گروه سیاسی
جهان نيوز: به نظر می رسد که با اظهاراتی که مقامات دولتی درباره برخورد آمریکا با برجام داشته اند، وحدت نظر کاملی در حال ایجاد شدن برای موضع گیری علیه اقدامات واشنگتن است.
به گزارش جهان نيوز، به گفته مقامات آمریکایی مادر تحریم ها علیه ایران، روسیه و کره شمالی در کنگره آمریکا به تصویب رسید. رای های مثبت و منفی به آن حکایت بسیار جالبی دارد. تنها 3 مخالف در مقابل 419 رای مثبت به تحریم های جدید نه گفتند و جالبتر آنکه هیچ مخالفی در میان دموکرات ها وجود نداشت. یک برداشت همیشه اشتباهی در ذهنیت برخی سیاستمداران ایرانی وجود دارد که دموکرات ها با ایران بهتر برخورد می کنند و نرم تر اند اما بیشترین ضربات در طول 4 دهه اخیر از سوی روسا و مجالس دموکرات علیه ایران وارد شده است.
به هر حال همانگونه که بارها از سوی کلیت نظام و رهبر معظم انقلاب سیاست کلی آمریکا علیه ایران بیان شده، هدف و راهبرد مشخص است و خصومت مقامات آمریکایی غیرقابل تغییر است. تضعیف ایران به وسیله اهرم های مختلف برای براندازی نظام جمهوری اسلامی و حتی تجزیه کشور، راهبرد کلی آمریکاست. ایران دارای اهرم های مختلف قدرت و پرستیژ در منطقه و جهان است.
یکی از این اهرم ها، توانایی هسته ای بود که متاسفانه با اشتباه محاسباتی این توانایی محدود شده است. در نظام بین الملل، دولت- ملت ها با اهرم های قدرت خود است که می توانند به بازیگری در این نظام و چانه زنی بر سر امتیازات و منافع مشترک و متضاد بپردازند. پس از محدود شدن هسته ای، واشنگتن نسخه برجام را در حوزه های منطقه ای، حقوق بشر و مبارزه با تروریسم، پیچیده تا با افزایش تحریم ها و فشار، دولت ایران را مجبور به مذاکره و عقب نیشنی به بهانه رفع تحریم ها کند. این سیاست را می توان پیشبرد گام به گام راهبرد کلی آمریکا در تضعیف ایران نامید. هدف آمریکا بعد از برجام هسته ای، از بین بردن یا تضعیف اهرم قدرت منطقه ای و نظامی – دفاعی است. مجموعه تحریم هایی که در مادر تحریم ها تصویب شده، اساسا این بخش از قدرت ایران را نشانه رفته است.
خوشبختانه نظام پس از توافق هسته ای اسیر هیجانات برجام نشد و اجازه شروع مذاکرات برای به اصطلاح برجام منطقه ای و ... را صادر نکرد. چرا که سرنوشت سایر توافقات با آمریکا چیزی جز بدعهدی و تضعیف ایران نیست. حال در آستانه فروپاشی چیدمان کلی برجام قرار داریم. دولت ترامپ مشتاقانه، تلاش خود را برای برهم زدن برجام شروع کرده و کنگره و سنا نیز وی را نه تنها نگذاشته اند بلکه در این مسیر بسته های تحریمی جدیدی را نیز در دستور کار قرار داده اند. اما در این میان دولت روحانی و دولت در آستانه تشکیل دوازدهم چه انتظاراتی را می توانند در برخورد با بدعهدی آمریکا و سیاست خصمانه این کشور در مقابل توان موشکی، نیروهای نظامی سپاه پاسداران و اقتدار منطقه ای ایران برآورده سازد.
به همین دلیل انتظار نیست دولتمردان روحانی همچنان رویه قبلی خود را در سیاست خارجی ادامه بدهند. به طور کلی 4 سال دولت یازدهم به مذاکرات هسته ای و امید به گشایش اقتصادی از قبل آن اختصاص یافت ولی منافع خاصی حاصل نشد. با اثبات اشتباهات محاسباتی در تعامل با آمریکا، انتظار می رود که دولت واقع بینانه به سیاست های تقابلی واشنگتن با ایران بنگرد و با آنها مقابله جدی کند.
هیات نظارت بر برجام می بایست در برابر تحریم های تحمیلی و ظالمانه، مواضع قاطعانه تری اتخاذ کند و دست به اقدامات عملی برای تقابل بزند. دل خوش کردن تنها به بیانیه های شدیداللحن یا چند اظهارنظر هیجانی علیه آمریکا، کارکرد مناسبی در مقابل بدعهدی ها نیست. از همان ابتدا می بایست نقشه راه برای تقابل با بدعهدی های برجام از سوی هیات نظارت بر برجام اندیشده می شد ولی برای دوره دوم دولت این نقشه راه می تواند کارگشا باشد. نقشه ای که مورد تایید کلیه ارکان های نظام و منطبق با منافع مردم و کشور باشد.
به هر حال شکست راهبرد تعامل با آمریکا برای خروج از بن بست های سیاست خارجی که از سوی دولت یازدهم اتخاذ شد، کارگشا نبود که باعث اتلاف زمان برای حرکت در جهت اتکا به ظرفیت های داخلی بود. در این میان انتظارات مردم برای بهبود اوضاع اقتصادی نیز برآورده نشد و این امر می تواند باعث سرخوردگی از سیاست های دولت شود.
منافع کلی در دولت – ملت ها به یکدیگر گره خورده اند و سوای اختلاف سلیقه ها در میان گروه های مختلف، این منافع ملی است که چراغ راهنمای حرکت دولت هاست. در این برهه حساس و با توجه به وعده های انتخاباتی دولت برای ایجاد 5 میلیون شغل و ریشه کن کردن فقر مطلق، ادامه سیاست نگاه به کدخدا برای امتیاز دادن، نه تنها خسارت بار که بحران زا خواهد بود و ضروری است تا دولت دوازدهم انرژی و توان خود را به گره گشایی از معضلات اقتصادی و معیشتی با تکیه بر توان داخلی و ظرفیت های بی مانند نیروی انسانی قرار دهد.
در این مسیر دولتمردان می بایست پیش از هرکاری، دیگر چشم به آنسوی مرزها ندوخته و از اعتیاد به برجام و نظیر آن رها شوند و در گام دوم تجدیدنظر کلی در رویکردهای اقتصادی خود در رهایی از مشکلات اقثصادی داخلی کنند.
سرمایه گذاران خارجی که بیشتر تابع قوانین آمریکا هستند تا مشتاق به سرمایه گذاری در ایران، باعث ائتلاف زمان در به ثمر رساندن پروژه ها می شوند و یا آنکه در طرح هایی وارد می شوند که هیچ کمکی به انتقال تکنولوژی و سرمایه گذاری بلند مدت نمی کند.
∎
به گزارش جهان نيوز، به گفته مقامات آمریکایی مادر تحریم ها علیه ایران، روسیه و کره شمالی در کنگره آمریکا به تصویب رسید. رای های مثبت و منفی به آن حکایت بسیار جالبی دارد. تنها 3 مخالف در مقابل 419 رای مثبت به تحریم های جدید نه گفتند و جالبتر آنکه هیچ مخالفی در میان دموکرات ها وجود نداشت. یک برداشت همیشه اشتباهی در ذهنیت برخی سیاستمداران ایرانی وجود دارد که دموکرات ها با ایران بهتر برخورد می کنند و نرم تر اند اما بیشترین ضربات در طول 4 دهه اخیر از سوی روسا و مجالس دموکرات علیه ایران وارد شده است.
به هر حال همانگونه که بارها از سوی کلیت نظام و رهبر معظم انقلاب سیاست کلی آمریکا علیه ایران بیان شده، هدف و راهبرد مشخص است و خصومت مقامات آمریکایی غیرقابل تغییر است. تضعیف ایران به وسیله اهرم های مختلف برای براندازی نظام جمهوری اسلامی و حتی تجزیه کشور، راهبرد کلی آمریکاست. ایران دارای اهرم های مختلف قدرت و پرستیژ در منطقه و جهان است.
یکی از این اهرم ها، توانایی هسته ای بود که متاسفانه با اشتباه محاسباتی این توانایی محدود شده است. در نظام بین الملل، دولت- ملت ها با اهرم های قدرت خود است که می توانند به بازیگری در این نظام و چانه زنی بر سر امتیازات و منافع مشترک و متضاد بپردازند. پس از محدود شدن هسته ای، واشنگتن نسخه برجام را در حوزه های منطقه ای، حقوق بشر و مبارزه با تروریسم، پیچیده تا با افزایش تحریم ها و فشار، دولت ایران را مجبور به مذاکره و عقب نیشنی به بهانه رفع تحریم ها کند. این سیاست را می توان پیشبرد گام به گام راهبرد کلی آمریکا در تضعیف ایران نامید. هدف آمریکا بعد از برجام هسته ای، از بین بردن یا تضعیف اهرم قدرت منطقه ای و نظامی – دفاعی است. مجموعه تحریم هایی که در مادر تحریم ها تصویب شده، اساسا این بخش از قدرت ایران را نشانه رفته است.
خوشبختانه نظام پس از توافق هسته ای اسیر هیجانات برجام نشد و اجازه شروع مذاکرات برای به اصطلاح برجام منطقه ای و ... را صادر نکرد. چرا که سرنوشت سایر توافقات با آمریکا چیزی جز بدعهدی و تضعیف ایران نیست. حال در آستانه فروپاشی چیدمان کلی برجام قرار داریم. دولت ترامپ مشتاقانه، تلاش خود را برای برهم زدن برجام شروع کرده و کنگره و سنا نیز وی را نه تنها نگذاشته اند بلکه در این مسیر بسته های تحریمی جدیدی را نیز در دستور کار قرار داده اند. اما در این میان دولت روحانی و دولت در آستانه تشکیل دوازدهم چه انتظاراتی را می توانند در برخورد با بدعهدی آمریکا و سیاست خصمانه این کشور در مقابل توان موشکی، نیروهای نظامی سپاه پاسداران و اقتدار منطقه ای ایران برآورده سازد.
به همین دلیل انتظار نیست دولتمردان روحانی همچنان رویه قبلی خود را در سیاست خارجی ادامه بدهند. به طور کلی 4 سال دولت یازدهم به مذاکرات هسته ای و امید به گشایش اقتصادی از قبل آن اختصاص یافت ولی منافع خاصی حاصل نشد. با اثبات اشتباهات محاسباتی در تعامل با آمریکا، انتظار می رود که دولت واقع بینانه به سیاست های تقابلی واشنگتن با ایران بنگرد و با آنها مقابله جدی کند.
هیات نظارت بر برجام می بایست در برابر تحریم های تحمیلی و ظالمانه، مواضع قاطعانه تری اتخاذ کند و دست به اقدامات عملی برای تقابل بزند. دل خوش کردن تنها به بیانیه های شدیداللحن یا چند اظهارنظر هیجانی علیه آمریکا، کارکرد مناسبی در مقابل بدعهدی ها نیست. از همان ابتدا می بایست نقشه راه برای تقابل با بدعهدی های برجام از سوی هیات نظارت بر برجام اندیشده می شد ولی برای دوره دوم دولت این نقشه راه می تواند کارگشا باشد. نقشه ای که مورد تایید کلیه ارکان های نظام و منطبق با منافع مردم و کشور باشد.
به هر حال شکست راهبرد تعامل با آمریکا برای خروج از بن بست های سیاست خارجی که از سوی دولت یازدهم اتخاذ شد، کارگشا نبود که باعث اتلاف زمان برای حرکت در جهت اتکا به ظرفیت های داخلی بود. در این میان انتظارات مردم برای بهبود اوضاع اقتصادی نیز برآورده نشد و این امر می تواند باعث سرخوردگی از سیاست های دولت شود.
منافع کلی در دولت – ملت ها به یکدیگر گره خورده اند و سوای اختلاف سلیقه ها در میان گروه های مختلف، این منافع ملی است که چراغ راهنمای حرکت دولت هاست. در این برهه حساس و با توجه به وعده های انتخاباتی دولت برای ایجاد 5 میلیون شغل و ریشه کن کردن فقر مطلق، ادامه سیاست نگاه به کدخدا برای امتیاز دادن، نه تنها خسارت بار که بحران زا خواهد بود و ضروری است تا دولت دوازدهم انرژی و توان خود را به گره گشایی از معضلات اقتصادی و معیشتی با تکیه بر توان داخلی و ظرفیت های بی مانند نیروی انسانی قرار دهد.
در این مسیر دولتمردان می بایست پیش از هرکاری، دیگر چشم به آنسوی مرزها ندوخته و از اعتیاد به برجام و نظیر آن رها شوند و در گام دوم تجدیدنظر کلی در رویکردهای اقتصادی خود در رهایی از مشکلات اقثصادی داخلی کنند.
سرمایه گذاران خارجی که بیشتر تابع قوانین آمریکا هستند تا مشتاق به سرمایه گذاری در ایران، باعث ائتلاف زمان در به ثمر رساندن پروژه ها می شوند و یا آنکه در طرح هایی وارد می شوند که هیچ کمکی به انتقال تکنولوژی و سرمایه گذاری بلند مدت نمی کند.
نظر شما