موضوعی که علاوه بر شباهت زیاد این سیارات به زمین بر جذابیت این خبر می‌افزاید، فاصله نزدیک این منظومه به منظومه شمسی است.

سیاره‌های این منظومه دور ستاره کوچکی با 8درصد جرم خورشید در گردشند و سه سیاره در کمربند حیات نسبت به ستاره خود قرار گرفته‌اند. ستاره مادر این منظومه 39 سال نوری از زمین فاصله دارد.

این فاصله به این معنی است که به کمک فضاپیمایی که با سرعت نور حرکت می‌کند، می‌توان در 39 سال به این منظومه رسید. اما بشر هنوز موفق به ساخت فضاپیمایی که با سرعتی نزدیک به سرعت نور حرکت کند نیز نشده است. بنابراین راه مناسب‌تر برای مطالعه این منظومه از نزدیک، نگاه کردن به آنها از چشم تلسکوپ‌های فضایی است.

در حال حاضر نمی‌توان گفت این سیاره‌ها میزبان موجودات زنده فرازمینی هستند، اما به دلیل فاصله نزدیک این منظومه به زمین امکان مطالعه بیشتر آنها وجود دارد. بنابراین می‌توان امیدوار بود تلسکوپ فضایی «جیمز وب» که احتمالا تا اواخر سال 2018 به فضا فرستاده خواهد شد، اکتشافات شگفت‌انگیزی درباره این منظومه برای ما به ارمغان آورد.

اگر قرار باشد جیمز وب نشانه‌ای از حیات در جایی خارج از منظومه شمسی پیدا کند، آنجا قطعا یکی از سیاره‌های همین منظومه است، چراکه سیارات کشف شده، نزدیک‌ترین سیاره‌های فراخورشیدی به کمربند حیات منظومه خود هستند.

کمربند حیات منطقه امنی برای سیاره نسبت به ستاره مادر است که اقیانوس‌‌ها یا دریاچه‌های احتمالی می‌تواند روی سطح سیاره به‌وجود آید. البته که هرکدام از این هفت سیاره در صورت دارا بودن شرایط جوی مناسب، ممکن است دارای آب جاری روی سطح خود باشد.

منظومه تراپیست ـ1 در مطالعات پروژه‌ای به همین نام و به کمک داده‌های تلسکوپ فضایی اسپیتزر، تلسکوپ‌های زمینی مثل تلسکوپ وی‌ال‌تی (VLT) رصدخانه جنوبی اروپا در شیلی و تلسکوپ‌های زمینی دیگر در رصدخانه‌هایی در مراکش، هاوایی، اسپانیا و آفریقای جنوبی کشف شده است. تلسکوپ فضایی جیمز وب می‌تواند این منظومه را دقیق‌تر بررسی کند و به سوالاتی درباره جو این سیارات، عناصر تشکیل‌دهنده و احتمال پیدایش نشانه‌هایی از وجود حیات در آنها پی ببرد. گرچه بعید نیست تا زمان آغاز ماموریت جیمز وب، باز هم سیارات فراخورشیدی نزدیک‌تر به زمین کشف شوند و ما را شگفت‌زده کنند.

سپیده شعرباف - دانش