فرارو- آیت‌الله موسوی خوئینی قطعا در زمره  سیاستمدارانی قرار می گیرد که تمایلی به رسانه ها ندارد با اینحال تا سال 88 فعالیت های سیاسی خود را کم و بیش ادامه داد اما بعد از آن آرام آرام منزوی شد و دیگر نه حضور سیاسی داشت و نه همان اندک تمایل به رسانه در او دیده می‌شد. اما حالا بعد 8 سال این روزها شاهد شروع تحرکاتی از وی در شبکه‌های اجتماعی هستیم.

به گزارش فرارو سال 58 را باید شکوفایی دوران خوئینی‌ها دانست. او مردی بود که جرقه حمله به سفارت آمریکا را زد و حتی تا سال‌ها بعد که بسیاری از حاضران در این رویداد، ابراز پشیمانی کرده بودند اما همچنان از این اقدام دفاع می کرد. وی آنقدر ارتباط نزدیکی با امام و سید احمد خمینی داشت که حتی لزومی نمی دید که امام را از تسخیر سفارت آمریکا با خبر کند و بنا برگفته خودش زمانی که دانشجویان برای مشورت نزد او می آیند با اطلاع دادن به امام مخالفت کرد و قرار شد به‌محض آغاز ماجرا موضوع به اطلاع حضرت امام برسد و براساس عکس‌العمل ایشان حرکت بعدی انجام شود. 

البته اقبال هم با آنها یار بود و زمانی که حمله به سفارت انجام شد و خوئینی‌ها تصمیم گرفت از طریق مرحوم احمدخمینی، امام را در جریان بگذارد، طی تماسی با وی ماجرا را شرح داد و امام بلافاصله فرمودند که «به فلانی بگویید که خوب جایی را گرفتید، آن را محکم نگه دارید.» تمام این ماجراها موجب شد که او تبدیل به پدر معنوی جوانان انقلابی شد.

بعد از ماجرای سفارت او وارد مجلس شورای اسلامی شد و از مخالفان جدی بنی صدر بود و حتی در صحن مجلس بخشی از اسناد به‌دست‌آمده درباره بنی‌صدر از تسخیر سفارت را خواند. البته تاکید داشت که «هدف از افشای این سند به معنای این نیست که بگوییم بنی‌صدر جاسوس است، هیچ‌کس حق این را ندارد که بگوید ایشان جاسوس است، همه کسانی که در خط آمریکا عمل می‌کنند، لزوما جاسوس نیستند»

وی چند سال بعد در سال 64 دادستان کل کشور شد و همچنان مورد توجه و علاقه جوانان چپ بود. بطوریکه آنها نامه ای خطاب به امام نوشتند و از ایشان بابت این تصمیم تشکر کردند. در آن دوران خوئینی‌ها همچنان یکی از اعضای جامعه روحانیت مبارز بود اما آرام آرام نگاهش نسبت به مسائل تشکیلاتی زمینه انشعاب در این تشکل مذهبی –سیاسی را رقم زد.

او معتقد بود که « آدم باید در جریان یک تشکیلات سیاسی قرار بگیرد... اما به نظرم راه‌حلی نرسید که اگر تشکیلات بیمار بشود و نشود با آن کار کرد، چگونه این تشکیلات را باید علاج کرد... خود من همیشه گرفتار چنین تناقضی بودم و نتوانستم حل کنم و راه حلش این است که با نصیحت و پایبندی به ضوابط اسلامی، تشکیلات را نسبت به آغازش وفادار نگه داشت». البته چند سال بعد وقتی شکاف در جامعه روحانیت مبارز به اوج می‌رسد، علاج را نه در نصیحت بلکه در انشعاب و ایجاد یک تشکیلات جدید دید.

البته این تنها دلیل نبود. جرقه این انشعاب در انتخابات مجلس سوم زده شد. جناح اقلیت جامعه روحانیت اصرار داشت هادی غفاری و فخر‌الدین حجازی هم در فهرست باشند اما اکثریت مخالف بود، چون معتقد بودند حائز ویژگی‌های لازم نیستند. همین باعث شد خاتمی، موسوی و خوئینی‌ها با مهدی کروبی ملاقات و پیشنهاد انشعاب را طرح کنند. 

بعد از آن هم جایگاه ریاست قوه قضائیه در این قوه تعریف شد و خوئینی ها از دادستانی کنار رفت و عضو مجمع ‌تشخیص ‌مصحلت نظام شد و بعد هم به ریاست مرکز تحقیقات استراتژیک ریاست‌جمهوری رسید. همین زمان بود که ماجرای انتشار روزنامه سلام مطرح شد. روزنامه ای که نخستین اعضای شورای سردبیری آن موسوی لاری، عباس عبدی و ابراهیم اصغرزاده بود.

اما این روزنامه به مذاق بسیاری خوش نیامد و به شدت تحت فشار انصار حزب الله و جناح راست قرار داشت و حتی برای توقیف آن هم اقدام کردند که در نهایت  خرداد سال 78 به جرم چاپ سند محرمانه و با شکایت وزارت اطلاعات توسط دادگاه ویژه روحانیت به مدت ۵ سال توقیف شد و هیأت‌منصفه خوئینی‌ها را مجرم شناخت و او به سه‌سال‌ونیم حبس و پنج سال محرومیت از حقوق اجتماعی محکوم شد و این ماجرای کوی دانشگاه را رقم زد.

روزنامه سلام توقیف شد و سکوت موسوی خوئینی ها آغاز شد. او حتی به محاکمه عبدالله نوری هم واکنش نشان نداد و با وجود اینکه انتظار می رفت در انتخابات مجلس ششم حضور داشته باشد، خبری از او نشد. البته در چند برهه زمانی اظهار نظر کوتاهی می کرد و دوباره به غار تنهایی خود بازمی گشت و همه افرادی که مدعی بودند او دوباره به صحنه سیاسی برگشته است را غافلگیر و سکوت می کرد.

بعد از این ماجراها در انتخابات 88 هم حضور چندانی نداشت. او تنها به بیان این نکته اشاره کرد که «کار صحیح این بود آقای خاتمی‌ می‌آمدند و بسیاری از سحر و جادوها باطل می‌شد، اما مهندس موسوی وظیفه می‌دانست به صحنه بیاید، درنتیجه آقای خاتمی رفتند. اکنون این وظیفه اصلاح‌طلبان است که فضا را به شکلی مدیریت کنند که به نتیجه برسند. اگر موسوی رئیس‌جمهوری شد، پیروزی است، اگر نشد کار خود را انجام می‌دهیم و دوباره شروع می‌کنیم» با اینحال در پی حوادث سال 88  که آیت الله موسوی خوئینی ها به طراحی و مدیریت این حوادث متهم شد.

بعد از این دیگر خبری از او نبود و صرفا گاهی در پی فوت شخصیتی پیام تسلیت می فرستاد. اما رحلت آیت الله هاشمی رفسنجانی گویا شرایط را تغییر داد و او از لاک خود بیرون آمد و اولین حضورش در مراسم آیت الله بود درباره ایشان گفت: «آیت الله رفسنجانی انقدر شخصیت بزرگی هستند که من نمی‌توانم راجع به ایشان اظهارنظر کنم.»

این آغاز حضور دوباره خوئینی‌ها بود. بعد از آن شاید ارتباطی با رسانه ها برقرار نکرد اما فعالیتش در کانال تلگرامیش رو به روز افزایش پیدا کرد و این تحرکات از 5ماه بعد از رحلت آیت الله هاشمی  و در سالروز رحلت حضرت امام با نقل خاطره ای آغاز شد. بعد از آن هم چندین خاطره از امام و روز رحلت ایشان در کانال تلگرامی خود منتشر کرد.

بعد از آن آرام آرام وارد مسائل سیاسی شد و  در یادداشت های جدا گانه به پرسش‌ها درخصوص جریان اصلاح طلبی و ادعاهایی که درباره شخص خوئینی ها مطرح می شود پاسخ داده است. البته یکی از بحث بر انگیزترین اظهار نظرهای وی در این مدت، تخطئه آیت الله هاشمی است که با واکنش های بسیاری مواجه شد و این سوال مطرح شد که چرا وی در زمان حیات مرحوم آیت الله هاشمی ایشان را تخطئه نکردند؟

او در این باره ضمن رد یکی از خاطرات آیت الله، عنوان کرد که «اگرچه توصیه شده است که «أُذکروا موتاکم بالخیر» (از مرده‌هایتان به نیکی یاد کنید)، همین اندازه می‌گویم که اگر دیگر خاطرات ایشان تا این اندازه بی‌دقت باشد، در استفاده از آن‌ها همواره باید جانب احتیاط را در پیش گرفت.» البته او در کنار این موضوع  درباره ماجرای توقیف روزنامه سلام و شایعه توقیف اموال خود و برخی نزدیکانش هم توضیحاتی ارائه کرد.

با همه این تفاسیر واضح است که او این بار تصمیم جدی‌تری گرفته است که بار دیگر در 74سالگی به عرصه سیاست بازگردد و علاوه بر بیان مسائل تاریخی و خاطراتش نیم نگاهی هم به مسائل روز داشته باشد. هرچند او نشان داده است که این قابلیت را دارد که تمامی پیش‌بینی‌ها را بی جواب بگذارد و آرام دوباره به لاک خود فرو برود. اما با توجه به میزان و محور فعالیت‌هایش شاید در رسانه ها حضور پیدا نکند اما احتمالا به این روند فعالیت در شبکه های اجتماعی ادامه دهد.