پس از پایان مراسم تقدیر از کارآفرینان برتر سال 95 که طی آن از 10 کارآفرین برتر با اهدای تندیس عالی نسب قدردانی شد ، با خود اندیشیدم جامعه ایران چقدر به عالی نسب ها نیاز دارد و بیشتر از آن نیازمند گرامیداشت عالی نسب های خود است .
عالی نسب، نماد کار و تولید است،نماد کارآفرین ملی که متاسفانه در سال های اخیر جای خود را به سرمایه داری تجاری داده است.

**عبور از تجارت و رسیدن به تولید
استاد میر مصطفی عالی نسب در سال 1298 در خانواده ای که اصالت تبریزی داشتند متولد شد ، او در ۳۰ سالگی به یکی از مشهورترین تاجران کشور در زمینه چینی و بلور تبدیل شد و با مطالعاتی که پشت سر گذاشته بود از نظر دانایی و تمکن مالی در سطح بالایی قرار داشت.
او پس از مطالعات دینی و بررسی های اقتصادی به دلیل اعتقادات و رویکردهای ملی تصمیم گرفت مسیر فعالیت های اقتصادی اش را تغییر دهد.
او به این نتیجه رسیده بود که کمک به استمرار یک رابطه یک سویه با کشورهای پیشرفته و تبدیل شدن به یک واردکننده صرف با اصول اقتصاد اسلامی و اقتضائات تاریخی اقتصاد ایران سازگاری ندارد؛ با این حساب گام برداشتن در مسیر تولید ملی را به هدف اصلی خود تبدیل کرد.
عالی نسب از سال ۱۳۲۸ دیگر کارت بازرگانی اش را تمدید نکرد.
وی اقتصاددان و صنعتگر ایرانی بود که در دهه اول جمهوری اسلامی ایران و در سال های دفاع مقدس ،تاثیر گذارترین عضو شورای اقتصاد بود.
عالی نسب اولین تولید کننده سماور، چراغ خوراک پزی و بخاری دستی در ایران بود لقب وی پرچمدار اقتصاد ملی بود .

** رانت خوار یا کارآفرین
ظهور امثال بابک زنجانی را می توان فاجعه ای برای اقتصاد ملی دانست ، افرادی که با مخدوش کردن چهره ی تولید کننده و کارآفرین ، امنیت سرمایه و سرمایه گذار را به خطر می اندازد
رانت خواری که با لباس کارآفرین تیشه بر ریشه کار و تولید می زند .
جامعه ایرانی بشدت نیاز به بازسازی اخلاقی دارد، این روزها که قوانین دست و پاگیر برای کار و تولید کم نیست کمتر کسی به تولید ملی می اندیشد،تولید ملی که موجب اعتلای غرور ملی می شود ، اما در این شرایط هم کم نیستند افرادی که منافع جمعی را بر منافع فردی ترجیح می دهند، معرفی بیشتر این افراد و شناساندن آنها به جامعه می تواند در این بازسازی ما را یاری کند .
' حمید رضا گنگو زهی 'معلم فداکار سیستان و بلوچستانی جانش را فدای سه دانش آموزش کرد.
'ابوالفضل دهقان' معلم فداکاری که هر روز دانش آموز معلولش را که توانایی راه رفتن ندارد به بغل می گیرد به مدرسه می آورد و ظهر به خانه باز می گرداند.
'محمد علی محمدیان' معلمی که بخاطر ماهان دانش آموز هشت ساله اش که بیمار است، سر خود را تراشیده تا خود را با او یکی کند.
کارگران معدنی که علیرغم خطر برای نجات جان دوستانشان به درون معدن رفتند و هیچگاه بازنگشتند.
'احمد ربانی' رفتگر زحمتکشی که کیف یک میلیارد تومانی را به صاحبش بازگرداند.
و بسیاری قهرمانان گمنام دیگر.
قهرمانانی که اسطوره های اخلاق و فداکاری هستند اما نامشان در هیاهوهای سیاسی و اخبار روز مرگی گم می شود.
بیاد دارم سال 87 در نشستی که در اتاق تهران برگزار شده بود،'علی رشیدی'کارشناس اقتصادی به صراحت اعلام کرد : 'مهمتر از نابسامانی های اقتصادی در جامعه به فکر اخلاق باشیم که بنیان های آن در معرض فروپاشی است'.
نمی توان باور کرد که دوره 'ریزعلی خواجوی' دهقان فداکار سپری شده است. کودکان این جامعه باید الگوهای خود را از انسان های فداکار، اندیشمند، کارآمد و موثر دریافت کنند.
جامعه ما سالهاست سردرگم در اسوه های اخلاقی است در حالیکه کمتر تجربه ای از قهرمانان گمنام جامعه خود دارد.
دانش آموزان ما باید در کتاب های درسی داستان های ریز علی خواجوی ها را دوباره بخوانند، الگوهای کار و تولید ملی باید در جامعه غرور ایرانی را نوازش کند و برای همین باید چنین الگوهایی در جامعه شکل بگیرد.
و باید روزی بیاید که تندیس معلم فداکار سیستانی در همه مدارس شهرمان نصب شود تا دانش آموز ایرانی روزی با سری افراشته از چنین قهرمان گمنامی یاد کند و فداکاری او را الگوی کار فردای خود سازد.
برای آگاهی از آخرین اخبار اقتصادی ایران و جهان با کانال اقتصادی ایرنا در تلگرام همراه شوید:
@IRNAeco
https://t.me/irnaeco
اقتصام **9123* 1579 * خبرنگار : زهره دریغ گفتار* انتشار : مرضیه فاتحی