زاوش محمدی: حضور دو لژیونر ایرانی در دیدار برابر یک تیم از رژیم اشغالگر قدس حواشی زیادی به همراه داشت. بعضی ها معتقد بودند آنها خط قرمز نظام را رد کردند و بعضی از فوتبالیست ها و پیشکسوتان از این دو حمایت کردند. آرش میراسماعیلی یکی از آن ورزشکارانی است که در المپیک از رویارویی با نماینده رژیم صهیونیستی خودداری کرد و در حمایت از مردم مظلوم فلسطین از طلای المپیک صرف نظر کرد. او مهمان ما در کافه خبر بود و نظرش را درمورد اتفاقاتی که برای این دو فوتبالیست رخ داد گفت که در ادامه می خوانید:
می‌خواستیم در مورد اتفاقی که طی روزهای اخیر ورزش ایران را تحت تاثیر قرار داده و تقابل دو لژیونر ایرانی با تیمی از رژیم صهیونیستی نظرتان را بدانیم. شمایی که در المپیک به نماینده رژیم اشغالگر قدس برخورد کردید و از بازی مقابل آن نماینده خوددداری کردید. نظر شما در این مورد چیست؟
این چند وقت فضا به نحوی شاید تحت الشعاع دو تا لژیونر عزیزمان قرار گرفته است. البته متاسفانه این قضا دارد به نوعی دوقطبی می شود که این دوقطبی شدن خوب نیست. هم برای ورزش ما و هم برای جامعه بین الملل و هم برای خدمات ارزنده ای که این دو تا ورزشکار و فوتبالیست عزیزمان داشتند. شاید این اشتباهی که به نظرم ای کاش انجام نمی شد و کار اخلاقی و ارزشی که در دور رفت انجام شد و خدمات ارزنده ای که این بچه ها داشتند، به نوعی در دور برگشت هم تکمیل می شد واقعا اسمشان ماندگارتر می شد اما ما ورزشکارانمان در طول این مدت طی سالیان سال ثابت کرده اند در مسابقات جهانی، المپیک ها و میادین مختلف که واقعا آرمان ها و ارزشهای کشورمان بالاتر از مدال فلزی و هر حرکت و هر تعهد حرفه ای است و این هم ثابت شده است. اما به نوعی الان این چند روزه فضای جامعه ما به نحوی پیش می رود که بعضا شاهد برخوردهای چکشی در این زمینه بوده ایم که من موافق نیستم. چون این بچه ها را یک شبه بدست نیاورده ایم و این بچه ها قهرمان های ما هستند و کاپیتان تیم ملی ما بودند و به تیم ملی مان کمک کرده اند. جدا از هر احساساتی و غیرمنطقی تصمیم گرفتن در یک فضای عاقلانه ای می توان این موضوع را در داخل ایران هم حل و فصل کرد نه اینکه رژیم جعلی صهیونیستی برای خودش پیام تبریک بفرستد و بخواهد که به نوعی تفرقه بیندازد. درحالی که این بچه ها فرزند ایران و این مملکت هستند و برای ورزش کشورمان هم زحمت زیادی کشیده اند. اولین پیشنهادی که می کنم این است که فکر می کنم این دوستان به نوعی تحت تاثیر هر گونه تعهدات حرفه ای که بوده اند هم شاید قابل توجیه هم برای آن ارزشها و آرمانهایمان نباشد سر این حرکت از جامعه و کشورمان عذرخواهی کنند. درواقع به نوعی می توان فضا را تلطیف کرد و به سمتی برد که واقعا این بچه ها هم سرخورده نشوند و آن برخوردهای حذفی انجام نشود. چون که ما هم باید کاری کنیم که این بدعتی برای آینده ورزشمان نباشد و هم اینکه واقعا این بچه ها را از دست ندهیم. پیشنهادم این است که این دوستان در یک فضای کاملا آرام معذرت خواهی را انجام دهم و از آنجا که در یکی، دو بازی آینده، بازیهایی که هرچند ممکن است تعیین کننده نباشد اما چون فوتبال همیشه برای کشورمان ارزشمند است، حضور داشته باشند. امیدوارم که مردم و مسئولین نظام به نوعی در یک فضای منطقی تصمیم عاقلانه ای در این زمینه بگیرند و بتوانیم دوباره این قهرمانان را برگردانیم.
*بحثی که این روزها مطرح است می گویند که این دو بازیکن قرارداد داشتند و باشگاه و مربی مجبورشان کرده که بازی کنند. قبلا هم افرادی که مقابل تیم های رژیم اشغالگر قدس بازی کرده اند، بوده اند. آیا به صرف قرارداد داشتن مجبور به بازی کردن هستند؟
مردم و همه ما به نوعی دنبال دارو و درمان بیشتر می گردیم و دنبال پیش گیری نیستیم. گذاشتیم این موضوع رخ داد و بعد ازآن به چه کنم، چه کنم افتادیم. درحالی که اگر قبلش این کار را می کردیم، می شد با این بچه ها و باشگاه شان رایزنی کرد تا تدبیری در این زمینه صورت بگیرد تا قبل از اینکه این اتفاق بیفتد، پادرمیانی کرد و مسئولین ورزش و خود این بچه ها با ارتباطاتی که داشتند، می شد قبل از این جلوگیری کرد. اما باید حرفهای این بچه ها را هم گوش دهیم و واقعا صحبت کنند. شاید در یک فضای کاملا اجباری و تعهدات حرفه ای بوده است. به المپیک خودم برمی گردم که در فضای المپیک برای من یک دوراهی بسیار سنگینی بود. من درحالی که در المپیک قبل پنجم شده بودم، مدال برنزم را از دست داده بودم و در این چهار سال دو مدال طلای جهان به دست آورده بودم. پرچمدار کاروان بودم و دوستان هم درصد شانس بالایی برای کسب مدال طلا به من داده بودند. تصمیم گیری واقعا سخت است و اینکه بگوییم یک جا مدالی است که سالها برایش زحمت کشیدید و آرزویتان است و دوستش دارید و یک جا هم تصمیم ملی ای هست که باید گرفته شود و ارزش کشورت را بالا ببری. بین این تصمیم ملی و تصمیم فردی باید واقعا یکی را انتخاب کنی که بتواند در این قضیه ماندگار شود. شاید واقعا لحظات سختی درآن شرایط بر من گذشت. الان این دو لژیونر ما را به عنوان این تیم نمی شناسند بلکه به عنوان دو ایرانی می شناسند. الان چرا این جنجال بوجود آمده؟ چون می گویند که آقای حاج صفی و شجاعی که در این تیم بودند، ایرانی بوده اند. ما ورزشکاران و هر کسی که می رود چه در تیم های مختلف باشند چه تیم ملی خودمان باشند، نماینده ملت اند و تصمیم شان باید ملی باشد. شاید من بنا به خواسته قلبی ام مدال را بخواهم اما باید آن تصمیم را یک تصمیم ملی بدانم. برخوردها طی این چند وقت اخیر مناسب نبوده. هم کسانی که حمایتهای صریح داشتند و هم کسانی که صریحا واکنش نشان دادند. معمولا این بچه ها در این واکنش ها و فضای دوقطبی آسیب می بینند. معمولا فضا، فضای تصمیم گیرنده منطقی نیست و احساسی است. وظیفه ام بود و به نوعی پرچمدار مبارزه با صهیونیست بین ورزشکاران هستم ولی این حرکت که ما بخواهیم آنها را به رسمیت بشناسیم نبوده است. چون اگر اینطور بود این بچه ها دور رفت هم می رفتند و با آن تیم مسابقه می دادند. این بچه ها هم ذاتا و قلبا خودشان موافق این قضیه نبودند که اگر بودند دور رفت آن کار ارزشی را انجام نمی دادند. اما من فکر می کنم برخی از مردم و مسئولین و ورزشکاران خیلی سریع تصمیم گرفتن و حمایت کردن و محکوم کردن را نباید انجام دهند. هرچند که این حرکت به مثابه یک شوک بزرگ به جامعه ورزشی ما بود و تعجب برانگیز بود و همه این انتظار را داشتند که این کار انجام نشود اما حالا انجام شده و به هر نوعی اعم از اجبار یا تعهد حرفه ای صورت پذیرفته، تمام ورزشکاران ما و کسانی که هستند همه می گویند که ما این رژیم را به رسمیت نمی شناسیم و مسابقه هم نمی دهیم اما الان براساس اجبار یا هر اتفاقی که بوده، این دو نفر تن داده اند. اگر ورزشکار عادی بودند شاید برخورد خیلی راحت تر بود. شاید می شد بگوییم که یک مدت محروم شوند اما وقتی آمدند یک طرف خدمات ملی و ارزنده ای به کشور ارائه داده اند و یک طرف هم کاری که نباید انجام می دادند، به نظرم باید یک تعادل در این قضیه جدا از احساس داشته باشیم و یک برخورد منطقی انجام شود. پیشنهاد من این است که اولا این دوستان می توانند عذرخواهی کنند که جای رافت دارد. از آنجا که در دور رفت این کار ارزشی را انجام داده اند پس می توان به نوعی این رافت را برایشان در نظر گرفت.
*یعنی می توان گفت که به تیم ملی برگردند و بتوانند به تیم ملی کمک کنند. چون خیلی ها بحث این را دارند که از تیم ملی محروم شوند!
همانطور که گفتم فضا آنقدر به نوعی بد جلو رفته که یک کم تصمیم گیری سخت شده است. به نظرم تصمیم گیری باید در یک فضای آرام باشد و یک زمان بگذرد و این دوستان هم صحبتهایشان را بکنند، شرایطشان را بگویند، کارهایی که انجام شده و تعهداتش که داشتند را عنوان کنند و یک برخورد منطقی صورت بگیرد که به عواقب بین الملل هم بیندیشیم که خیلی ها چشم شان به این است که با وجودی که این اشتباه نباید انجام می شده و کار ناشایستی بوده که به نوعی تحسین آن رژیم جعلی را به دنبال داشت اما می توان مدیریت و تدبیر کرد. هر چند که کاش این تدبیر را قبل از وقوع این حادثه می کردیم که الان خیلی راحت تر بودیم.
*اگر این اتفاق در المپیک آینده رخ دهد، به نظر شما چه اتفاقی در این مورد می افتد؟ به نظرم IOC هم به ایران در اینباره اولتیماتوم داده است.
ببینید! بعد از المپیک من روی این قضیه حساس شدند. همان موقع هم روی این موضوع حساسیت های بسیار فوق العاده ای پیش آمد و همان دو، سه روز اول، حتی یک تصمیمی گرفتند که مرا دو سال و یک المپیک محروم کردند که دوباره با تلاش مسئولین جلسه ای برگزار شد و بحث بر این شد که صحبت کنند و دوباره تصمیم بگیرند. رای گیری انجام شد و قرار شد با توجه به اینکه من قهرمان جهان هستم، موضوع وزن کشی پیش آمد و در این میان تدبیری بین مسئولین انجام شد. یادم هست همان موقع هم خدمت آقا که بودیم، این جمله را هیچوقت فراموش نمی کنم که فرمودند «با حرکت آرش ما سیلی مان زدیم بعد ازآن هم تدبیری در نظر گرفتیم که این تدبیر برای ما عواقبی به دنبال نداشت». دقیقا جملاتی به این مفهوم بیان کردند که تدبیر مسئولین ما منجر به محرومیت ما نشد. الان هم واقعا در این شرایط روی المپیک و حتی روی مسابقات جهانی هم حساس هستند. در طول این مدت شاید 4 سال فدراسیون بودم که بارها برایم اتفاق افتاده، سرپرست تیم بودم و این حرکات اتفاق افتاد و یک جایی بود که ورزشکار ما سوم شد و ورزشکار رژیم صهیونیستی اول شد. خیلی جالب است که خودِ بچه های برگزاری مسابقات به ما می گفتند که خب، شما که مسابقه نمی دهید اما روی سکو که می توانید بروید. می گفتیم نه، ما هیچ جا آنها را به رسمیت نمی شناسیم و روی سکو هم نمی رویم چون با بالا رفتن پرچم این رژیم حتی بچه های ما در سالن هم نمی ایستادند. من می خواهم این را بگویم که روی این موضوع حساس هستند و همه نگاه ها متوجه این موضوع هست اما این تدبیر و پیش بینی در این دو، سه تا المپیک که مسئولین ما پیش بینی و تدبیر کردند، جواب داده است و در بعضی از جاها هم می تواند جواب دهد. امیدوار هستم با وجودی که شرایط سختی هست و کشور، نظام، قدرتمان و اقتدارمان روی این مسائل هست و همه دنیا به خاطر ایستادگی ما روبه روی آمریکا که او را ابرقدرت دنیا می دانند، ما را هم ابرقدرت می دانند. درواقع این کشور ماست که از مردم مظلوم فلسطین در برابر ظلم رژیم صهیونیستی حمایت می کند. شاید بعضی جاها ورزشکارهای فلسطینی تحت اجبار مسابقه داده اند ولی قلبا کاری که بچه های ما می کنند برایشان خیلی ارزشمند است. یعنی واقعا خیلی جالب است که از من بیشتر جاها تقدیر کرده اند. مسولین کمیته المپیک و فدراسیونشان از من تقدیر کرده اند و هنوز که هنوز است کسی این موضوع را فراموش نکرده. در المپیک حتی برای سرمربی ژاپن و مربی های رقیبم برایشان سخت بود که من مسابقه ندهم. امیدوارم که واقعا این فضا به نحوی جلو برود که ما هم بتوانیم به نوعی حافظ منافع آرمان ها و اهداف کشورمان باشیم و هم به نوعی تدبیر کرده باشیم و جمله مقام معظم رهبری که فرمودند سیلی را زده ایم و بعد مرحوم هم نشدیم، تحقق یابد.
256 43
نظر شما