بيش از دو دهه از زمان بروز خشکسالي در اکثر نقاط کشور مي‌گذرد و هنوز مسئولان نمي‌دانند اين بحران را بايد چگونه مديريت کنند. معضلي که به گفته کارشناسان محيط زيست در برحه‌اي از زمان با عنوان سال‌هاي کم آبي پديد مي‌آيد و بعد از مدتي دوباره به حالت قبل بر مي‌گردد. البته لازم به ذکر است که اين شرايط معمولا بيش از چند سال طول مي‌کشد و نحوه مديريت بحران مسئولان است که حرف اول براي گذر ازاين زمان را مي‌زند.

حالا که دوران خشک سالي فرا رسيده، متوليان به جاي ارائه طرح‌هايي که کمترين خسارت را به مردم بزند، به هر معضلي که بر مي‌‎خوردند به جاي رفع مشکل تنها به پاک کردن صورت مسئله اکتفا مي‌کنند. ممنوعيت کشت برنج در مناطق کم آبي چون استان‌هاي کرمان، فارس، لرستان و ديگر مناطقي که براي سال‌هاي سال کشاورزان به کشت برنج مي‌پرداختند، از همين دست تصميمات غير کارشناسانه است.

بدون کشت جايگزين روستاها خالي مي‌شوند!

متوليان بدون توجه به تبعات ممنوعيت کشت يک محصول پرسود، نه تنها راه جايگزيني براي کشاورزان تعيين نمي‌کنند، بلکه توجه‌اي به اشتغال آنها هم ندارند. از اين رو دور از انتظار نيست که همين جمعيت کشاورز روستاها هم به رديف بيکاران کشور ملحق شوند و خيلي زود بر جمعيت مهاجران و در نهايت حاشيه نشينان بي‎‌افزايند. در اين راستا نماینده مردم بم ، ریگان و فهرج در مجلس شورای اسلامی ضمن انتقاد از تصميم مسئولان در خصوص ممنوعيت کشت برنج مي‌گويد:« توقف کشت برنج در مناطق کم آب کشور بدون جایگزین های کشت برای کشاورزان به هيچ وجه امکان پذیر نیست.»

حبیب الله نیکزادی پناه ادامه مي‌دهد:« درست است که با حذف تولید برنج از منابع آبی کشور محافظت می شود، اما از سوی دیگر به فرصت های اشتغال پایدار کشاورزان نیز خدشه وارد می شود.» خدشه دار شدن فرصت اشتغال کشاورزان هم به معناي کاهش جمعيت روستايي و افزايش مهاجران است.

کشاورزان به حال خود رها شده‌اند

از طرفي نه مي توان يکباره کشت برنج را متوقف کرد و نه مي‌توان کشاورزان را به حال خود رها کرد تا براي امرار معاششان ذخاير آبي را به خطر بي‌اندازند. چرا که طي سال‌هاي اخير، افزایش دو برابری کشت برنج در حاشيه رودخانه بروجرد سبب اين شده است که بسیاری از رودخانه ها خشک شوند. علاوه بر اين به دلیل بی توجهی مسئولین و بی نظارتی آنها، سطح کشت برنج به 640 هکتار در لرستان افزایش یافته است. البته معضل به همين کشت برنج ختم نمي‌شود و کشاورزان با کشت ليستي از محصولات آب دوست، سالانه ضربات سنگيني به زمين‌هاي زراعي خود مي‌زنند. اين محصولات هم علاوه بر برنج، شامل هندوانه و پیاز مي‌شود که در نبود نظارت کارشناسان جهاد کشاورزي يکسال با افزايش توليد و يکسال با کمبود هر يک از آنها مواجه مي‌شويم. معضلي که خود گواه عدم نظارت و بي‌توجهي مسئولان را مي‌دهد.

در اين راستا مصطفی مصطفی وند، رئیس محیط زیست بروجرد نيز ضمن تاييد مطالب فوق مي‌گويد:« اين معضل که امروز با آن دست و پنجه نرم مي‌کنيم و زيستگاه هاي جانوري محيط زيست را يکي پس از ديگري به نابودي مي کشاند، به ما مدیران برمی گردد که غفلت کردیم. از اين رو نیاز است مدیران دستگاه های مربوطه با همکاری و هماهنگی در بخش های مختلف برای رفع این مشکل اقدام کنند.»