چون انسان توفیق آن را نیافت که در همه کائنات دور و نزدیک و حتی با سیگنال‌های رادیویی، نشانی از حیات بیابد سرانجام خود دست به کار شد تا کائنات خالی از حیات و تهی از شعور را خود پُر کند و حضور حیات را گسترش دهد. به قول علامه اقبال لاهوری، انسان خطاب به آفریدگار خویش:
بیابان و کُهسار و باغ آفریدی
خیابان و گلزار و باغ آفریدم!
ای کاش به جای بی‌نهایت‌های کائنات خالی از حیات و شعور، سیاره دیگری همچون زمین خلق می‌شد و زمین همچنان در بیکرانی از کهکشان‌ها تنها مانده بود.
کره مریخ را که در ستاره‌شناسی به عنوان طالع نحس می‌شناسند، به فارسی «بهرام» و به لاتین «مارس» گفته‌اند، چون خاک و جوّ آن به سرخی می‌گراید به آن کره سرخ نیز گفته‌اند.
به علت رقیق بودن جوّ، دمای مریخ تغییر زیادی می‌کند و برودت آن تا ۱۳۰ درجه زیر صفر می‌رسد و بادها تا ۲۰۰ کیلومتر در ساعت سرعت دارند. جوّ سیاره سرخ بسیار رقیق است و اگر مریخ‌نوردان لباس مناسبی بر تن نکنند، تحت تابش پرتوهای زیانبار کیهانی قرار می‌گیرند و با بافت‌ها و اندام‌ها که با فشار جوّ تطابق نیافته‌اند، باد می‌کنند و متورم می‌شوند. ‏
به‌ هر تقدیر، سازمان ناسا از داوطلبان زندگی در مریخ از تمامی دنیا افراد مقاوم را گزینش کرده است و از ایران نیز تاکنون ۷۰ نفر ثبت‌نام کرده‌اند که ۱۰ تا ۱۲ نفرشان قبول شده‌اند و در میان این جمع، زنان نیز کنار مردان حضور دارند. این افراد به مدت ۱۰ سال در اتاقک‌هایی مشابه آنچه که در شهرک مریخ برپا شده است، به تمرینات سختی می‌پردازند تا با زندگی مریخی تطابق پیدا کنند. ساکنان مریخ می‌توانند از جوّ مریخ اکسی‍ژن مورد نیاز خود را تأمین کنند.‏
کره مریخ به ما می‌گوید من هیچ چیز برای شما که از ناز و نعمت زمین برخوردار بوده‌اید، ندارم. سفرة من تهی است. ولی قدمتان بر چشم من، بیایید و هر جولانی می‌خواهید بدهید. بجهید، بپرید، مانور انفجارهای اتمی خود را در اینجا پیاده کنید و این خود امتیاز بزرگی است، چون کرات دیگر اصلاً هیچ جنبنده‌ای را در جوّ خود راه نمی‌دهند.‏
کره‌های مشتری، زهره و ناهید، هر آنچه که بدان نزدیک شود، ذوب می‌کنند. ‏ما برای مسافران مریخی، سفر بسیار خوبی را آرزو می‌کنیم که به قول شفیعی کدکنی:
همه آرزویم اما
چه کنم
که بسته پایم!
دکتر عبدالحمید حسین نیا