هادی حق شناس:

شاید برای نقد و بررسی دستاوردهای دولت در این دوره بهتر باشد نخست به این سوال پاسخ دهیم که شرایط اقتصادی ایران در سال 92 چگونه بوده و چگونه تحویل دولت یازدهم داده شده است. همواره در اقتصاد شاخص ها را به صورت نسبی بررسی می‌کنند. بطور مثال اگر تورم سال 96 نسبت به سال 95 کمتر بشود می توانیم از آن به عنوان یک دستاورد تلقی می‌کنیم. یا اگر سود بانکی در مقایسه با سال گذشت کمتر شود آن را یک دستاورد اقتصادی می‌دانیم. این همان چیزی است که در طول دوره اول ریاست جمهوری حسن روحانی بارها روی داده است. گرچه ممکن است دولت در برخی عرصه ها دستاوردی نداشته باشد اما باید در قابل همین شاخص‌ها از آن یاد کنیم.

شاید برای نخستین بار بود که در دو سال پیاپی یعنی بین سالهای 91 و 92 در اقتصاد ایران شاهد رشد منفی بوده ایم. اتفاقی که در نهایت منجر به کوچک شدن 8 درصدی اقتصاد کل کشور شد، تقریبا در تمام دنیا بی نظیر است. اندازه اقتصادی همه کشورها در طول زمان بزرگتر می‌شود اما ایران نه تنها به این بزرگی دست نیافت بلکه 8 درصد هم کوچک تر شد. اما همراه با همین منفی شدن نرخ رشد اقتصادی، نرخ تورم هم در دو سال پیاپی به بالای 30 درصد رسیده بود. یادمان هست که دولت در حالی که تورم نقطه به نقطه در شهریور 91  رقم 45 درصد را نشان می داد استقرار یافت. مفهوم این تورم یعنی اینکه مردم هر میزان پولی را که در اختیار دارند باید بلافاصله تبدیل به سایر دارایی ها کنند تا از ارزش پولشان کم نشود. ارز سه برابر، سکه بالای یک میلیون تومان و قیمت چند برابری زمین و مسکن همه از بحران های آن سال و از ضعف مدیریتی بود که در دولت گذشته روی داد و حال همه این بحران های اقتصادی آن سالها به ثبات اقتصاد کلان در سال 96 تبدیل شده است.

امروز شهروندان از ترس کم شدن ارزش پول به سراغ خرید ارز و سکه و مسکن نمی‌روند و این نشانه آرامش در اقتصاد ایران است. پول و نقدینگی به سمت بخش واقعی اقتصاد می‌رود و دلیل آن هم این است که در سال 95 رشد 8 درصدی در اقتصاد را تجربه کرده ایم. دولت در سال 92 و زمانی که کشور را تحویل گرفت موتور اقتصاد ایران متوقف نشده بلکه سوخته بود و در این 4 سال وقت خود را صرف احیای این موتور کرد که در به حرکت درآوردن چرخ اقتصاد ایران موثر بود. فراموش نکنیم که دولت در همین هفته های گذشته در حالی 5 فاز از پارس جنوبی را افتتاح کرد که قبل از آن، قطر از سهم ایران برداشت می‌کرد. چه اتفاقی بالاتر از اینکه دولت سهم ایران را در اوپک پس گرفت. چه موفقیتی بهتر از این که دولت یکبار دیگر پرچم ایران، را بر روی کشتی‌ها به اهتزاز درآورد و چه توسعه ای قابل توجه تر از این که در عرصه تجارت، متغیرهای تورم، نرخ رشد اقتصادی و سود بانکی تفاوت هایی غیر قابل مقایسه را با سال 92 که دولت را تحویل گرفت رقم زده است. با این حال باز هم منتقدین دولت می‌گویند چرا دولت عملکرد بهتری نداشته است در حالیکه باید بگویند چرا گذشتگان کشور را با وضعیت بحرانی تحویل دادند، براستی چرا در سال 92 نامزدهای ریاست جمهوری آن هم از جریان رقیب این واژه را بکار بردند که اقتصاد ایران در سال  92 در لبه پرتگاه قرار داشته است. همان لبه پرتگاه امروز به منطقه ثبات و آرامش تبدیل شده است و کسی هم نمی‌پرسد چه کسانی با درآمد افسانه‌ای 700 هزار میلیار تومانی کشور را به لبه پرتگاه رساندند. بجای اینکه به این سوال پاسخ دهند می‌گویند چرا دولت نتوانسته خرابی‌ها را زودتر درست کند. ای کاش بجای ایراد گرفتن از عملکرد دولت، مقداری واقع بین باشیم.