بسیاری از مردم معتقدند پیشرفت بزرگ علمی بشریت از نخستین قدم کوچک نیل آرمسترانگ بر روی سطح ماه آغاز شده، در حالی که دونالد پتیت (Donald Pettit)، فضانورد ناسا و مهندس و  شیمیدان آمریکایی مخالف این قضیه است. به نظر او، در حقیقت این پیشرفت بزرگ علمی نزدیک به خانه ما یعنی کره زمین اتفاق افتاده است. او در سال 2012 میلادی در رابطه با پیشرفت بزرگ علم  بشریت می گوید: «این پیشرفت بزرگ علمی بشریت برابر با رخداد نخستین قدم روی ماه نیست بلکه در رسیدن به مدار زمین است.»

در صورتی که فرض کنیم شعاع زمین از شرایط فعلی 50 درصد بزرگتر بوده و با محاسبه سرعت مورد نیاز برای خروج راکت از جاذبه زمین، اگر شعاع کره زمین 9 هزار و 680 کیلومتر باشد، (شعاع کره زمین 6 هزار و 670 کیلومتر است) امکان استفاده از راکت های فعلی برای خروج از مدار زمین وجود نداشته و انجام این ماموریت بسیار خطرناک محسوب می شد.

برای تحقق بخشیدن به نخستین قدم روی ماه که در حدود 400 هزار کیلومتر دور از زمین قرار گرفته، نیازمند نصف مجموع انرژی لازم برای رفتن به سطح مریخ بوده است. برای رسیدن به مقاصد بین زمین و ماه تنها مساله رسیدن به مدار زمین است. هزینه برداشت این نخستین گام، مقتضی به میزان گرانش زمین است و فیزیک در این رابطه می گوید که پرداخت یک پنی کمتر از هزینه کامل باعث می شود تا زمین فضاپیمای خود را از دست بدهد. این موضوع به این معنی است که در انجام ماموریت های فضائی رعایت تمامی جوانب و در نظر داشتن کوچکترین جزئیات دارای اهمیت بوده و چشم پوشی از تنها یک بخش بسیار جزئی از این برنامه نیز منجر به شکست پروژه خواهد شد.

اصلی ترین بحث در پرتاب راکت های فضا پیما، غلبه بر نیروی جاذبه محسوب می شود و در این میان موضوع  از بین رفتن اثر گرانش زمین به این معناست که برای به حرکت درآوردن موشک و فرستادن آن به فضا باید سوختی برابر با هشتاد تا نود درصد از جرم موشک های فعلی به کار گرفته شود. 

بر اساس گفته های دونالد پتیت، این مساله بدان معناست که نشستن در بالای یک موشک، بسیار خطرناک تر از قرار گرفتن در کنار یک بطری بنزین در حال انفجار است. علاوه بر آن، مساله فوق به این معناست که فضاهای زیادی برای انجام آزمایش های علمی و فضانوردی وجود ندارد. با وجود این موانع و اشکالات، ما باید خودمان را خوش شانس فرض کنیم که موفق به طراحی ، توسعه و اجرای موفقیت آمیز ماموریت های فضائی شده ایم.  پتیت در این رابطه می گوید: « اگر شعاع سیاره ما بزرگ تر از حالت فعلی بود، امکان طراحی و ساخت سکوهای پرتاب راکت های فضاپیما وجود نداشت.»

نسیلوکوفسکی (Tsiolkovsky) دانشمند فیزیکدان مشهور روسیه نیز با استفاده از فرمول مشهور خود که با نام معادله موشک شناخته می شود محاسبه کرد که در ساخت یک راکت فضاپیما 96 درصد سوخت و نیروی محرکه اهمیت داشته و 4 درصد نیز طراحی موشک نقش دارد. امروزه با توجه به محدودیت های عملیاتی برای محاسبه پرتاب موشک از سوخت ترکیبی هیدروژن و اکسیژن استفاده می شود که دارای انرژی و قدرت بسیار زیادی است و اصلی ترین سوخت راکت های فضایی محسوب می شود. در صورتی که فرض کنیم شعاع زمین از شرایط فعلی 50 درصد بزرگتر بوده و با محاسبه سرعت مورد نیاز برای خروج راکت از جاذبه زمین، اگر شعاع کره زمین 9 هزار و 680 کیلومتر باشد، (شعاع کره زمین 6 هزار و 670 کیلومتر است) امکان استفاده از راکت های فعلی برای خروج از مدار زمین وجود نداشته و انجام این ماموریت بسیار خطرناک محسوب می شد. به این ترتیب به هیچ وجه امکان استفاده از راکت های فضاپیما در زمین حتی برای امور حمل و نقل و .... نیز وجود نداشت.

فاطمه کردی

منبع: livescience