با این حال «دیوانه‌ای از قفس» پریده و او اکنون رئیس‌جمهور آمریکا شده است، اما تردیدهای جهانی باعث می‌شود کارشناسان او را به شکل یک «دیکتاتور بالقوه» ببینند و می‌گویند «بعید است دوران چهارساله ریاست جمهوری‌اش را به سلامت تا پایان ببرد.» به عنوان مثال، سخنان ترامپ درباره اتحادیه اروپا یا ناتو از هم‌اکنون اروپایی‌ها را بشدت نگران و سرخورده کرده است.

مواضع او در رابطه با چین و تایوان، شرق آسیا را به‌هم ریخته است. موضعگیری او در رابطه با شهرک‌سازی‌های اسرائیل، فلسطینی‌ها را برآشفته است.

حرف‌های او در رابطه با توسعه سیستم دفاع موشکی در برابر ایران و کره شمالی بخش دیگری از جهان را با خطر یک دیوانه مواجه کرده است. از اینها که بگذریم، سیاست‌های او در رابطه با محیط‌زیست، زنان، مهاجران، مسلمانان و حتی حرف‌هایی که در رابطه با رسانه‌های آمریکایی زد، بیش از همه خود آمریکایی‌ها را مضطرب ساخته است. گویی او به عمد می‌خواهد همه چیز را به هم بریزد و از این کار یک لذت درونی و وجودی می‌برد و کانون خطر همین‌جاست.

بگذارید به حرف‌های قابل تامل پاپ فرانسیس توجه کنیم که غیرمستقیم با زبانی دیگر این نگرانی را درک کرده و نسبت به عواقب یک حرکت فاشیستی هشدار می‌دهد.

او می‌گوید: «آلمان در سال 1933 درجست‌وجوی پیشوایی بود که بتواند هویت این کشور را به آن برگرداند تا این‌که شخصی به نام هیتلر مدعی چنین کاری شد.

هیتلر قدرت را به سرقت نبرد؛ بلکه مردم او را برای رهبری انتخاب کردند و او نیز همان مردم را نابود کرد. آلمان‌ها در همان زمان می‌خواستند با دیوارکشی و سیم‌های خاردار از خودشان محافظت کنند تا دیگران هویت آنان را نربایند.»

پاپ هرچند خوشبینانه می‌گوید: «البته هنوز زمان آن نرسیده که درباره ترامپ درست قضاوت کنیم، باید ببینیم وی در آینده چه اقداماتی می‌کند»، اما کاملا در لحن و کلامش این نگرانی مشهود است و مقایسه‌ای را هم که می‌کند، بوضوح نشان می‌دهد او در چهره ترامپ یک آدولف هیتلر جدید را می‌بیند؛ کسی که با جاه‌طلبی‌های نژادپرستانه خود، دنیا را به آتش کشید.

محمدعلی عسگری - جهان