احمد مسجد جامعی عضو شورای چهارم و منتخب پنجمین دوره شورای شهر تهران در جریان سیصد و شصت و هشتمین جلسه شورا دل نوشته ای را که در مدح جاودانگی شهید مدافع حرم " شهید محسن حججی" نگاشته و در روزنامه ایران به چاپ رسیده بود را قرائت کرد. 

مهدی چمران پس از شنیدن این دل نوشته آن را به حق بیانیه شورا در ستایش مقام شهادت به ویژه شهادت این بزرگ مرد عنوان کرد. 

مسجد جامعی در این دل نوشته چنین نوشته است: 

"عکس شهید محسن حججی را که دیدم، ناخودآگاه بر زبانم رفت که «نازنین‌تر ز قدت در چمن حسن نرست».

در این دو نفر که در این عکس هستند چه قدر تضاد هست. ای بسا هیچ عکاس هنری‌ نتوانسته باشد با تمهید مقدمات، این همه تضاد را در یک قاب بنشاند.

یکی پیش‌رو و دیگری پس‌مانده، یکی بلند و دیگری کوتاه، یکی باریک و دیگری فربه، یکی صورتی دارد کشیده و دیگری چهره ای خشن و آلوده، یکی گندم‌گون و دیگری رنگ‌پریده، یکی با مویی کوتاه و دیگری با سری پوشیده در دستار، یکی با پلک‌های افتاده و نگاه آرام و مطمئن و آن دیگری با حدقه‌ای گشاده و چشم‌هایی بیرون زده و نگاهی نگران، یکی اسیر و دیگری مسلح و یک تفاوت اساسی بیرون قاب این که هر کدام به دنبال چه هستند؛ هدفشان چیست، خون ریختن یا جلوگیری از خون‌ریزی.

نام یزید و شمر و عمر سعد بعضی دیگر به بدکرداری ماندگار شد نه چون مردمانی لایق بودند، بلکه چون نامردمانی نالایق بودند که در خباثت دست همه بدکاران را بستند. ماندگار شدند نه چون کسی بودند، که چون ناکسی بودند. اما آن خسانی که هلهله کردند تا صدای اباعبدالله را نشنوند، نه کسی بودند نه حتی ناکسی، آن‌ها هیچ کس بودند.
این چهره‌ی پشت سر شهید حججی کسی نیست، حتی ناکسی نیست، البته که شقی است، اما یکی از بسیار هیچ‌کسانی است که خلاف بقیه‌ هیچ‌کس‌ها این بخت تیره را یافته تا با یک لحظه قرار گرفتن در شعاع جاودانه این شهید به بدی  ماندگار شود.

آن پریشان شده گلهای بهاری در باغ / کز می جام شهادت همه مدهوشانند

نامشان زمزمه نیم شب مستان باد / تا نگویند که از یاد فراموشانند"