شناسهٔ خبر: 1579926 - سرویس اجتماعی
نسخه قابل چاپ منبع: جام‌جم آنلاین | لینک خبر

فرجام تلخ اختلاف مالی

اگر آرش مواد مصرف نمی‌کرد و آن‌قدر پول داشت که بتواند بدهی‌اش را بدهد، حالا به اتهام قتل در بازداشت نبود و خانواده‌اش دغدغه جلب رضایت و گرفتاری‌های ناشی از آن را نداشتند.

صاحب‌خبر -
آرش می گوید قبلا اخطار داده بود کسی مقابل خانه اش نرود اما دوستش به این هشدار توجه نکرد. آرش که دو هفته قبل در شعبه 74 دادگاه کیفری استان تهران محاکمه شده، اتهام قتل را قبول کرده و درباره آنچه اتفاق افتاد، توضیح داده است.

ثقوری، نماینده دادستان تهران دراین باره می گوید: آرش یک سال قبل در پی نزاع با جوانی به نام مرتضی او را با شلیک گلوله به قتل رسانده است. به گفته آرش، وی شناختی از مرتضی نداشت اما چون همراه طلبکار او مقابل منزل متهم رفته بود، وی را با شلیک گلوله به قتل رساند. آن طور که تحقیقات ما نشان می دهد، متهم به یکی از دوستانش به نام کاظم بدهکار بود و زمانی که برای دریافت طلبش به خانه او رفت، توسط متهم تهدید شد و به همین دلیل دوست خود را همراهش برد که رویارویی این دو باعث قتل مرتضی ـ دوست مرد طلبکار ـ شد.

ثقوری در ادامه می گوید: متهم در تحقیقات متعدد چه در اداره آگاهی و چه در بازپرسی به قتل اعتراف کرده و گفته است قبلا تهدید کرده بود این کار را انجام می دهد.همین گفته ها نشان از آن دارد که متهم با نقشه قبلی سلاح خریده و قصد داشته طلبکارش را به قتل برساند. بنابراین قتلی که وی مرتکب شده، برخلاف اعترافاتش اتفاقی نبوده و او با آگاهی کامل دست به این قتل زده است. در واقع او قصد داشت از دوست طلبکارش زهرچشم بگیرد و به همین دلیل هم مرتکب قتل شد.

نماینده دادستان تهران توضیح می دهد: اعترافات متهم تنها دلیل ما برای اثبات قتل توسط او نیست و فقط یکی از دلایل است. نظریه کارشناسان اسلحه شناسی درباره گلوله ای که به مقتول شلیک شده، حاکی است که گلوله از سلاح متهم شلیک شده و نظریه پزشکی قانونی در خصوص علت تامه مرگ که نشان می دهد مقتول به دلیل اصابت گلوله بر بدن و قطع شریان حیاتی جان خود را از دست داده و گفته های شاهدان پرونده از دلایل دیگری است که از سوی دادستانی جمع آوری و در نهایت به صدور کیفرخواست منجر شده است. ضمن این که متهم صحنه قتل را نیز بازسازی کرده است.

با توجه به دلایلی که ذکر شد و دیگر قرائن موجود و درخواست اولیای دم، طبق قانون درخواست صدور حکم دارم.

مرجان لقایی

فرزندم بی گناه بود

مادر مقتول می گوید فرزندش بی گناه کشته شده و خواهان مجازات قاتل است.او می گوید: کاظم به پسرم گفته بود از کسی طلب دارد و برای گرفتن طلبش، مقابل خانه او می رود. او از پسرم خواسته بود همراهی اش کند و پسرم هم با وی همراه شده بود. آن طور که کاظم می گفت، آنها باور نداشتند متهم به سمت شان شلیک کند. وقتی پسرم مقابل خانه متهم رفت، بدون این که درگیری ایجاد شود، متهم به سمت او تیراندازی کرد. مرتضی هیچ تقصیری نداشت. او حتی به متهم اعتراضی هم نکرده بود و طلبی هم از او نداشت. آنها حتی همدیگر را نمی شناختند و نمی دانم این مرد چطور و به چه دلیل پسرم را کشت. متهم فردی است که در کار قاچاق مواد مخدر فعالیت می کرد و درگیری هایی هم به همین دلیل به وجود آورده بود. او پسرم را کشت و باید کشته شود. او باید بداند ما چه زجری را تحمل می کنیم و زجر کشیدن خانواده اش را هم ببیند. من می دانم با قصاص او پسرم زنده نمی شود اما این خواسته همه اعضای خانواده است و متهم باید تاوان کارش را پس بدهد. آدم کشتن راحت نیست وقتی کسی به همین راحتی فردی را که نمی شناخته می کشد، چطور می توان آزادش گذاشت تا در شهر بچرخد. من نمی توانم او را ببخشم و درخواست هایش هم فایده ای ندارد و اگر دادگاه تشخیص دهد قتل عمدی است، از مجازات او صرف نظر نمی کنم.

این زن ادامه می دهد: از وقتی پسرم به قتل رسید، انگار همه ما کشته شدیم. حالا ما مرده های متحرکی هستیم که فقط نفس می کشیم اما دیگر زندگی نمی کنیم. ما مرتضی را خیلی دوست داشتیم. من بعد از مرگ فرزندم دیگر توان زندگی کردن ندارم و تا پایان عمرم عذاب خواهم کشید و چیزی آرامم نمی کند جز مجازات متهم.

اختلاف حساب

آرش اتهامش را قبول دارد و می گوید قبلا اخطار داده بود دست به قتل خواهد زد: من و کاظم اختلاف حساب داشتیم و من پولی نداشتم تا بدهی او را بپردازم. به کاظم گفتم نزدیک خانه من نیاید. او خیلی مرا تحت فشار گذاشته بود. تذکر دادم که این رفتارش صحیح نیست. به او گفتم سلاح دارم و اگر بیاید او را می زنم؛ همین که تا حالا آمده و در محل آبروریزی راه انداخته بس است و من دیگر چنین رفتارهایی را تحمل نمی کنم. حالم اصلا خوب نبود. خیلی عصبی بودم و دارو خورده بودم تا آرام شوم اما فایده ای نداشت. شیشه هم مصرف کرده بودم. کاظم می دانست وقتی حالم بد است به چه روزی می افتم و چه کارهایی از دستم برمی آید با این حال گفت یا پولم را می دهی یا خودت را پول می کنم. من نمی خواستم پولش را بخورم، کمی مهلت می خواستم باید حالم بهتر می شد تا بتوانم مشکلاتم را حل کنم اما کاظم اصلا به حرف من اعتنایی نداشت.

متهم ادامه می دهد: روز حادثه کاظم با من تماس گرفت و گفت برای گرفتن پولش می آید. از او خواستم این کار را نکند. گفتم اگر بیایی اتفاق بدی می افتد.قصدم این نبود که تهدید کنم فقط می خواستم به او بگویم وضع روحی بدی دارم و ممکن است دست به هرکاری بزنم. البته انکار نمی کنم پشت خط با هم جرو بحث کردیم بعد هم با خودم فکر کردم دیگر همه چیز تمام شد و کاظم نمی آید.

متهم در پاسخ به این سوال که آیا کاظم گفته بود به محل سکونتش خواهد رفت؟ می گوید: گفت می آید اما فکر نمی کردم این کار را بکند؛ چون می دانست دروغ نمی گویم. وقتی آمدند عصبی تر شدم آن قدر که نتوانستم خودم را کنترل کنم. دعوا که راه افتاد، نفهمیدم چه شد که تیر شلیک کردم و اصلا چرا به مرتضی شلیک کردم. این را هم نمی دانم. فقط می خواستم آنها را از مقابل خانه ام دور کنم. خیلی عصبی بودم همه بدنم می سوخت انگار در آتش بودم و باید کاری می کردم که آرام شوم.

اگر قصدی در کار نبود و اگر آرش فقط تحت شرایط نامساعد روحی و روانی مرتکب قتل شده، پس چرا سلاح در خانه اش نگهداری می کرد و چرا دوستش را از قبل تهدید کرده بود؟آرش در پاسخ به این سوالات می گوید: سلاح را برای کشتن کاظم نخریده بودم. از مدت ها پیش آن را داشتم. فکر هم نمی کردم هرگز از آن استفاده کنم ولی چون کارم جوری بود که خطر زیاد داشت، آن را خریده بودم. آن روز هم فقط تهدید کردم، حتی سلاح را آماده نکرده بودم. به هرحال قبول دارم اشتباه کردم.

او ادامه می دهد: سال های زندگی ام را در تباهی گذراندم، راه اشتباه رفتم و اتفاقاتی که برایم می افتاد مرا هرچه بیشتر در اشتباه فرو می برد و عذابم می داد. اولین خطا آغاز تباهی بود و دیگر هیچ راه برگشتی نداشتم. هر بار برای جبران اشتباه قبلی به سمت اشتباه بزرگ تری می رفتم و این طور بود که در یک مرداب گرفتار شدم و آن قدر فرو رفتم که حالا غرق شده ام. دفاعی هم ندارم، حرفی هم نمی توانم با اولیای دم بزنم. همه چیز مشخص است. شلیک گلوله ای که از سلاح من بود باعث مرگ او شد. نیازی به آزمایش و این کارها نبود. من خودم قبول دارم که چه کرده ام و از همان ابتدا هم همه چیز را توضیح دادم. آدم کشتم و باید مجازاتش را هم تحمل کنم اما حرف این است که زمان حادثه واقعا حالم بد بود. در شرایط عادی قرار نداشتم مواد روان گردان مصرف کرده بودم. حالت گیجی و عصبانیت زیادی داشتم. مواد هم این حالت را تشدید کرده بود. در آن مدت حتی با خانواده خودم رفتار درستی نداشتم. آنها را هم خیلی اذیت کردم و از این رفتارم بشدت پشیمان هستم ولی کاری از دستم برنمی آید. امیدوارم توبه ام قبول شود و اولیای دم هم قبول کنند که تاوان دیگری از من بگیرند.

آرش در پایان می گوید: منتظر مرگ بودن کار بسیار سختی است و من هر روز بیشتر از روز قبل در حال از بین رفتن هستم. راستش فکر می کنم عذابی که می کشم فقط به خاطر قتلی که مرتکب شدم، نیست. من زندگی خیلی از جوانان را تباه کردم و حالا تاوان آنها را پس می دهم. افرادی که در زندان منتظر قصاص هستند، کورسوی امیدی دارند و امیدوارند حتی در لحظات آخر زمانی که طناب هم دور گردنشان است، بتوانند رضایت بگیرند اما من مورد خشم خداوند هستم؛ چون کارهای بد زیادی کردم و هیچ امیدی به زندگی ندارم و فکر می کنم زندان انتهای راه من است.

نظر شما