آرمان - مطهره شفیعی: گاهی نامه‌ها هم تبدیل به بخشی از تاریخ کشور می‌شوند؛ نامه‌هایی که گاهی عطر دوستی دارد و نامه‌هایی که گاه بوی کدورت از آنها به مشام می‌رسد اما در نهایت یک نتیجه را برای تمام این نامه‌ها می‌توان متصور شد: «آرامش بدون تنش». رسم نامه‌نگاری میان مسئولان و سیاسیون بیش از دیگر اقشار کشور رواج دارد چه آنگاه که آیت‌ا... ‌هاشمی در دهه90 از نامه‌ای سخن گفت که به امام خمینی(ره) نوشته بود و در آن نامه به 7موضوع مهم اشاره کرد که یکی از آنها مساله رابطه با آمریکا بوده است و چه نامه‌ای که محمدرضا عارف در مرداد 92 به دکتر حسن روحانی نوشت و در آن با اشاره به رای اعتماد مجلس به اکثریت وزرای پیشنهادی، حمایت و پشتیبانی از رئیس و اعضای کابینه را لازمه تأمین منافع ملی دانست و اظهار امیدواری کرد که دولت با تکیه بر ظرفیت‌های قانونی و استفاده از حسن روابط و تعامل سازنده با مسئولان بلندپایه کشور در تحقق مطالبات بحق مردم که تفکر اصلاح‌طلبی و اعتدال را برگزیدند، موفق باشد. نامه‌ها در تاریخ کشور به‌مثابه رمزگشاهایی برای آیندگان نیز هستند. چنانکه اکنون هم برخی با رجوع به نامه‌های بزرگان گذشته درصدد یافتن حقایقی برای امروزشان هستند. در این مقطع باز هم نامه نوشته می‌شود اما بدون تمبر و پاکت چون مخاطبان برای هم آشنا هستند و هر یک از طرفین بر طبل شفافیت می‌کوبند پس چرا باید محتوای این نامه‌ها پنهان بماند. نامه‌های سرگشاده می‌نویسند و شاید هم پیش از اینکه به اطلاع مخاطب اصلی برسد، با انتشار آن در سایت‌های خبری، دیگران زودتر از آنچه نگاشته شده، اطلاع پیدا می‌کنند. 

 بادامچیان و خرازی میدان‌دار پاسخگویی

اکنون بازار نامه و پاسخگویی میان بادامچیان، صادق خرازی و حسام‌الدین آشنا گرم است. در ابتدا بادامچیان است که سخن می‌‌گوید و خاتمی را برای سفر به اروپا و نمایندگی ایران در کشورهای اروپایی مناسب می‌داند. صادق خرازی اما طاقت این اظهارات را ندارد پس نامه خود را به شکل پاسخی در صفحات مجازی آماده می‌کند و خطاب به بادامچیان می‌نویسد: «ای‌كاش در موتلفه مشی اخلاقی شادروان مرحوم آقای عسگراولادی حاكم می‌شد، آن مرحوم با وجود آنكه دارای دیدگاهی متفاوت با برخی طبقات اجتماعی بود، دو خصلت نیك را هرگز به هوای نفس و خود خواهی واگذار نكرد؛ نخست رعایت ادب و اخلاق در داوری نسبت به افراد و دوم انصاف و مروت نسبت به مكتب‌های دیگر سیاسی و اجتماعی، حتی اگر به لحاظ فكری با آنها زاویه داشت. جناب بادامچیان، آحاد ملت ایران، اعم از اصلاح‌طلب و دیگران در زیر خیمه بلند انقلاب زندگی می‌كنند، هیچ گروه و حزبی، یا خط و دیدگاهی، نمی‌تواند خود را نسبت به دیگری، برتر بداند و همه می‌توانند با اخلاق و ادب به گفت‌وگو بپردازند.» مدت طولانی نگذشت که بادامچیان هم پاسخ انتقادات خرازی را داد: «هرکس نظرش اگر طبق مبانی و اصول باشد، محترم است. اظهارنظر هم آزاد است. اما خوب بود ایشان متن کامل مصاحبه بنده را مطالعه می‌فرمودند و اکتفا به تیتر برخی خبرگزاری‌ها که مطابقت با گفته‌های اینجانب ندارد، نمی‌کردند. آنگاه متوجه می‌شدند که بنده بر اساس همان مشی برادر بزرگوارم مرحوم عسگراولادی سخن گفته‌ام. تذکراً این جانب عضوی کوچک از حزب پرافتخار موتلفه اسلامی هستم و ادعایی نداشته و ندارم و اگر بخواهم مانند کسی باشم دوست دارم بهشتی‌گونه رفتار و گفتار داشته باشم نه کسینجر صهیونیست که عامل استکبار آمریکاست. درمورد اصلاح‌طلبی و اصلاحات نیز نظرات خود را با رعایت احترام و ادب گفته‌ام و آنها را غیرایرانی یا غیرمسلمان ندانسته و نمی‌دانم اما مسلماً مشی و استراتژی و تفکرات اصلاح‌طلبان موجود را نمی‌پسندم و با فتنه‌گران و همراهان فتنه در اصلاح‌طلبی هم مخالفم و این حق هر شهروند است که موافق یا مخالف این یا آن جریان باشد. مشی اخلاقی حاکم در موتلفه اسلامی، همان مشی مرحوم استاد عسگراولادی است که موجب شد آن مرحوم به عضویت در حزب موتلفه اسلامی همواره مباهات کند و بعد از ایشان همین مشی ادامه دارد.»

 مردان نامه‌نگار 

صادق زیباکلام بیش از سایر سیاسیون به نگارش نامه شهرت دارد و این استاد دانشگاه برای ابراز عقاید خود و همچنین نقدهایش دست به کاغذ و قلم می‌برد و می‌نویسد. صادق زیباکلام از جمله افرادی است که هر وقت احساس می‌کند مسأله‌ای در جامعه به مقدمه مباحث بین مقامات سیاسی مبدل شده است، دست به نامه‌نگاری می‌زند. او با اشاره به نامه اخیرش به رئیس‌جمهور گفته است که «چند ساعت بعد از انتشار این نامه در یکی از سایت‌ها و به تبع آن سایت‌های دیگر شاهد پیام‌های مردمی بسیاری بوده‌ایم که حاکی از این بوده که خیلی مورد توجه قرار می‌گیرد. بنابراین نمی‌توان گفت بازخورد ندارد. اتفاقاً دارد، چون در سطح جامعه با اقبال عمومی مواجه می‌شود.» او دو روز پیش هم به علی مطهری، نماینده مردم تهران در مجلس نامه نوشت و در بخشی از آن آورد: ‌«این هم حکایتی است که مجلس محترم وظیفه خود می‌داند که از دانشگاه آزاد که یک ریال بودجه دریافت نمی‌کند تحقیق و تفحص به‌عمل آورد اما حتی طرح یک سوال از دستگاه‌های فرهنگی که میلیاردها تومان ردیف بودجه سالانه دارند را جزء وظایف قانونی‌اش نمی‌داند. پرسش دومم از حضرتعالی درخصوص طرح لایحه حجاب و عفاف است که در مجلس محترم این روزها مطرح شده است....» وی 8 فروردین سال 92 نیز در نامه‌ای خطاب به احمدی‌نژاد نوشت: «آیا مستحضر هستید که مدت‌هاست دیگر دانشگاه‌ها حق استخدام استاد ندارند و وزارت علوم خود راسا این کار را انجام می‌دهد؟ به بیان دیگر، دانشگاهی مثل تهران با نزدیک به ۷۰ سال سابقه و وجود اساتیدی باتجربه و باسواد حق ندارد یک استاد جدید برای خودش استخدام نماید و یک هسته‌ای در وزارت علوم به‌صورت ... گزینش اساتید را برای تمامی دانشگاه‌های کشور انجام می‌دهند.» علی مطهری هم البته دست کمی از زیباکلام در نگارش نامه ندارد. او هم در 23تیر امسال نامه‌ای به حمید روحانی نوشت و در آن آورد: «خیرخواه مقام رهبری کسانی هستند که واقعیات جامعه را به اطلاع ایشان می‌رسانند.» یا در 22دی 92 نامه‌ای به محمدجواد لاریجانی نوشت و در آن به اظهارات اخیرش پیرامون نطقش در مجلس پاسخ داد.