به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ کوروش سلمانی کارگردان هرمزگانی در گفتگو با خبرنگار فرهنگ کده در خصوص نمایش «کافه بانو»گفت: نمایش «کافه بانو» نمایش قوی تر یک تک گویی دو وجهی  است از یک جهت پرداخت به عشق حسادت ترس و زورازمایی زنانه میپردازد ازجهتی دیگر یک اندیشه تقریبا ضد فیمینیستی را در خود دارد.

وی در ادامه گفت: نمایش «کافه بانو» بحث زنانه دو زن است که یکی سکوت کرده و دیگری در تقلا است و به خاطر عشقی که هنوز بوی تزلزل را در آن حس می کند مبحث ضد فیمینیستی را از این منظر طرح میکنم.

سلمانی اضافه کرد: در کمال وقاحت تک گویی این نمایش در رابطه با یک مرد است دعوا سر مردی است که اکنون یکی از زنها صاحب آن شده اما ترس از احساسات آدمیزاد باز ذهن زن را مغشوش کرده و هراسی فراگیر را در وجود زن انداخته زن دوم با سکوت معنی دار و بلندش تسلط سنگینی بر صحنه دارد و پرگویی های زن را تحت و شعاع قرار میدهد.

کارگردان نمایش «کافه بانو» بیان کرد: آنچه در نمایش کافه بانو بر صحنه چیره است سردی روابط زنها است سردی که جریان معکوس درون آنها را انکار میکند نیاز سنجی پخش گلچینی از ترانه ها را در مواقعی میتوان حس کرد اما استفاده مکرر و پی در پی آنها در طول نمایش باعث بر هم زدن تمرکز و سکوتهای زیبای اثر میشد .

وی تصریح کرد: سارا توکلی با احساسات خود محور و غالبی که برای نقش طراحی کرده بود باید حرارت وجود حسی زن دوم را در گرمای سکوت معنی دارش از بین میبرد اما سردی رابطه سارا توکلی با پهنه ی حسی فریده گرمساری نوعی ناموزونی را در روند حسی نمایش به مخاطب القا میکرد.

سلمانی یادآور شد: ناموزونی که بیشتر در مدیریت بازی و کارگردانی احساس میشد شکل مستتر اجرا غالب و مغلوب بودن دو زن قوی تر و ضعیف بودن دراثر مد نظر است همان پنهان دردی که باید در وجود سارا توکلی محرز می شد.

این کارگردان تاکید کرد: ما با ترس حسادت هراس عشق مداومی روبرو نیستیم و فقط لحظاتی را در گرماگرم سکوت های دونفره به کشف رقابتی سنگین میرسیم تسلسل وجریان سیال نمایش با موزیک خرد میشد و تعمد ایجاد این فضای موسیقیایی به مخاطب منتقل نمیشد صرف کافه بودن مکان نمیتواند این همه کاربرد موسیقی را زیاد کند.

وی افزود: آنچه در این اثر موسیقیایی تر بود سکوت بود در ایده کارگردانی این اثر بایدبه دنبال چیزی فراتر از متن بود همان اجرایی که نیاز به کشفیات درون مایه ی این تگ گویی را دارد .

سلمانی اظهار کرد: نمایش کافه بانو در حال حاضر بازخورد مسلم نمایشنامه است با اندکی تغیرات در دیالوگها اما نشانه هایی فراتر از متن در اجرا برای ما ترسیم نمی شود چند نشانه موجود در اثر بیشتر به سردی فضا کمک می کند تا حس تقابل دو زن که ناخود اگاه بر علیه فیمینیست بلند شده اند و خود نمیدانند دعوای انها به بی هویتی خود ختم میشود .

کارگردان نمایش« گافه بانو» با اشاره به اینکه موجز بودن گفتمان و سکوت قدرتمند زن دوم نیاز اصلی اثر است،خاطرنشان کر: مه متوازن در طراحی کارگردانی پیش نرفته است آن استخوان بندی پر قوتی که از پرداخت به این نمایشنامه باید از بازیگران باتجربه و قدرتمند نمایش باید شاهد بودیم در دو جبهه ناموزون هدایت شده بود چنانچه اگر اتفاق در سکوت و حرافی یک دست جریان ساز شود روح دیگری به اثر تزریق میشود همان زندگی جاری که خلقت ان در اجرا الکن است.

نمایش «کافه بانو» بر اساس نمایشنامه «قویتر» آگوست استریندبرگ و به کارگردانی داوود اسلامی در فرهنگسرای بهشتی میناب اجرا شد.

انتهای پیام/