به گزارش خبرنگار سایت افغانستان خبرگزاری فارس، صدای خندههایشان فضا را پر کرده بود. با شادمانی از این سو به آن سو میدویدند و چنان خوشحال بودند که گویی به این دنیا تعلق ندارند. در چشمانشان شادی کودکانه موج می زد و خیالشان از بابت همه نگرانیهای روزگار آسوده بود.
همگی کمتر از 5 سال داشتند و غرق در رویاهای کودکی بودند. از سر ذوق با یکدیگر روی تپهای از خاکها بالا و پایین میرفتند. صدای جیغهایشان چنان بلند بود که نظر هر رهگذری را به خود جلب میکرد. فارغ از تمام بازیها و سرگرمیها، هیچکدام از سرنوشت خود خبر نداشت و نمیدانست کدامیک از آنها قرار است به زودی بجای دوستانش با مرگ همبازی شود.
این تراژدی غم انگیز، سرنوشت بسیاری از کودکان زیر 5 سال افغانستانی است که انتظار آنها را میکشد. کودکانی که خودناخواسته به این دنیا پا گذاشتهاند اما نمی تواننتد مانند تمامی کودکان دنیا از حقوق خود بهرهمند باشند.
کودکان افغانستانی مانند همه کودکان دنیا تنها به فکر بازی و از ته دل خندیدن هستند و برای هیچ گروه یا فردی تهدید محسوب نمیشوند. آنها معصومانه چشم براه آیندهای هستند که در سایه جنگ، ناامنی، فقر و نابسامانیهای اجتماعی برایشان رقم میخورد.
شبها با صدای گریه مادرانشان به خواب میروند و روزها با صدای انفجار بیدار میشوند. این شرایطی است که تقریبا گریبانگیر تمامی کودکان افغانستانی است و با آن خو گرفتهاند وکودکان نسل گذشته افغانستان نیز در چنین بستری رشد کرده و به مدارج بالای علمی و جایگاه اجتماعی رسیدهاند.
تراژدی مرگ مادران افغانستانی
ناامنی و جنگهای طولانی از همان ابتدا باعث شد تا مردم افغانستان از خدمات بهداشتی و درمانی در مقایسه با سایر مردم جهان، کمتر بهرهمند باشند و یا در برخی مناطق نبود امکانات بهداشتی منجر به مرگ افراد میشد.
پراکندگی جغرافیایی، نیز بر این موضوع صحه می گذاشت و دوری از درمانگاهها بعضا جان افغانستانیها را میگرفت. بطوریکه بر اساس آمارهای سازمان بهداشت جهانی در سال 2010 شمار زنان افغانستانی بارداری که در وقت به دنیا آوردن بچه جان میدهند، در هر صدهزار زن 327 زن بود.
در برخی موارد نیز جلوگیری از ورود و خروج بیماران در مناطق تحت سیطره طالبان و انتقال آنها به بیمارستان، برای مردم افغانستان خطرآفرین و بعضا مرگبار بوده است.
کودکان به عنوان عضو آسیب پذیر هر جامعهای نیاز به مراقبتهای بیشتری داشته و بدیهی است که طاقت و تحمل کمتری از خود در هنگام درد و بیماری نشان میدهند.در بسیاری از مناطق افغانستان آمار مرگ و میر کودکان بر اثر بیماری های پیش پاافتاده و قابل پیشگیری قابل توجه است.
پزشکان بیکار، بیماران بیپزشک
کمبود پزشک متخصص در روستاهای افغانستان و نبود خدمات بهداشتی لازم از دلایل مهم آمار بالای مرگ و میر مادران در افغانستان است.
آمار اعلام شده از سوی وزارت بهداشت این کشور نشان میدهد که در سال 2004 از هر 100 هزار مادر 1600 نفر جان خود را در هنگام زایمان از دست میداد.
این در حالی است که شماری از متخصصان زنان و زایمان در شهرهای بزرگ افغانستان هستند که بیکارند و تنها به دلایل امنیتی و اقتصادی میلی برای خدمترسانی به روستاییان ندارند.
روزهای دلهرهآور مادران افغانستانی
فرزند دار شدن و مراقبت از آن به پروسهای سخت و دلهرهآور برای والدین افغانستانی تبدیل شده است. مادران افغانستانی پس از به دنیا آوردن فرزندانشان در شرایط سخت و ناامنی و کمبود خدمات بهداشتی، حال به دنبال آن هستند تا فرزندانشان را از هر گزندی مصون بدارند. اما این آرزو نیز با سختیهای فراوانی همراه است.
کودکان افغانستانی نیز مانند همه کودکان دنیا به مراقبتهای بعد از تولد نیاز دارند. همه نوزادان باید بر اساس استانداردهای بهداشت جهانی واکسنهایی را دریافت کنند. یکی از مهمترین آنها، واکسن فلج اطفال یا همان پولیو است که امروزه در اکثر نقاط دنیا ریشه کن شده است اما هنوز هم در برخی نقاط افغانستان دیده میشود.
فلج اطفال، اسهال، سیاه سرفه، هیپاتیت «ب» ، آنفولانزا، ذات الریه، کزاز و سرخک از جمله بیماریهایی هستند که در افغانستان باعث مرگ و میر کودکان میشود.
خوشبختانه در سالهای اخیر با افزایش سطح آگاهی افراد از خطرات ناشی از عدم واکسینه شدن کودکان افغانستان، کم کم مردم این کشور نیز از سنتهای محافظهکارانه خود خارج شدند و به کمپین واکسیناسیون فلج اطفال پیوستند. شاید در ابتدا پذیرش این امر توسط خانوادههای سنتی افغانستان سخت بود اما با اقدامات مناسب وزارت بهداشت این کشور و کمک سایر گروههای درمانی این امر میسر شد.
پس از رفع موانع و فاصلهها برای رساندن واکسنها به مناطق دور افتاده و محروم، والدین به دلیل عدم شناخت از پذیرش متخصصان این امر سرباز زدند و واکسیناسیون توسط افراد محلی انجام میشد. این کار خطرات فراوانی داشت و منجر به فوت برخی از این کودکان نگون بخت افغانستان شد. اما بعدها این کار توسط متخصصان امر صورت گرفت.
سرنوشت غمانگیز کودکان زیر 5 سال افغانستانی
اما مصائب کودکان و مادران افغانستانی به همینجا ختم نشده و قرار است با مشکلات دیگری دست و پنجه نرم کنند. در کنار ناامنی، ترس، تهدید طالبان و فقر و عدم دسترسی به امکانات آموزشی، بهداشتی و اجتماعی، حالا کودکان زیر 5 افغانستانی مناطق محروم، آنهاییکه به خواسته خود در این شرایط پا به این دنیا نگذاشتهاند، به دلیل مبتلا شدن به یک بیماری به آغوش مرگ پناه میبرند تا برای همیشه لبخند را از لبان مادرانشان محو کنند.
وزارت بهداشت افغانستان روز گذشته اعلام کرد که از هر 18 کودک زیر 5 سال افغانستان به دلیل ابتلا به یکی از بیماریهای صعبالعلاج جان خود را از دست میدهند.
براساس گزارش وزارت بهداشت افغانستان و همچنین سازمانهای بین المللی، از هر شش کودک افغان یکی از آنها از واکسیناسیون محروم می شوند. این در حالی است که پوشش واکسیناسیون کودکان افغانستان در مناطق شهری 61 درصد و در مناطق روستایی 49 درصد است.
در خلاصه کلام باید گفت که شاید نتوان سایه جنگ و ناامنی را از سر افغانستان کوتاه کرد، اما می توان با مطالعه بیشتر و راهانداختم کمپینهای حمایت از کودکان بیگناه افغانستانی، دردی از دردهایشان کاست و آینده روشنی را برایشان رقم زد. چراکه صدای ناله این کودکان در میان خندههای مستانهشان گم شده و به گوش جهانیان نمی رسد.
شاید اگر وزارت بهداشت افغانستان بجای اعلامهای رسمی پشت سرهم و هشدارهای ناگوار، به بی تدبیریاش پایان دهد و به حمایت از این کودکان بپردازد، افغانستان در کنار مشکلات خود، داغ فرزندهای نوپای خود را هیچگاه به چشم نمیبیند.
انتهای پیام/ح
∎
نظر شما