ مگر ما کاری خلاف قانون می کنیم؟ ماشین سازی باید واگذار شود ما هم داریم به وظیفه قانونی مان عمل می کنیم.

 

* شما 11 سال است دارید ماشین سازی را واگذار می کنید، اما طی این سال ها ماشین سازی را بلاتکلیف گذاشته اید. از حدود 4 هزار نفری که در ماشین سازی کار می کردند تنها 850 نفر باقی مانده اند. شما دنبال این بودید؟

مگر وضع دیگر کارخانه ها بهتر از ماشین سازی است؟ خلاصه بگویم مفهوم دولتی بودن یک کارخانه این است که کار نکنید، تلاش نکنید و سر ماه حقوق تان را هم بگیرید. نه دیگر از این چیزها خبری نیست. درست است دولت از جیب ملت هر ماه بردارد و به کسانی که کار می کنند یا نمی کنند حقوق پرداخت کند؟

 

* آقای مهندس؛ بحث سر این است که ماشین سازی امروز شرایط واگذار شدن به بخش خصوص را ندارد. این نگرانی وجود دارد ماشین سازی هم به سرنوشت بنیان دیزل دچار شود.

واگذاری بنیان دیزل ارتباطی با سازمان خصوصی سازی نداشته است. حالا آقای فلانی آنجا را خریده، چه طلایش کرده باشد، چه تعطیلش کرده باشد، چه ارتباطی به من دارد؟ آن زمان گذشت که چشم تان را ببندید هر چه به دهان تان آمد بگویید! آقای پزشکیان هم که مثلا با من گرایش سیاسی مشترکی دارد این را درک نمی کند. من به ایشان نامه نوشتم و گفتم اول اصل قضیه را بدانید بعد اظهار نظر کنید. آقا بنیان دیزل چه شد؟ مگر ربطی به ما داشت؟ ما در سال 86 تنها 13 درصد سهام شرکت بنیان دیزل را فروختیم. کسانی هم که از شرکت داری چیزی سرشان شود می دانند با 13 درصد سهام حتی نمی شود یک کرسی هیات مدیره را به دست آورد. آقای زنوزی 76 درصد سهام بنیان دیزل را از شرکت توسعه آذربایجان خرید که آن هم از بانک صنعت و معدن خریده بود. به من چه؟ چرا ماشین سازی را با بنیان دیزل مقایسه می کنید؟ یک شرکت خصوصی هر چه سرش آمده، آمده باشد. چه اهمیتی برای من دارد؟

 

* اما برای ما اهمیت زیادی دارد.

من آنقدر از این حرف ها درباره ماشین سازی، استقلال، پیروزی، المهدی و... شنیده ام که گوش من از این حرف ها پر است. شما اگر می خواهید کار شجاعانه ای انجام دهید، ببینید اساسا مظلوم تر از خصوصی سازی جایی هست بروید به آن ها کمک کنید. همه جلوی سازمان خصوصی سازی ایستاده اند، این کار بزرگی نیست که بخواهید مقابل خصوصی سازی بایستید. همه سر جنگ با خصوصی سازی دارند، لازم نیست شما هم مانند آن ها رفتار کنید. بحث سر این است که 50 سال پیش صنعتگر و پول در بخش خصوصی نبود و دولت مجبور بود در اقتصاد سرمایه گذاری کند و به این نتیجه رسید که تراکتورسازی، ماشین سازی، پالایشگاه و... ایجاد کند، اما حالا بخش خصوصی به قدری قدرتمند شده که خودش پالایشگاه و پتروشیمی احداث می کند. ببینید برادر من، دولت نه در ایران، بلکه در همه جهان جایی در مدیریت اقتصادی ندارد. دولت به دلیل عدم انگیزه کافی نمی تواند مدیریت موفقی در کارخانه و اقتصاد داشته باشد، بلکه دولت باید سیاستگذاری کند. این مسجل است که دولت باید کارش را از اقتصاد بیرون بکشد. بالاخره حدودا 10 سال قبل در کشور به این نتیجه رسیده شد که یکی از ملزومات رسیدن به چشم انداز 20 ساله، خصوصی سازی است. سند 1404 می گوید ایران باید قدرت اول منطقه باشد، یکی از ملزومات تحقق این سند اجرای اصل 44 قانون اساسی بود. اصل 44 قانون اساسی می گوید دولت هر چه شرکت بزرگ دارد باید به بخش خصوصی واگذار کند و به امور حاکمیتی برسد. دولتی بودن اقتصاد مانع رشد اقتصادی ایران بود و مجمع تشخیص مصلحت نظام با تدوین سیاست های کلی اصل 44 و سپس مقام معظم رهبری با تایید و ابلاغ سیاست های اجرایی اصل 44 خواستار خارج شدن دولت از اقتصاد شدند. شما باید بیشتر از ما پیگیر اجرای خصوصی سازی باشید، باید از ما بپرسید چرا دولت در این سال ها کوچک نشده است و چرا از بخش خصوصی حمایت نشده است؟ امروز دولت از جیب 77 میلیون نفر پول در می آورد و به کسانی در کارخانه های دولتی می دهد که کار نمی کنند، اما سر ماه حقوق شان را می گیرند. من به ماشین سازی و غیر آن توهین نمی کنم، اما روال مدیریت دولتی همین است. می دانستید ماشین سازی فقط به سازمان گسترش 43 میلیارد تومان بدهی دارد؟ چرا؟ سازمان گسترش هم این پول را از جیب مردم برداشته است. چرا پس به این اعتراض نمی کنید؟ الان در این کشور به بخش خصوصی 43 میلیارد وام می دهند؟ بر چه اساسی باید این روال ادامه پیدا کند؟ من از شما خواهش می کنم که اصل 44 را بخوانید!

 

* آقای پوری حسینی، کسی مخالف خصوصی سازی نیست، اما وزیر صنعت هم در بازدید از ماشین سازی تبریز خواست حداقل 5 سال واگذاری این شرکت به تعویق بیافتد.

هنوز هیج اتفاقی درباره ماشین سازی نیافتاده است. خود آقای خادمی به من گفت که در شش ماه سال گذشته حدود 7 میلیارد تومان زیان داشته ایم، گفتم پس با این حساب تا پایان سال حدود 17 میلیارد ضرر و زیان خواهید کرد! گفت وضع از این هم خراب تر است. من هم گفتم آقا جان شرکتی که 50 سال قدمت دارد، بهترین برند را دارد، 800 میلیارد تومان دارایی دارد، چرا باید ضرر و زیان بدهد؟

 

* مدیرعامل ماشین سازی این ادعای شما را رد کرده است.

من با آقای خادمی کاری ندارم. من با دولت کار دارم با وزیر صنعت و ایدرو کار دارم؛ می گویم آقای نعمت زاده چطور شده است و چطور مدیریت کرده ای که بعد از 50 سال کار کردن نمی توانی به کارگر ات حقوق بدهی؟ 50 سال بعد می گویی اجازه بده دارایی هایم را بفروشم حقوق بدهم؟ من نمی گویم این ها چون ناتوان هستند این وضع پیش آمده، می گویم ساختار شرکت های دولتی  همه همین است! تحریم هست؟ برای همه هست. اگر تحریم هست و شرایط بد است برای بخش خصوصی هم هست. ماشین سازی، المهدی و... را رها کنید. شما باید بپرسید در این کشور یک سند چشم انداز 20 ساله نوشته شده که 10 سال آن گذشته، در این10 سال که از سند چشم انداز گذشته است، از کدام کشور جلو زدیم که بعد بخواهیم در منطقه اول هم باشیم؟ یکی از ملزومات اجرایی شدن سند چشم انداز، خصوصی سازی است. شما باید از من بپرسید در این 10 سال چقدر دولت کوچک شده، اصلا کوچک شده یا نه؟ این یک آسیب است. من به عنوان کسی که دلسوز این کشور هستم می گویم برادر من  همه در این کشور با خصوصی سازی مخالف هستند، مخالفت با خصوصی سازی شجاعت نمی خواهد!

 

* آقای پوری حسینی، نمایندگان مجلس هم به شدت مخالف واگذاری ماشین سازی تبریز هستند.

تعجب من از برخی نمایندگان است که ماشین سازی را با بنیان دیزل مقایسه می کنند. مگر بنیان دیزل را ما خصوصی سازی کردیم که بدی آن را به پای ما می نویسید؟ یکی دیگر گفته همه بدبختی های صنایع تبریز عاملش خصوصی سازی است. برادر انصاف هم خوب چیزی است. بابا ما دو شرکت را تا حالا در تبریز خصوصی کرده ایم. اولی شرکت تراکتورسازی و دومی شرکت پمپ های بزرگ و توربین های آبی؛ بقیه شرکت ها خصوصی سازی نشده اند بلکه قبلاً واگذار شده بودند و از اول سهام خصوصی داشتند.

 

* پس با این حساب شرکت ماشین آلات صنعتی تراکتورسازی ایران را هم شما واگذار کرده اید.

بله، واگذار کرده ایم خوب هم کرده ایم. ماشین آلات صنعتی تراکتورسازی هم زیر مجموعه گروه تراکتورسازی است و این گروه بعضی شرکت هایش 50 درصد خصوصی شده اند و بعضی ها بیشتر. اتفاقاً ماشین آلات صنعتی تراکتورسازی بعد از اینکه واگذار شد، 5 سال بعد به شدت به سودآوری رسید، اما آن آقایی که اول این شرکت را خریده بود مریض شد و به کانادا رفت بعدا فوت کرد. بعد فوت ایشان این شرکت اوضاعش به هم ریخت. بعد شرکت سرمایه گذاری ملت سهام آن جا را خرید. هر چند من این شرکت را نفروخته ام، اما از عملکرد سازمان خصوصی سازی درباره این شرکت دفاع می کنم. ما خیلی خوب کردیم که این شرکت را واگذار کردیم و تا زمانی که خریدار اول زنده بود از بهترین شرکت های سودآور خصوصی سازی شده بود. بعدی ها عرضه مدیریت نداشتند ما چکار کنیم؟ اتفاقی است که افتاده است.

 

* آقای پوری حسینی، قطعاً دستیابی به سند 1404 با پاساژها و متجمع های تجاری ممکن نخواهد شد، بلکه باید با همین واحدهای صنعتی - تولیدی و کارخانجات بزرگ به این سند ملی برسیم. امروز در تبریز خصوصی سازی با عملکردی که بر جای گذاشته است به عاملی ضد توسعه در دید مردم تبدیل شده است.

در دید مردم نه، بلکه در دید مدیران بنگاه های دولتی. بخش خصوصی از این وضعیت خیلی هم خوشحال است.

 

* اجازه بدهید؛ ما مخالف خصوصی سازی نیستیم، از بخش خصوصی هم به خوبی حمایت می کنیم. شما فکر می کنید واگذار کردن کارخانه های مادر صنعتی به قول شما «به هر قیمتی» درست هست؟ این قیمتی که برای ماشین سازی گذاشته اید خیلی تعجب آور است.

چرا؟ ما 256 میلیارد تومان برای ماشین سازی قیمت تعیین کرده ایم.

 

* قبول می کنید 256 میلیارد قیمت ماشین آلات خاص و بی نظیر شرکت ماشین سازی هم نیست؟ برند، پرسنل، متخصصان، دانش فنی، زمین 75 هکتاری و... چه؟ ارزش شان همین قدر است؟

نه اصلاً. اجازه بدهید، ارزش برند ماشین سازی صفر ریال است! مفت می دهیم؟ بیا شما بخر. مرد هستید؟ پول دارید؟ بیایید بخرید. ببینید از دور نگاه کردن شاید همین طور ساده به نظر برسد. دارایی ماشین سازی به غیر از زمین های ائل گؤلی حدود 700 میلیارد تومان است، اما بدهی هم دارد، ما که فقط دارایی نمی فروشیم، کسی که ماشین سازی را می خرد باید بدهی هایش را هم بپردازد.

 

* همین مسئله زمین های ائل گؤلی یکی از مهمترین انتقاداتی هست که به سازمان خصوصی سازی وارد است. زمین های ائل گولی باید در کارخانه سرمایه گذاری شود نه اینکه به خزانه دولت برود و صرف پرداخت یارانه نقدی مردم شود!

چرا؟! این زمین ها مگر متعلق به دولت نیست؟ می خواهیم 370 میلیارد بفروشیم و پولش را به خزانه واریز کنیم. خزانه هم متعلق به همه ملت است و همه پروژه های عمرانی کشور از آن سهم خواهند برد. دولت که پول چاپ نمی کند، باید از همین جاها درآمد کسب کند تا بتواند به تعهدات خود عمل کند.

 

* قبول می کنید گروه ماشین سازی و دارایی هایش را به ثمن بخس می فروشید؟

نه، اصلا این طور نیست. ببینید من یک سری مسائل را مطرح می کنم، بنویسید تا در تاریخ بماند شاید بعدا قبول کنید که اشتباه می کردید. در دنیا روش قیمت گذاری سهام چندین روش دارد که در ایران 4 روش توسط کارشناسان رسمی دادگستری مورد استفاده قرار می گیرد که عبارتند از روش ارزش گذاری اسمی، ارزش ویژه دفتری، ارزش بازدهی، روش ارزش خالص دارایی. متداول ترین روش برای قیمت گذاری سهام روش ارزش بازدهی است؛ یعنی چه؟ یعنی اینکه یک کارخانه در سال چقدر سود می دهد؟ مثلا 20 میلیارد تومان. اگر کسی 100 میلیارد تومان داشته باشد و در بانک سپرده گذاری کند سالانه 22 میلیارد تومان سود بدون مالیات دریافت می کند. کسی عقل خود را از دست داده که برود کارخانه ای را بخرد که 20 میلیارد سود دارد با مالیات، کارگر، تحریم، بیمه و....؟ آن به اقتصاد کشور کمک می کند یا کسی که کارخانه ای را بخرد و چرخش را بچرخاند؟ ارزش واقعی ماشین سازی صفر ریال است!

 

* آقای پوری حسینی بند «ب» ماده 19 قانون اصل 44 چه می گوید؟

شما بگویید.

 

* این عین بند «ب» ماده 19  قانون است: «بازسازي ساختاري: در مواردي كه مقدمات واگذاري بنگاه فراهم نباشد ولي با انجام اصلاحات ساختاري بنگاه قابل‌واگذاري مي‌‌شود، وزارت امور اقتصادي و دارايي در چارچوبي كه هيأت واگذاري مشخص مي‌‌كند، بنگاه را حداكثر ظرف يك سال بازسازي ساختاري نمايد. دوره بازسازي ساختاري در موارد خاص قابل تمديد است. همچنين در موارد نياز، هيأت واگذاري مي‌‌تواند نسبت به دادن مجوز قرارداد اجاره و پيمان مديريت بنگاه قابل واگذاري به بخش‌هاي غيردولتي، موافقت نمايد. در اين موارد هيأت واگذاري موظف است چارچوب بهره‌برداري از شركت مورد اجاره را دقيقاً مشخص نمايد و پس از بررسي صلاحيت فني و علمي‌از طريق برگزاري مناقصه يا مزايده اقدام كند.» بر اساس بند ب ماده 19 واگذاری ماشین سازی تبریز با این شرایط غیر قانونی است.

خیر، اصلا هم این طوری نیست. سازمان خصوصی سازی هیچ وظیفه ای برای نوسازی و اصلاح ساختار شرکت ها ندارد و در ثانی عکس این مسئله هم هست. ببینید در اصل 44 می گوید شرکت هایی که دولت در آن ها سهم دارد به سه گروه تقسیم می شوند. گروه یک شرکت هایی هستند که تا ابد باید در دوست دولت بمانند؛ مانند شرکت ملی نفت، صدا و سیما و... . گروه دوم شرکت هایی هستند که دولت 20 درصد سهم خود را نگه خواهد داشت و بقیه شرکت ها در گروه سوم هستند که همگی باید واگذار شوند. در همان قانون نوشته است که دولت موظف است طوری برنامه ریزی کند که این شرکت ها تا پایان سال 89 واگذار شوند. چرا واگذار نشدند؟ چه کسانی کوتاهی کردند؟ 5 سال از 89 می گذرد، حالا وزیر صنعت می گوید 5 سال فرصت می خواهد ماشین سازی را بازسازی و تجدید ساختار کند؟ آقای وزیر قانون را نمی داند؟ این بند مربوط به سال 86 بود و تا 89 می شد با تصویب هیات واگذاری یک سال برای تجدید ساختار زمان داد. کجا بودید در این سال ها؟

 

* مهمترین مشکل ماشین سازی کمبود نقدینگی است. شما با فریز مدیریتی این شرکت امکان هر گونه ابتکار عمل را از مدیران ماشین سازی سلب کرده اید.

اصلا هم این طور نیست.

 

* می خواهید نامه سازمان شما به ماشین سازی را نشان دهم؟

خیر لازم نیست. چیزی که ما فریز کرده ایم این است که ماشین سازی و هر شرکت دیگری در شرف واگذاری حق ندارد دارایی خود را بفروشد و صرف هزینه کند. اگر دارایی بفروشد باید دارایی به دست بیاورد، اما اگر بگویند اجازه بدهید فلان دارایی را بفروشیم و صرف فلان هزینه کنیم، نه این حق را ندارند.

 

* آن ها خواستار سرمایه گذاری جدید در کارخانه هستند.

کدام سرمایه گذاری؟ خیر این حرف ها نیست، من بارها با مدیریت ماشین سازی حرف زده ام، این چیزها نیست. چیزی که ما ابلاغ کرده ایم این است: فروش دارایی برای هزینه ممنوع است. اما برای سرمایه گذاری جدید می توانند طرح توجیهی شان را بیاورند و اجازه بگیریم تا سرمایه گذاری جدید انجام شود. بالاخره طراز مالی شرکت نباید به هم بخورد.

 

* آقای پوری حسینی، در مورد اهلیت خریدار هم بحث های زیادی مطرح است. شما چقدر به اهلیت کسی که مثلا می خواهد ماشین سازی را بخرد توجه دارید؟

یک زمان در کشور اهلیت مطرح شد، اما به جایی نرسید. مسئله اهلیت چیزی نیست که شما فکر می کنید. سازمان خصوصی سازی آلمان کارخانه خودروسازی به نام لادا را به قیمت یک مارک آلمان واگذار کرد به شرطی که کسی را از کار اخراج نکند، در کارخانه لادا سرمایه گذاری جدید انجام دهد، لادا کارخانه باقی بماند و سازمان خصوصی سازی آلمان بعداً بر کار آن ها نظارت کرد. حالا آئودی همان کارخانه ای که آن زمان واگذار شده است. اهلیت یعنی اینکه به جای پول از طرف تعهد بگیریم که کارخانه را مدیریت کند و توسعه دهد، نه اینکه از طرف هم پول بگیریم، هم چک و سفته و بعد هم بگوییم بیا ببینیم اهلیت داری با خیر؟ بررسی اهلیت با پول گرفتن بی معنی است. اهلیت یعنی به عوض مزایده، آن شرکت با مذاکره فروخته شود. فکر می کنید نمی توانم با مذاکره ماشین سازی را بفروشم؟ می دانید تنها شرکتی که در گذشته با شرط اهلیت فروش رفته مخابرات است؟ دیگری هم پرونده امیر منصور آریا بود. کافی است؟ بگذارید بیشتر از این حرف نزنم در این مورد، چون تف سر بالاست.

 

* یعنی شما هیچ تعهدی از خریداران شرکت های دولتی نمی گیرید؟

چرا، به قدر کافی تعهد می گیریم، پول هم می گیریم. به همین علت است که سال گذشته 38 هزار میلیارد مزایده برگزار کردیم، تنها 3 هزار میلیارد فروش کردیم. خواهش می کنم مسئله اهلیت را از ذهن خود خارج کنید، تا زمانی که با پول سهام می فروشیم، این مسئله را نمی توانیم مطرح کنیم.

 

* آقای مهندس پوری حسینی، ببینید الان مسئله گروه ماشین سازی تبریز در سطح ملی مطرح شده است و قبول هم کنید که در خصوص واگذاری این شرکت نگرانی های عمیقی وجود دارد. بالاخره ماشین سازی تبریز یک کارخانه استراتژیک و بی همتا است و وجود آن برای توسعه صنعت کشور در آینده بسیار حیاتی است. 11 سال است که مزایده برگزار می کنید که ماشین سازی را بفروشید، این بلاتکلیفی تا کی ادامه پیدا خواهد کرد؟ اگر ماشین سازی فروش نرفت چه؟

وزیر محترم صنعت پس از حضور در ماشین سازی تبریز خواست این شرکت برای 5 سال از لیست واگذاری ها خارج شود، اما از طرفی هم گفت که مخالفتی با فروش ماشین سازی ندارد، اما اگر باز هم این شرکت به فروش نرفت بالاخره باید وضعیت این شرکت بلاتکلیفی در آید. بله، ما با وزیر محترم صنعت و رئیس سازمان گسترش و نوسازی صنایع ایران در رابطه توافق کردیم که همه برای واگذاری ماشین سازی تلاش کنیم، اما اگر این شرکت به فروش نرفت و به این نتیجه رسیدیم که به فروش هم نخواهد رفت، با یک برنامه ریزی جدید و از طریق قانونی ماشین سازی دوباره به ایدرو باز گردد تا ضربه نخورد. اما این طور نباشد ما مزایده برگزار کنیم و خریداران از ترس رسانه ها و مخالفت ها نتوانند پا پیش بگذارند.

 

* چرا نتوانستید استقلال و پرسپولیس را واگذار کنید؟

در جریان واگذاری این دو باشگاه مصیبت شام را سر ما آوردند، اما ما تلاش خودمان را کردیم. تا حالا دیده بودید این دو باشگاه قیمت گذاری شوند و چندین نوبت به مزایده گذاشته شوند؟ هیات مدیره استقلال و پرسپولیس صورت های مالی شان را ندادند، بعد از فشارهای زیاد صورت های مالی خنده داری دادند که باید در موزه گذاشت! نهایتاً مجبور شدیم برندهای این دو باشگاه را به فروش بگذاریم اما در نهایت پس از چهار مزایده، اهلیت آن ها تایید نشد و زور من هم به سه وزیر مربوطه نرسید. بعد هم 35 نماینده مجلس نامه امضا کردند که خواهش می کنیم این دو باشگاه به دولت بازگردند و در نهایت این دو باشگاه خصوصی سازی نشد.

 

* آقای پوری حسینی صحبت های شما در مورد لزوم تایید اهلیت خریداران استقلال و پرسپولیس متناقض است. شما در همین مصاحبه گفتید نمی شود هم پول بگیریم و هم اهلیت را بررسی کنیم!

نه، بحث ماشین سازی فرق می کند. از داخل ماشین سازی کارگران به من اسمس داده اند و تشکر کرده اند که پای خصوصی سازی این شرکت ایستاده ایم. تا ماشین سازی خصوصی سازی نشده، مشکلات این شرکت حل نخواهد شد.

 

* بسیار خوب؛ سوال دیگرم درباره آن 240 شرکتی است که از لیست واگذاری ها خارج شدند. چه عجب پای خصوصی کردن آن ها ایستادگی نکردید؟

مسئله آن ها فرق می کند. آن ها شرکت های توزیع نیروی برق بودند، شما الان هر کیلووات برقی که مصرف می کنید برای دولت 200 تومان تمام می شود اما 37 تومان پرداخت می کنید. اگر شرکت های توزیع نیروی برق را واگذار می کردیم، مردم باید 5 برابر قیمت فعلی هزینه برق پرداخت می کردند که دولت با این مسئله مخالفت کرد. الان نیروگاه هایی که فروخته شده است با مشکل مواجه اند و دولت نمی تواند هزینه برقی را که از آن ها خریداری می کند را بپردازد، در نتیجه بابت خرید برق از نیروگاه ها چک های خودشان را بر می گرداند، اما این وضعیت بیشتر از دو سال دیگر نمی تواند ادامه پیدا کند و بعد از دو سال یا باید دولت پول نیروگاه ها را نقدا بپردازد و یا نیروگاه های واگذار شده تعطیل خواهند شد و ممکن است کشور با بحران انرژی روبرو شود.

 

* آقای پوری حسینی، هر چند از برخی پاسخ های شما قانع نشدم، اما امیدوارم هر چه می کنید رضایت خدا، مردم و جایگاه ویژه گروه مادر صنعتی ماشین سازی تبریز را در آینده اقتصادی و صنعتی کشورمان در نظر بگیرید.

نگران نباشید، چه ماشین سازی و چه هر شرکت دیگری توسط سازمان خصوصی سازی واگذار شود، خریدار حق ندارد تا پایان اقساط خود تغییری در دارایی های شرکت واگذار شده ایجاد کند، مگر با موافقت سازمان خصوصی سازی.

* گفتگو از محمد سهرابی

انتهای پیام/