به گزارش ایلنا، پرسپولیس بدشانس‌ترین تیم ایران است چون آنهایی که در بازی با الوحده در ورزشگاه حضور داشتند می‌توانند در منصفانه‌ترین شرایط گواهی بدهند که اتفاق بدی برای بازیکنان و مربی حریف نیفتاد. در واقع نه مثل بازی تیم ملی چشم کمک داور آسیب دید نه مثل خیلی از بازی‌های دیگر نمایندگان فوتبال ایران در لیگ قهرمانان نور سبزلیزر بلای جان بازیکنان حریف شده بود.
پرسپولیس بدشانس بود که الوحده شکایت کرد و تمام آن گزارش‌هایی که پیش از این علیه تیم‌های ایرانی در کنفدراسیون فوتبال آسیا جمع شده بود با حکمی مثل آوار بر سر پرسپولیس و هوادارانش فرود آمد.
پرسپولیس بدشانس بود چرا که این محرومیت ناشی از محرومیت تعلیقی دو فصل پیش بود و اگر دیدار با الوحده یک هفته بعد از مهلت دو ساله ای‌اف‌سی به هواداران برگزار می‌شد چنین اتفاقی حتی با شکایت الوحده رخ نمی‌داد اما حالا....
حالا پرسپولیس است و قهرمان قطر و یک ورزشگاه خالی. حالا خبری از یار دوازدهم نیست و همه چیز در شرایط برابر رقم خواهد خورد. در واقع اگر پرسپولیس با پتانسیل فنی‌اش بر لخویا فائق شد که شد وگرنه خبری از نیروی پشتیبان و بیرونی نخواهد بود. دیگر کسی نیست که روی سکوها تیم را به سوی گل زدن هل بدهد یا گل بعدی را بخواهد. دیگر بازیکن حریف در زمان نواختن ضربه ایستگاهی روی دروازه پرسپولیس تحت فشار قرار نمی‌گیرد و همبازی‌اش تحت فشار جمعیت بغل پا زدن و ارسال یک پاس ساده را فراموش نمی‌کند.
اینها فقط بخشی از قسمت‌های منفی داستان از نگاه یک هوادار پرسپولیس است که برد تیمش در این مسابقه حساس را می‌خواهد اما حتی از نگاه بیطرفانه هم تماشای بازی بدون تماشاگر حتی در بالاترین سطح فنی لذتی ندارد.
حالا وقتی تیم‌ها برای گرم کردن وارد زمین چمن می‌شوند ورزشگاه منفجر نمی‌شود چرا که باروتی در آن وجود ندارد و فتیله‌ها نم کشیده، صف کشیدن بازیکنان دو تیم مقابل جایگاه خالی از تماشاگر بی‌معنی می‌شود، حتی گرفتن عکس‌های دسته جمعی تیم‌ها که در پس زمینه‌اش سکوهای خالی قرار گرفته زشت و نامانوس به نظر می‌رسد.
عصر سه‌شنبه مسیرهای منتهی به ورزشگاه آزادی ترافیکی ندارد، پارکینگ ورزشگاه خالی از خودرو خواهد بود و مسوولان پارکینگ بیکار شده‌اند؛ درست مثل آنهایی که داخل باجه‌های بلیت فروشی می‌نشستند و با دست‌هایی که برای خرید بلیت جلوی چشمشان را سیاه کرده بودند روبه‌رو نخواهند شد.
سه‌شنبه پیش رو در ورزشگاه آزادی خبری از بازار سیاه بلیت فروشی نیست و تمام آن داستان‌هایی که قرار بود در خصوص پایین آمدن نرخ بلیت در این بازی اجرایی شود دود هوا خواهد شد. ساعتی قبل از شروع مسابقه از دویدن‌های هواداران در مسیر منتهی به ورزشگاه برای رسیدن به داخل استادیوم راس ساعت مقرر خبری نیست. عصر سه‌شنبه ماموران نیروی انتظامی بیکارند درست مثل دستفروشانی که با حسرت و از خانه‌های خود پای تلویزیون سکوهای خالی را تماشا می‌کنند و به خاطر از دست دادن درآمد چند ده هزار تومانی غصه می‌خورند.
این بار دیگر خبری از طرح موزاییکی روی سکوها نیست، هیچ کس بعد از خواندن نام بازیکنان و مربیان فریاد «شیره» سر نمی‌دهد، کسی روی سکوها نیست تا بعد از گل فریاد بکشد و شادی زننده گل مقابل سکوهای خالی تلخ و گزنده به نظر می‌رسد چرا که آقای گلزن از نیمه راه باید به سوی هم‌تیمی‌هایش برگردد. سکوهای خالی برای بازیکنی که تعویض شده کف نمی‌زند و به بازیکن تازه وارد شور و انگیزه نمی‌دهد. حین مسابقه یا آخر بازی خبری از تشویق ایسلندی نخواهد بود و نور موبایل‌های روی سکوها خوراک دست عکاس‌ها نمی‌دهد. آخر بازی نه برد معنی دارد و نه باخت و این بدترین اتفاقی است که برای یک مسابقه فوتبال رخ خواهد داد.
بله، سه‌شنبه روز بدی برای پرسپولیسی‌هاست چرا که حتی اگر مسابقه با پیروزی تیم محبوب‌شان همراه باشد هیچ تصویری از آن در خاطره فوتبالی‌شان نقش نخواهد بست. روزی که سکوهای خالی به خاطر از دست دادن این همه صحنه هیجان‌انگیز، سکوت را فریاد می‌کشند.
∎
پرسپولیس بدشانس بود که الوحده شکایت کرد و تمام آن گزارش‌هایی که پیش از این علیه تیم‌های ایرانی در کنفدراسیون فوتبال آسیا جمع شده بود با حکمی مثل آوار بر سر پرسپولیس و هوادارانش فرود آمد.
پرسپولیس بدشانس بود چرا که این محرومیت ناشی از محرومیت تعلیقی دو فصل پیش بود و اگر دیدار با الوحده یک هفته بعد از مهلت دو ساله ای‌اف‌سی به هواداران برگزار می‌شد چنین اتفاقی حتی با شکایت الوحده رخ نمی‌داد اما حالا....
حالا پرسپولیس است و قهرمان قطر و یک ورزشگاه خالی. حالا خبری از یار دوازدهم نیست و همه چیز در شرایط برابر رقم خواهد خورد. در واقع اگر پرسپولیس با پتانسیل فنی‌اش بر لخویا فائق شد که شد وگرنه خبری از نیروی پشتیبان و بیرونی نخواهد بود. دیگر کسی نیست که روی سکوها تیم را به سوی گل زدن هل بدهد یا گل بعدی را بخواهد. دیگر بازیکن حریف در زمان نواختن ضربه ایستگاهی روی دروازه پرسپولیس تحت فشار قرار نمی‌گیرد و همبازی‌اش تحت فشار جمعیت بغل پا زدن و ارسال یک پاس ساده را فراموش نمی‌کند.
اینها فقط بخشی از قسمت‌های منفی داستان از نگاه یک هوادار پرسپولیس است که برد تیمش در این مسابقه حساس را می‌خواهد اما حتی از نگاه بیطرفانه هم تماشای بازی بدون تماشاگر حتی در بالاترین سطح فنی لذتی ندارد.
حالا وقتی تیم‌ها برای گرم کردن وارد زمین چمن می‌شوند ورزشگاه منفجر نمی‌شود چرا که باروتی در آن وجود ندارد و فتیله‌ها نم کشیده، صف کشیدن بازیکنان دو تیم مقابل جایگاه خالی از تماشاگر بی‌معنی می‌شود، حتی گرفتن عکس‌های دسته جمعی تیم‌ها که در پس زمینه‌اش سکوهای خالی قرار گرفته زشت و نامانوس به نظر می‌رسد.
عصر سه‌شنبه مسیرهای منتهی به ورزشگاه آزادی ترافیکی ندارد، پارکینگ ورزشگاه خالی از خودرو خواهد بود و مسوولان پارکینگ بیکار شده‌اند؛ درست مثل آنهایی که داخل باجه‌های بلیت فروشی می‌نشستند و با دست‌هایی که برای خرید بلیت جلوی چشمشان را سیاه کرده بودند روبه‌رو نخواهند شد.
سه‌شنبه پیش رو در ورزشگاه آزادی خبری از بازار سیاه بلیت فروشی نیست و تمام آن داستان‌هایی که قرار بود در خصوص پایین آمدن نرخ بلیت در این بازی اجرایی شود دود هوا خواهد شد. ساعتی قبل از شروع مسابقه از دویدن‌های هواداران در مسیر منتهی به ورزشگاه برای رسیدن به داخل استادیوم راس ساعت مقرر خبری نیست. عصر سه‌شنبه ماموران نیروی انتظامی بیکارند درست مثل دستفروشانی که با حسرت و از خانه‌های خود پای تلویزیون سکوهای خالی را تماشا می‌کنند و به خاطر از دست دادن درآمد چند ده هزار تومانی غصه می‌خورند.
این بار دیگر خبری از طرح موزاییکی روی سکوها نیست، هیچ کس بعد از خواندن نام بازیکنان و مربیان فریاد «شیره» سر نمی‌دهد، کسی روی سکوها نیست تا بعد از گل فریاد بکشد و شادی زننده گل مقابل سکوهای خالی تلخ و گزنده به نظر می‌رسد چرا که آقای گلزن از نیمه راه باید به سوی هم‌تیمی‌هایش برگردد. سکوهای خالی برای بازیکنی که تعویض شده کف نمی‌زند و به بازیکن تازه وارد شور و انگیزه نمی‌دهد. حین مسابقه یا آخر بازی خبری از تشویق ایسلندی نخواهد بود و نور موبایل‌های روی سکوها خوراک دست عکاس‌ها نمی‌دهد. آخر بازی نه برد معنی دارد و نه باخت و این بدترین اتفاقی است که برای یک مسابقه فوتبال رخ خواهد داد.
بله، سه‌شنبه روز بدی برای پرسپولیسی‌هاست چرا که حتی اگر مسابقه با پیروزی تیم محبوب‌شان همراه باشد هیچ تصویری از آن در خاطره فوتبالی‌شان نقش نخواهد بست. روزی که سکوهای خالی به خاطر از دست دادن این همه صحنه هیجان‌انگیز، سکوت را فریاد می‌کشند.
نظر شما