صاحب‌خبر - مهدی طاهرخانی: باز هم لیگ قهرمانان آسیا، باز هم تقابل با نماینده قطر و باز هم یک ضربه پنالتی از دست رفته توسط مهدی طارمی. مهم نیست چیپ بزند بالای دروازه یا محکم به سمت راست و چپ. در هر دو صورت در بازی‌های مهم و سرنوشت‌ساز او از روی نقطه پنالتی راه دروازه را نمی‌داند. یک‌بار پرسپولیس تا آستانه حذف از آسیا به‌خاطر این نوع از پنالتی زدن ناشیانه‌اش پیش رفت و حالا بار دوم باز هم بوی حذف می‌آید. همین یک ماه قبل بود که برانکو صراحتا گفت تا من هستم طارمی پنالتی نمی‌زند اما 2 پنالتی بی‌اهمیت مقابل ماشین‌سازی و ذوب‌آهن را تبدیل به گل کرد تا برانکو اینچنین عقب‌نشینی کند. ولی طارمی که در همان آغاز نیمه دوم، مقابل دروازه خالی لخویا سایه توپ را زد، نشان داد روزش برای گلزنی نیست. روحیه‌اش را ندارد و آنطور نیست که باید. پس چرا برانکو این بار از روی نیمکت بلند نشد و داد نزد پنالتی را یک نفر دیگر بزند؟ مهم نیست سیدجلال یا هر فرد دیگری پشت توپ می‌ایستاد و اصلا توپ را هم خراب می‌کرد، مهم این بود که طارمی برای پنجمین بار پنالتی خراب نکند. وقتی هواداران نسبت به او در بازی‌های حساس یک ذهنیت منفی پیدا کرده‌اند چرا سرمربی تیم براحتی روی نیمکت نشست تا برای چندمین‌بار متوالی به او اعتماد کند؟ در بازی‌های غیرحساس و در بازی‌هایی که پرسپولیس با چند گل پیش است می‌شود با خیال آسوده به طارمی اعتماد کرد و اطمینان داشت او با هنرنمایی توپ را به تور دروازه می‌چسباند اما مساله مهمی که برانکو بعد از 2 فصل و نیم متوجه آن نشد، به روحیه خاص این مهاجم بوشهری مربوط می‌شود. پنالتی‌زن لازم نیست حتما چارچوب‌شناس و گلزن مادرزاد باشد. طارمی از لحاظ فنی در سطح بسیار بالایی است از این‌رو در تمرینات قادر است بیشتر از هر بازیکن دیگری توپش را درون دروازه جا دهد. علت یک چیز است؛ در تمرین هیچ فشاری روی او نیست و او با تکنیک اینکه با کجای پا و با چه نیرویی به توپ ضربه بزند، قادر است دروازه را باز کند آن هم 20 بار متوالی. به عنوان فردی که زدن پنالتی در تمریناتش را دیدم گواهی می‌دهم حق با برانکو است. او دقیقا دورترین نقطه دروازه را نشانه می‌رود و با سرعتی که احتمال مهارش تقریبا نزدیک به یکی، 2 درصد است، دروازه را باز می‌کند. محکم و درست به دورترین نقطه ممکن. اگر هم قرار به زدن چیپ باشد باز هم هنرمندانه به گونه‌ای گلر را فریب می‌دهد که اگر در زمین تمرین قرمزها نباشید و این نوع زدن ضربات را نبینید متوجه نبوغش نخواهید شد. اما در روز مسابقه، در حساس‌ترین لحظه ممکن همه این هنرهای تکنیکی تنها 50 درصد موضوع است. قسمت دیگر به استرس و فشاری که روی بازیکن است مربوط می‌شود. علی انصاریان یکی از معدود بازیکنان تاریخ پرسپولیس بود که تقریبا همه ضربات پنالتی را به گونه‌ای هنرمندانه مبدل به گل کرد. محکم و سریع به منتهاالیه علیه طرفین دروازه. حتی اولیور کان هم یک‌بار تسلیم او شد. چه کسی می‌تواند بگوید انصاریان یا حتی بهروز رهبری‌فرد از لحاظ تکنیکی و حتی همین زدن ضربه پنالتی بهتر از طارمی بودند؟ اما آن چیزی که آنها داشتند و طارمی نداشت به آرامش درون‌شان مربوط می‌شد. همانطور که طارمی در تمرین با خیال صد در صد جمع و آرام ضرباتش را به گل مبدل می‌کند آنها درون زمین مسابقه و مقابل چشم میلیون‌ها بیننده این کار را می‌کردند. این برای چندمین‌بار و قطعا آخرین مرتبه بود که برانکو فریب آرامش طارمی درون تمرینات را خورد. او مهم‌ترین بازیکن پرسپولیس است که در طول 2 سال گذشته با بیشترین تعداد گل در لیگ و آسیا، موجب سرافزاری پرسپولیس شد. اگر طارمی و 18 گلش در لیگ شانزدهم نبود چه کسی با اطمینان از قهرمانی زودهنگام و آسان شاگردان برانکو حرف می‌زد؟ اینکه پرسپولیس در آسیا صعود کرد باز هم به واسطه گل‌های طارمی در دور گروهی بود. اما او 2 پنالتی سرنوشت‌ساز مقابل الریان و لخویا را از دست داد. بار نخست با 3 گلی که به الوحده زد، مانع حذف پرسپولیس شد اما حالا باز هم قرمزها در آستانه حذف هستند و اگر طارمی در دوحه این پنالتی را تلافی نکند شاید سنگین‌ترین تاوان را پس بدهد برای آخرین پنالتی‌ای که با پیراهن پرسپولیس از دست داد. در صورت شکست پرسپولیس در دوحه بیش از آنکه طارمی و این پنالتی از دست داده‌اش را مقصر بدانید، باید سهم بسیار بیشتر این ناکامی احتمالی را متوجه برانکو بدانید. مردی که زیر حرفش زد و خام 2 ضربه پنالتی بی‌ارزشی شد که طارمی بعد از مسجل شدن قهرمانی آنها را به ثمر رساند. بالای 5 مرتبه به برانکو ثابت شد در طول بازی و هنگام فشار، طارمی قادر به درست تصمیم گرفتن در زدن ضربه پنالتی نیست. حتی وقتی گلر لخویا تقریبا یک ثانیه زودتر به سمت چپش شیرجه رفت او آنقدر استرس داشت که نتوانست سرش را بالا بگیرد و مسیر ضربه‌اش را تغییر دهد. شاید با گلزنی طارمی در قطر باز هم او لباس منجی را بر تن کند اما اگر فصل بعد در پرسپولیس ماندنی شد، یادش بماند حتی اگر برانکو هم اصرار کرد او پشت هیچ ضربه‌ای نرود. پنالتی زدن به پررویی و با تکنیک بودن نیست. روحیه‌ای را می‌خواهد که آقای گل فعلا آن را ندارد. حتی اگر در تمرینات مسی را هر روز شکست دهد. خدا به او همه‌چیز داده، آنقدر که مستقیم از پادگان و لیگ یک می‌آید و در طول 3 فصل، 2 بار آقای گل لیگ برتر می‌شود. خدا به او این هنر را داده که از هیچ‌ترین موقعیت یک پنالتی بسازد مثل همان کاری که مقابل لخویا کرد. اما باور کن همان خدا تا به حال چندین مرتبه آرام و بلند در گوشت گفته؛ پنالتی‌زن نیستی برادر. این کار ساده را بسپار به دیگران و تو همان کار سخت‌تر را انجام بده. ظلمی که طارمی به طارمی می‌کند هیچ ظالمی علیه مظلومی در مستطیل سبز روا نداشته و قطعا هم نخواهد داشت. باشد که یکی او را نجات دهد. یکی مثل برانکو با دستوری که از روی نیمکت صادر می‌کند و هنگام تعیین زننده پنالتی بلند و رسا، طوری که کل ورزشگاه آن را بشوند، بگوید؛ مهدی نه.∎​